We besloten samen te werken.
In tegenstelling tot de verhalen die Sam en ik hebben verslaan over mensen die op straat leven, was dit verhaal afhankelijk van de medewerking van exploitanten van opvangcentra en van de stad om toegang te krijgen tot beveiligde gebouwen, met name het opvangcentrum voor gezinnen in de Bronx, Prevention Assistance and Temporary Housing, beter bekend als P.A.T.H. Met zo’n toezicht waren we bang dat mensen zouden worden bewaakt en dat stadsmedewerkers en exploitanten van opvangcentra zouden censureren en zuiveren wat we zagen. Maar we ontdekten dat niemand de pijn, frustratie en wanhoop kon verbergen van de gezinnen die we interviewden.
Hoewel er alleenstaande mannen en vrouwen in het opvangsysteem zitten, besloten we ons te richten op gezinnen omdat zij het grootste aantal mensen in opvangcentra vertegenwoordigen. (Ongeveer 40 procent van de mensen in opvangcentra is jonger dan 18.) En we volgden verschillende gezinnen in verschillende stadia van dakloosheid omdat focussen op één gezin tot een jaren durend project had kunnen leiden. De gemiddelde verblijfsduur voor gezinnen is 414 dagen, en we hebben mensen ontmoet die maar liefst vier jaar aaneengesloten en acht jaar aaneengesloten in de opvang hebben gezeten.
Voor dit verhaal ging het niet alleen om het stellen van vragen: Het ging erom mensen te observeren terwijl ze zich door de bureaucratie worstelden en hun autonomie in de opvang verloren.
Mensen die onderdak aanvragen, moeten bijvoorbeeld voor elke persoon in hun gezin een identiteitsbewijs en geboorteakte bij zich hebben en een bewijs van hun huisvestingsgeschiedenis, zoals huurcontracten en rekeningen van nutsbedrijven, van de afgelopen twee jaar. Over een periode van tien dagen bekijkt de stad de documenten, neemt contact op met oude huisbazen en interviewt zelfs familieleden om te zien of ze misschien extra ruimte hebben.
Eenmaal binnen, zitten de meeste gezinnen meer dan een jaar in de opvang. Dat is meer dan een jaar van in- en uitchecken en het naleven van uitgaansverboden. De gezinnen die in hotels wonen, kunnen niet koken en moeten eten wat de stad hen voorschotelt.