Het blijkt dus dat dit onderwerp het meest sentimentele is in de geschiedenis van deze rubriek. Zelfs Songs about Grannies en Chocolate-Covered Songs hadden meer bite. Van de Chills tot de Lovin’ Spoonful, van Dusty Springfield tot Lynyrd Skynyrd, om nog maar te zwijgen van elke reis die met Doris Day werd ondernomen, schijnbaar iedereen die uit die straaljager stapte en “geboorte” rijmde op “aarde”. Dat dit een reflectie is van de gemeenschappelijke menselijke behoefte om veilig en geliefd te zijn, is goed opgemerkt. Ik kon het echter niet helpen te denken dat het ook het vermogen van de platenindustrie laat zien om een verdiener te vinden en die tot hijgende onderwerping te verpletteren.
Gelukkig voor iedereen bracht dieper graven nog steeds liedjes naar boven die ofwel van onvoorspelbare plaatsen kwamen of die bekende gevoelens uitten op onwaarschijnlijke manieren. Californië van Joni Mitchell zou de eerste zijn op zo’n lijst, de staat waarin ze woont als ideaal en als een abstract soort geliefde. Haar wrange uitdrukking – “They won’t give peace a chance/That was just a dream some of us had” – impliceert ontevredenheid met de States. Maar buitenlandse uitstapjes laten haar ook ontevreden achter. Californië lijkt tevredenheid te bieden, maar zelfs dan misschien niet: de laatste regels zijn een smekend refrein: “Will you take me as I am?”
De Zombies zitten thuis te wachten tot er iemand terugkomt. Voor de gelegenheid hebben ze hun beste upbeat psychedelia uit de kast gehaald. “It’s going to be good to have you back with me/ Watching the laughter dance around your eyes,” zingen ze. Er is alleen één ding – de teruggekeerde is een veroordeelde! Wiens misdaad is niet gespecificeerd! Is deze reünie lief of sinister?
Toen Elvis de Memphis sessies opnam, was hij niet langer representatief voor de werkende man, maar dat is wel de gedaante die hij aanneemt in Long Black Limousine, waarin hij een oude vriend verwelkomt die het kleine stadje verliet voor de felle lichten en rijke vrienden. Deze vriend (Elvis zelf gezien door de ogen van een ander?) kreeg echter zijn ultieme straf: hij stierf in een auto-ongeluk en de limousine is zijn lijkwagen.
De meest complexe emoties komen van Edwyn Collins, wiens Home Again extra aangrijpend werd toen het werd uitgebracht na zijn herstel van een hersenbloeding. Het vertelt over een terugkeer die zowel dierbaar als spijtig is, die inspireert tot nostalgie en die in twijfel trekt.
Lily Allen denkt na over de kleine dingen – het afhaalchinees uit de titel, bonen op toast, praatjes in de namiddag – die zo’n kracht krijgen als je mijlenver van huis bent. Rod Stewart keert ondertussen terug naar huis “with my tail between my legs”, na alle eindjes aan elkaar te hebben geknoopt, maar zonder ook maar in het minst spijtig te klinken. Mel Tormé en de Fatback Band leveren niet echt veel tekst, maar elk thuiskomstfeest heeft iets nodig om op te dansen.
Ten slotte is er een subgroep van dit onderwerp die van een heel andere soort is en misschien op een dag een eigen lijst zou moeten hebben. Songs about the return from war, cover a very different set of emotions and serve different purposes. Vera Lynn is on the list with an iconic song that created an idea of home that fighting men could keep in their heads. Steve Earle tells a tale of two conflicts – the second world war and Vietnam – and emphatically contrasts the fortunes of their veterans.
The Zombies – Care of Cell 44
Joni Mitchell – California
The Faces – Bad’n’Ruin
Mel Torme – Comin’ Home Baby
Vera Lynn – White Cliffs of Dover
Elvis Presley – Long Black Limousine
Lily Allen – Chinese
Steve Earle – Johnny Come Lately
The Fatback Band – I’m Coming Home Baby
Edwyn Collins – Home Again
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{{highlightedText}}
- Music
- Readers recommend
- features
- Share on Facebook
- Share on Twitter
- Share via Email
- Share on LinkedIn
- Share on Pinterest
- Share on WhatsApp
- Share on Messenger