Tennessee Williams wordt beschouwd als een van de grootste Amerikaanse toneelschrijvers van de 20e eeuw. Williams’ werk, een meester-tragediant met een sterk gevoel voor de poëtica van de Zuidelijke Gotiek, is decennialang op grote schaal op het toneel gebracht en veel van zijn stukken zijn verfilmd met veel bijval. Zijn toneelstukken omvatten A Streetcar Named Desire (waarvoor hij de Pulitzer Prize for Drama ontving), The Glass Menagerie, Cat on a Hot Tin Roof, Sweet Bird of Youth, en The Night of the Iguana.
Williams werd in 1911 geboren in Columbus, Mississippi. Zijn geboortenaam was Thomas Lanier Williams, en hij beschreef zijn jeugd als gelukkig totdat de familie verhuisde naar St. Louis, Missouri, op welk punt het huwelijk van zijn ouders uit elkaar begon te vallen. Het was in die tijd dat hij begon te schrijven, een hobby die zou uitgroeien tot een roeping, op verschillende momenten tegengehouden door Williams’ afkeurende vader. Toen zijn vader Tennessee mee naar huis nam om als verkoopmedewerker te gaan werken, en hem daarmee van de journalistiekschool haalde, kreeg de jonge schrijver een zenuwinzinking.
Na herstel ging Williams uiteindelijk weer studeren aan de Universiteit van Iowa, voordat hij naar New Orleans verhuisde, waar hij geïnspireerd werd om toneelstukken te gaan schrijven. Hij schreef voor de Works Progress Administration, een federaal gefinancierd New Deal agentschap opgericht door President Franklin D. Roosevelt. Zijn eerste stuk, Battle of Angels, was een flop, maar hij volgde met Orpheus Descending, dat werd verfilmd met Marlon Brando en Anna Magnani in de hoofdrollen. In 1945 ging zijn toneelstuk The Glass Menagerie in première op Broadway en katapulteerde Williams naar roem. In 1947 ging A Streetcar Named Desire in premiere, wat Williams een Pulitzer Prize opleverde en werd omgezet in een succesvolle film.
Toen hij zich eenmaal had gevestigd als een opmerkelijk dramatisch talent, schreef Williams meer succesvolle stukken, waaronder Camino Real, Sweet Bird of Youth, Orpheus Descending, The Rose Tattoo, Garden District, en Cat on a Hot Tin Roof. In de jaren 60 kreeg Williams te maken met een aantal professionele en artistieke mislukkingen, en hij raakte verslaafd aan drugs en alcohol. Toen zijn partner, Frank Merlo, stierf in 1963, werden zijn depressie en drugsmisbruik erger. Zijn toneelstukken in de jaren ’60 en ’70 omvatten Kingdom of Earth, In the Bar of a Tokyo Hotel, Small Craft Warnings, The Two Character Play, The Red Devil Battery Sign, Vieux Carré, Clothes for a Summer Hotel, en A House Not Meant to Stand.
Williams overleed in 1983 op 71-jarige leeftijd in Hotel Elysée in New York, nadat hij was gestikt in een flessendop die hij gebruikte om barbituraten in te nemen. In zijn testament schreef hij: “Ik wens in zee begraven te worden op een zo dicht mogelijk punt als de Amerikaanse dichter Hart Crane bij keuze in zee stierf; dit zou ascrnatible zijn , dit geografische punt, door de verschillende (biografische) boeken over zijn leven en dood. Ik wens in een canvas zak te worden genaaid en overboord te worden gegooid, zoals hierboven gezegd, zo dicht mogelijk bij de plaats waar Hart Crane door hemzelf aan de grote moeder van het leven werd gegeven die de zee is: het Caribisch gebied, in het bijzonder, als dat past bij de geografie van zijn dood. Anders, waar het maar past.”