Het ruwe idee voor dit iconische albumontwerp waren de bands. Ze wilden iets dat de omwenteling en verandering vertegenwoordigde die ze allemaal hadden doorgemaakt toen ze in 1977 van Groot-Brittannië naar Hollywood verhuisden op zoek naar meer roem en fortuin. John Helliwell van Supertramp legt uit:
“Mike Doud’s realisatie van de hoes drukte met wrange humor de mentale en fysieke plaats van de groep uit op dat moment. Hoewel de titelsong al geschreven was jaren voordat we naar de VS gingen, sprak de beeldspraak ons aan, levend in het “Land of Dream and Ambition”. Het beeld van vliegen naar New York, het Engelse transportcafé vervangen door het vriendelijke eethuisje. We groeiden op in een gematerialiseerde wereld en waren begonnen met spirituele zoektochten. Het kwam allemaal samen in onze muziek.”
Mike Doud, Art Director bij platenhoes drukkerij AGI, was een persoonlijke vriend van Supertramp’s manager Dave Margereson en toen de band van de platenmaatschappij de volledige vrijheid kreeg om te doen wat ze wilden op de hoes, wisten ze dat hij in staat zou zijn om hun ideeën te vertalen naar de werkelijkheid en kochten ze de jonge ontwerper Mick Haggerty in om te helpen.
De foto toont een recreatie van het centrum van Manhattan als een ontbijttafel. Een grote serveerster op de voorgrond stelt het Vrijheidsbeeld voor, de vlam vervangen door een glas jus d’orange. De band wilde oorspronkelijk een ge-airbrushte illustratie op de hoes, maar werd door ontwerper Mick Haggerty ervan overtuigd dat dit het beste fotografisch kon gebeuren. De aandacht voor detail, van de ontwerper Haggerty, is ongelooflijk – de naam Libby op het etiket van de serveerster bijvoorbeeld.
Een ander oorspronkelijk idee voor de serveerster was dat ze een meer glamoureus, all-American, cheesecake type model zou zijn, maar de band koos uiteindelijk voor “Libby” van het Ugly Model Agency. Het model ging uiteindelijk mee op tournee en opende de show voor de band. De foto werd in vier delen gemaakt: de skyline van New York, gemaakt van wit porseleinen servies, Libby de serveerster, het glas sinaasappelsap en tot slot het raam van het vliegtuig.
Het ontwerp van de achterflap van het album is ook interessant: de band zit in een restaurant en ieder van hen leest een lokale Engelse of Schotse krant uit zijn eigen regio.
Het album ging meer dan elf miljoen keer over de toonbank maar zou desondanks zeker een van de meest iconische albumhoezen worden. In 1980 werd de hoes bekroond met de prijs voor Beste Opnamepakket bij de Grammy’s.
Mike Doud was een enorm productieve ontwerper. Hij verhuisde van de Verenigde Staten naar Londen om te werken als Art Director bij A&M records in 1970. Hij keerde slechts een paar jaar later terug naar de Verenigde Staten. Voor Breakfast in Amerika was zijn bekendste werk ‘Physical Graffiti’ van Led Zeppelin.
Mijn vader had dit album en ik vond het geweldig omdat het anders was dan alle andere die ik had gezien. Het was echter pas jaren later dat ik de details begon op te merken en me realiseerde dat de dingen niet waren zoals ze leken – ik merkte niet dat de gebouwen op de achtergrond helemaal geen gebouwen waren en het duurde jaren voordat ik merkte dat het gefilmd was alsof het door een vliegtuigraam ging of dat de vrouw het Vrijheidsbeeld voorstelde!
Updated: 24 januari 2019 door simplymarvellous