De persoon die dit beschreef als een “klein park” was zich zeker niet bewust van de enorme uitgestrektheid van deze plek. Er is 2.700 acres land en 18 mijl aan paden. Zoals iemand anders al zei, begraven in het bos, langs een van de paden, is er een oude begraafplaats uit de jaren 1800. Dit is aan de oostkant. De paden zijn prachtig, maar helaas gaat de schietbaan niet altijd goed samen. En ik zeg dit als iemand die zowel heeft geschoten als gewandeld bij Busiek. Mijn meest recente ervaring was om te gaan wandelen vanaf ongeveer 6:30 ’s avonds. Ik wilde zo ver mogelijk terug als de oranje route, maar het bleek dat ik geen tijd meer had voordat het donker werd. Waarschijnlijk had ik in plaats daarvan naar de achterste parkeerplaats moeten gaan, en de zilveren en/of de gele route moeten lopen, maar ik heb uiteindelijk de paarse route gelopen, omdat ik, toen ik eenmaal de paden aan de westkant had gelopen, daar de tijd voor had. Wat ik die dag echt nodig had, was een lange, stille wandeling in het bos. Helaas kon ik zelfs tijdens een wandeling van meer dan anderhalf uur niet ontsnappen aan het geluid van geweerschoten. Zelfs op het verste punt van het paarse pad, kon je het nog horen. En het was niet alleen af en toe een schot. Het was bam bam bam bam bam bam bam bam bam bam bam bam bam. Natuurlijk, op het verste punt was het meer een gefluister, maar het was er nog steeds. Ze waren nog steeds aan het schieten toen ik in het donker wegreed. Ik denk dat als je een rustigere wandeling wilt, vooral voordat de bladeren uit de bomen zijn om het geluid te helpen dempen, je gewoon de zilver/gele paden moet doen, of er met genoeg tijd moet zijn om op de oranje weg terug te komen. Een tweede opmerking: Haal altijd een kaart voordat je de paden op gaat. Ze zijn verkrijgbaar op of bij de parkeerplaatsen. Wees zeker van het weer, en vooral als je op de oostelijke paden bent, ga er niet van uit dat je weet waar je bent. Tijdens een andere wandeling had ik een kaart, maar ik had er niet op gekeken, omdat ik dacht dat ik wist waar ik was. Ik realiseerde me dat ik ver van waar ik dacht was, net op het moment dat er een onweersbui losbarstte. (Ik had het weer bekeken voor ik ging — er was “kans” op onweer geweest). De enige optie was om dicht bij de grond, weg van hoge bomen, te gaan zitten en 15 of 20 minuten te wachten tot het onweer voorbij was. Op mijn weg naar buiten ontmoette ik een vrouw en twee kinderen die volledig verdwaald waren en ook in de storm terecht waren gekomen. Het werd een gedenkwaardig avontuur, maar noch zij, noch ik hadden het zo gepland. Ondanks het lawaai van de schietbaan, kan je deze plek echt niet minder dan een 4 tot 4 en een half op 5 geven….