We moeten ons allemaal geliefd voelen. Het is bijna net zo belangrijk als eten of slapen: een echt fundamentele behoefte.
Als je het gevoel hebt dat niemand echt van je houdt, dat je er voor niemand echt toe doet, is het alsof je het voedsel wordt ontnomen dat je nodig hebt om te leven. Terwijl fysieke overleving afhangt van voedsel en slaap, hangt emotionele overleving af van genegenheid.
Het gevoel dat niemand echt van je houdt kan van verschillende plaatsen komen. In principe kunnen alle mensen zich zo voelen. Niemand houdt perfect van ons. Zelfs de diepste en meest oprechte liefdes, zoals die van een moeder, zijn onvolmaakt en onvolledig.
“En je zou de seizoenen van je hart accepteren, zoals je altijd de seizoenen hebt geaccepteerd die over je velden gaan.”
-Khalil Gibran-
Als je de liefde te veel idealiseert, zou je tot de conclusie kunnen komen dat niemand echt van je houdt, omdat ze niet bereid zijn hun leven voor je te geven. Of omdat ze je uiteindelijk in de steek laten en er niet zijn als je ze nodig hebt.
Diegenen die liefhebben uit emotionele ontbering eisen meer liefde dan mensen kunnen geven. En omdat hun verwachtingen zo hoog zijn en er niet aan wordt voldaan, kunnen ze uiteindelijk voortdurend teleurgesteld raken.
Er kunnen momenten zijn waarop je het gevoel hebt dat niemand echt van je houdt, omdat je simpelweg geen oprechte banden van genegenheid met anderen kunt opbouwen.
Misschien heb je je onder je eigen huid verstopt en heb je jezelf geïsoleerd. Misschien weet je niet hoe je liefdevolle relaties moet opbouwen en onderhouden. Dan voel je je gevangen in een eenzaamheid die pijn doet.
Niemand houdt echt van je? Inclusief jezelf?
Vaak als je het gevoel hebt dat niemand van je houdt, omvat die “niemand” ook jou. Het is relatief gemakkelijk voor iemand om te beseffen dat zijn gevoel van eigenwaarde laag is. Het is ook makkelijk om te zeggen: “Nou, nu moet ik gewoon meer van mezelf gaan houden”. Het moeilijke is om dat idee om te zetten in realiteit.
Het is niet dat je niet van jezelf wilt houden, je kunt alleen geen manier vinden om het te doen. Als je jezelf niet waardeert, komt dit niet uit de lucht vallen. Daarachter zit vaak een hele geschiedenis van vijandigheid, soms verlating of gewelddadige agressie.
Een van de meest waarschijnlijke redenen voor een gebrek aan zelfliefde is dat we als kind van onze ouders valse argumenten hebben gekregen, vaak onschuldig vermomd, waarom we geen genegenheid zouden vragen of nodig zouden hebben. Op de een of andere manier gaven anderen ons het idee dat we het niet waard waren. Dat we niet waardig genoeg waren voor liefde.
We geloofden deze argumenten omdat, zeker, degenen die ons zo deden denken, mensen waren van wie we hielden, die we zelfs bewonderden. Mogelijk zijn we het leven begonnen zonder geliefd te zijn. Met een “waarom?” op onze schouders, een zonder antwoord.
En misschien hebben we geleerd niet van onszelf te houden alleen om een vader, een moeder of een andere geliefde te behagen die dat van ons verwachtte omdat ze misleid waren.
Helpen we anderen zodat ze van ons houden?
Soms leven we in een toestand van emotionele deprivatie. Met andere woorden, een gebrek aan genegenheid. We kunnen zelfs tot de conclusie komen dat we zo niet willen leven.
Het is echter niet gemakkelijk om uit deze toestand te komen. Op dit punt is het de moeite waard om je af te vragen: helpen we anderen zodat ze van ons houden?
Hoewel het gevoel dat niemand echt van je houdt heel diep zit, kan de uitgang niet zo ver weg zijn. Soms gaat het er gewoon om diegenen te vergeven die niet van ons hebben gehouden vanwege hun eigen emotionele beperkingen. Toegeven dat zijn vijandigheid veel meer met hemzelf te maken had dan met ons.
Het houdt ook in dat we onszelf vergeven, omdat we eigenlijk niets gedaan hebben – of gestopt zijn met iets te doen – waardoor we zo’n onverschilligheid verdiend zouden hebben. Begrijp dat er niets mis met je is en dat elk schuldgevoel dat je hebt ongegrond is.
De uitweg…
Het is belangrijk om onszelf af te vragen of we weten hoe we van anderen moeten houden.
Soms tonen we onszelf als wanhopig op zoek naar genegenheid, en dit kan anderen afschrikken of wegduwen. Het is eigenlijk een bekentenis dat we niet van onszelf houden en dat we die ander nodig hebben om ons waardevol te voelen. Als het zover komt, gebeurt het dat niemand die verantwoordelijkheid wil.
Het kan ook zijn dat we niet genoeg sociale vaardigheden hebben ontwikkeld. We kunnen altijd leren om op een meer vloeiende en spontane manier met anderen om te gaan. Het is iets wat we kunnen leren, toepassen en oefenen. Het werkt.
Het is de eerste stap om de barrière te doorbreken die ons van anderen scheidt. Dan, na het openen van de sluizen, leren we misschien om verder te gaan op het buitengewone avontuur van wederzijdse genegenheid.