Laten we het over Loafers hebben, mensen. Een korte toespraak over de staat van de schoenen, als je wilt. Want de afgelopen paar jaar heeft een vloedgolf aan steun, in combinatie met serieuze sneaker-gerelateerde vermoeidheid, de loafer naar de voorgrond van het nationale gesprek over schoeisel geduwd en, man, dit zou het jaar van de loafer moeten worden.
Toen gooiden een verwoestende pandemie, een wereldwijde lockdown en algemene WFH-orders roet in het eten. De bliksemsnelle opkomst van de loafer werd gedwarsboomd door omstandigheden buiten zijn controle. Maandenlang zaten zelfs de meest fervente liefhebbers van de stijl thuis en werden alle schoenen, op hun meest comfortabele slip-ons na, plotseling naar de achterkant van hun overvolle kasten verbannen. (Voor fervente loafer liefhebbers, zijn overvolle kasten een onvermijdelijk feit van het leven. Geloof me.)
Maar de loafer ging nergens heen. In plaats daarvan wachtte hij geduldig zijn tijd af, wachtend op het juiste moment om weer op te duiken en voort te bouwen op de goodwill die hij had opgebouwd voordat de wereld er afgelopen voorjaar mee ophield. En als het op loafers aankomt, zou ik graag verder gaan waar we gebleven waren.
Het is niet zo dat de schoenen zelf veel veranderd zijn – niet echt, tenminste. Het is de manier waarop mannen ze dragen die anders is. Met andere woorden, het komt neer op houding. Loafers zijn niet kostbaar, en ze hoeven zeker niet te worden vertroeteld. Het maakt niet uit welk type je prefereert, van de klassieke Gucci horse-bit tot de iconische G.H. Bass Weejun, draag ze op dezelfde manier als je een paar verweerde sneakers zou dragen – nonchalant, en met roekeloze overgave – en je zult het meer dan prima doen. (En om je verder te laten leiden, volg je de houding van labels als Aimé Leon Dore, een merk dat zijn chicste loaferstijlen routinematig combineert met het soort retro-geïnflecteerde verheven athleisure waar zijn fans maar niet genoeg van kunnen krijgen).
Zeker, de loafer is dit jaar misschien niet de gedoodverfde kandidaat die hij had moeten zijn, maar ik durf te wedden dat hij aan het eind van dit alles als winnaar uit de bus komt. En het is nooit te laat om je bij de beweging aan te sluiten.