Plaatselijke chemoablatieEdit
Zowel DCA als TCA worden gebruikt voor cosmetische behandelingen (zoals chemische peeling en tatoeageverwijdering) en als plaatselijk geneesmiddel voor de chemoablatie van wratten, waaronder genitale wratten. Het kan ook normale cellen doden.
Lactische acidoseEdit
Een gerandomiseerd gecontroleerd onderzoek bij kinderen met congenitale lactische acidose toonde aan dat DCA weliswaar goed werd verdragen, maar dat het niet effectief was in het verbeteren van de klinische resultaten. Een aparte studie met DCA bij kinderen met MELAS (een syndroom van ontoereikende mitochondriale functie, wat leidt tot melkzuurvergiftiging) werd vroegtijdig stopgezet, omdat alle 15 kinderen die DCA kregen een aanzienlijke zenuwtoxiciteit kregen zonder enig bewijs van baat bij de medicatie. Een gerandomiseerde gecontroleerde studie met DCA bij volwassenen met melkzuurvergiftiging toonde aan dat DCA weliswaar het lactaatgehalte in het bloed verlaagde, maar geen klinisch voordeel opleverde en de hemodynamiek en overlevingskansen niet verbeterde.
Dus, hoewel vroege meldingen van gevallen en preklinische gegevens suggereerden dat DCA effectief zou kunnen zijn bij melkzuurvergiftiging, hebben latere gecontroleerde studies geen klinisch voordeel van DCA in deze setting gevonden. Bovendien waren klinische proefpersonen niet in staat om DCA als studiemedicijn te blijven gebruiken vanwege progressieve toxiciteiten.
CancerEdit
In 2007 doken in de pers en via internet berichten op dat Evangelos Michelakis en collega’s aan de Universiteit van Alberta hadden ontdekt dat dichloorazijnzuur, of beter gezegd zijn natriumzout natriumdichloorazijnzuur, tumoren bij ratten verminderde en kankercellen in vitro doodde. Een verhaal in New Scientist wekte “ongekende belangstelling bij de lezers”, omdat er sprake was van “een goedkoop en eenvoudig geneesmiddel” waarvan “bekend was dat het relatief veilig was” en dat de meeste kankers kon doden. In een begeleidend redactioneel commentaar werd erop gewezen dat geen enkel farmaceutisch bedrijf geïnteresseerd zou zijn in goedkeuring van de verbinding als kankertherapie, omdat er geen octrooi op kan worden aangevraagd. Het tijdschrift publiceerde later een artikel waarin de gevaren werden benadrukt, zoals schade aan zenuwen. De Amerikaanse Food and Drug Administration begon met de handhaving van een wet die de verkoop verbiedt van stoffen met de suggestie dat het kankerbehandelingen zijn, tenzij ze zijn goedgekeurd door de FDA.
De American Cancer Society verklaarde in 2012 dat “beschikbaar bewijs het gebruik van DCA voor de behandeling van kanker op dit moment niet ondersteunt.” Artsen waarschuwden voor mogelijke problemen als mensen proberen DCA te proberen buiten een gecontroleerd klinisch onderzoek. Een probleem bij deze pogingen is het verkrijgen van de chemische stof. Een fraudeur werd veroordeeld tot 33 maanden gevangenisstraf voor het verkopen van een wit poeder met zetmeel, maar zonder DCA, aan kankerpatiënten.
De enige gecontroleerde in vivo dosering van vijf menselijke patiënten die lijden aan glioblastoma met DCA was niet ontworpen om de werkzaamheid tegen hun kanker te testen. Deze studie was veeleer bedoeld om na te gaan of de stof veilig in een bepaalde dosering kon worden toegediend zonder bijwerkingen (bv. neuropathie) te veroorzaken. Alle vijf patiënten ondergingen tijdens het onderzoek andere behandelingen. Waarnemingen in vitro en van tumoren van deze vijf patiënten suggereren dat DCA tegen kankercellen zou kunnen werken door abnormale mitochondriën die in glioblastoma kankercellen worden aangetroffen te depolariseren – waardoor de mitochondriën apoptose (celdood) van de kwaadaardige cellen kunnen induceren. In vitro werk met DCA op neuroblastomen (die minder erkende mitochondriale afwijkingen hebben) toonde activiteit tegen kwaadaardige, ongedifferentieerde cellen. Een case report uit 2016 bespreekt en herziet de potentiële toepassing van DCA bij maligniteiten van het centrale zenuwstelsel. Een studie uit 2018 ontdekte dat DCA een metabole omschakeling van glycolyse (het Warburg-effect) naar mitochondriale OXPHOS kon triggeren en reactieve zuurstofstress kon verhogen die tumorcellen aantastte. Deze effecten werden niet waargenomen in niet-tumorcellen.
NeuropathieEdit
Neuropathie is een probleem geweest in sommige klinische proeven met DCA waardoor ze effectief werden stopgezet, maar een BJC-review uit 2008 vond dat dit niet is voorgekomen in andere DCA-proeven. Het mechanisme van door DCA veroorzaakte neuropathie wordt niet goed begrepen. Enerzijds suggereert in vitro onderzoek met zenuwen een mechanisme voor het neuropathische effect van DCA; DCA vertoont een dosis- en blootstellingafhankelijke demyelinisatie van zenuwen (strippen van de ‘schede’ van de zenuw), welke demyelinisatie na verloop van tijd gedeeltelijk omkeerbaar is, na het uitdoven van DCA. Anderzijds wordt in de review van 2008 in BJC gesteld “Deze neurotoxiciteit leek op het patroon van lengte-afhankelijke, axonale, sensorimotorische polyneuropathie zonder demyelinisatie.” met betrekking tot de studie van Kaufman et al uit 2006.
HartfalenEdit
DCA is onderzocht als behandeling voor post-ischemisch herstel. Er zijn ook aanwijzingen dat DCA de stofwisseling verbetert door stimulering van de NADH-productie, maar kan leiden tot een depletie van NADH in normoxie.