Dysgeusie

Kunstmatig speeksel en pilocarpineEdit

Omdat medicijnen in verband zijn gebracht met ongeveer 22% tot 28% van alle gevallen van dysgeusie, is het onderzoek naar een behandeling voor deze specifieke oorzaak belangrijk geweest. Xerostomie, of een afname van de speekselvloed, kan een bijwerking zijn van veel geneesmiddelen, wat op zijn beurt kan leiden tot de ontwikkeling van smaakstoornissen zoals dysgeusie. Patiënten kunnen de effecten van xerostomie verminderen met pepermuntjes, kauwgom zonder suiker of zuigtabletten, of artsen kunnen de speekselvloed verhogen met kunstspeeksel of orale pilocarpine. Kunstspeeksel bootst de eigenschappen van natuurlijk speeksel na door de mond te smeren en te beschermen, maar het biedt geen voordelen voor de spijsvertering of enzymen. Pilocarpine is een cholinerge drug, wat betekent dat het dezelfde effecten heeft als de neurotransmitter acetylcholine. Acetylcholine heeft de functie de speekselklieren te stimuleren actief speeksel te produceren. De toename van de speekselvloed is effectief in het verbeteren van de verplaatsing van smaakstoffen naar de smaakpapillen.

ZinkdeficiëntieEdit

ZinksuppletieEdit

Bijna de helft van drugsgerelateerde smaakverstoringen wordt veroorzaakt door een zinktekort. Van veel medicijnen is bekend dat ze zink cheleren, oftewel binden, waardoor het element niet goed meer kan functioneren. Vanwege het causale verband tussen onvoldoende zink en smaakstoornissen is onderzoek gedaan naar de werkzaamheid van zinksuppletie als een mogelijke behandeling voor dysgeusie. In een gerandomiseerd klinisch onderzoek kregen vijftig patiënten met idiopathische dysgeusie ofwel zink ofwel een lactose-placebo. De patiënten die zink voorgeschreven kregen, rapporteerden een verbeterde smaakfunctie en minder ernstige symptomen in vergelijking met de controlegroep, wat suggereert dat zink een heilzame behandeling zou kunnen zijn. De werkzaamheid van zink is in het verleden echter dubbelzinnig geweest. In een tweede studie ondervond 94% van de patiënten die zinksupplementen kregen toegediend geen verbetering in hun toestand. Deze dubbelzinnigheid is hoogstwaarschijnlijk te wijten aan kleine steekproefgroottes en het brede scala van oorzaken van dysgeusie. Een aanbevolen dagelijkse orale dosis van 25-100 mg lijkt een effectieve behandeling te zijn voor smaakdysfunctie, op voorwaarde dat er lage zinkgehaltes in het bloedserum zijn. Er is onvoldoende bewijs om te bepalen of zinksuppletie al dan niet in staat is om dysgeusie te behandelen wanneer er geen lage zinkconcentraties in het bloed worden gedetecteerd.

Een Cochrane Review in 2017 beoordeelde de effecten van verschillende interventies voor de behandeling van smaakstoornissen. Er was bewijs van zeer lage kwaliteit ter ondersteuning van de rol van zinksuppletie in de verbetering van smaakscherpte en smaakdiscriminatie bij patiënten met zinktekort of idiopathische smaakstoornissen. Verder onderzoek is nodig om de kwaliteit van het bewijs voor zinksuppletie als een effectieve interventie voor de behandeling van dysgeusie te verbeteren.

Zinkinfusie bij chemotherapieEdit

Het is gemeld dat ongeveer 68% van kankerpatiënten die chemotherapie ondergaan, stoornissen in de zintuiglijke waarneming ervaren, zoals dysgeusie. In een pilot-studie met twaalf longkankerpatiënten werden chemotherapie-medicijnen toegediend met zink om het potentieel van zink als behandeling te testen. Uit de resultaten bleek dat na twee weken geen smaakstoornissen werden gerapporteerd door de patiënten die met zink waren behandeld, terwijl de meeste patiënten in de controlegroep, die geen zink toegediend kregen, smaakveranderingen rapporteerden. Een multi-institutioneel onderzoek met een grotere steekproef van 169 patiënten wees echter uit dat met zink toegediende chemotherapie geen effect had op de ontwikkeling van smaakstoornissen bij kankerpatiënten. Een teveel aan zink in het lichaam kan negatieve effecten hebben op het immuunsysteem, en artsen moeten voorzichtig zijn met het toedienen van zink aan immuungecompromitteerde kankerpatiënten. Omdat smaakstoornissen nadelige gevolgen kunnen hebben voor de levenskwaliteit van een patiënt, moet meer onderzoek worden verricht naar mogelijke behandelingen zoals zinksuppletie.

Medicamenteuze behandeling wijzigen

De effecten van medicijngerelateerde dysgeusie kunnen vaak worden teruggedraaid door te stoppen met het medicijn dat de smaak verandert. In één geval werd een achtenveertigjarige vrouw met hoge bloeddruk behandeld met valsartan. Omdat dit geneesmiddel haar toestand niet kon behandelen, begon zij eprosartan te slikken, een angiotensine II-receptorantagonist. Binnen drie weken kreeg zij last van een metaalsmaak en een branderig gevoel in haar mond, dat ophield toen zij stopte met het innemen van de medicatie. Toen ze een tweede keer eprosartan begon in te nemen, keerde haar dysgeusie terug. In een tweede geval kreeg een negenenvijftigjarige man amlodipine voorgeschreven voor de behandeling van zijn hoge bloeddruk. Na acht jaar inname van het geneesmiddel kreeg hij last van smaakverlies en een verdoofd gevoel in zijn tong. Toen zijn medicatie op was, besloot hij geen navulling te krijgen en stopte hij met het innemen van amlodipine. Na deze zelfafschaffing meldde hij dat hij zijn smaakgevoel terugkreeg. Toen hij zijn recept opnieuw invulde en amlodipine een tweede keer begon in te nemen, trad de smaakstoornis opnieuw op. Deze twee gevallen suggereren dat er een verband bestaat tussen deze geneesmiddelen en smaakstoornissen. Dit verband wordt ondersteund door de “de-challenge” en “re-challenge” die in beide gevallen plaatsvonden. Het lijkt erop dat door geneesmiddelen veroorzaakte dysgeusie kan worden verlicht door de dosis van het geneesmiddel te verlagen of door een tweede geneesmiddel uit dezelfde klasse te vervangen.

AlfaliponzuurEdit

Alfaliponzuur (ALA) is een antioxidant die van nature door menselijke cellen wordt aangemaakt. Het kan ook worden toegediend in capsules of kan worden gevonden in voedingsmiddelen zoals rood vlees, orgaanvlees en gist. Net als andere antioxidanten werkt het door het lichaam te bevrijden van schadelijke vrije radicalen die schade kunnen veroorzaken aan weefsels en organen. Het speelt een belangrijke rol in de Krebs-cyclus als co-enzym dat leidt tot de productie van antioxidanten, intracellulair glutathion, en zenuwgroeifactoren. Uit dieronderzoek is ook gebleken dat ALA de geleidingssnelheid van de zenuwen kan verbeteren. Omdat smaken worden waargenomen door verschillen in elektrisch potentiaal door specifieke zenuwen die de tong innerveren, kan idiopathische dysgeusie een vorm van een neuropathie zijn. ALA heeft bewezen een effectieve behandeling te zijn voor het Burning Mouth Syndroom, wat leidt tot onderzoek naar de mogelijkheden ervan voor de behandeling van dysgeusie. In een onderzoek onder vierenveertig patiënten bij wie deze aandoening was vastgesteld, werd de ene helft gedurende twee maanden behandeld met het geneesmiddel, terwijl de andere helft, de controlegroep, gedurende twee maanden een placebo kreeg, gevolgd door een behandeling van twee maanden met ALA. Uit de gerapporteerde resultaten blijkt dat 91% van de groep die aanvankelijk met ALA werd behandeld, een verbetering van hun toestand meldde, vergeleken met slechts 36% van de controlegroep. Nadat de controlegroep met ALA was behandeld, meldde 72% een verbetering. Deze studie suggereert dat ALA een potentiële behandeling voor patiënten kan zijn en ondersteunt dat volledige dubbelblinde gerandomiseerde studies moeten worden uitgevoerd.

Beheersen van dysgeusiaEdit

Naast de eerder genoemde behandelingen zijn er ook veel managementbenaderingen die de symptomen van dysgeusia kunnen verlichten. Deze omvatten het gebruik van niet-metalen zilverwerk, het vermijden van metaalachtig of bitter smakend voedsel, het verhogen van de consumptie van eiwitrijk voedsel, het op smaak brengen van voedsel met kruiden en specerijen, het koud serveren van voedsel om onaangename smaak of geur te verminderen, regelmatig tandenpoetsen en gebruik van mondwater, of het gebruik van sialogogen zoals het kauwen van suikervrije kauwgom of zuurtjesdruppels die de productie van speeksel stimuleren. Wanneer de smaak wordt belemmerd, kan de voedselervaring worden verbeterd met andere middelen dan smaak, zoals textuur, aroma, temperatuur en kleur.

Psychologische gevolgenEdit

Mensen die aan dysgeusie lijden, moeten ook omgaan met de impact die de stoornis heeft op hun kwaliteit van leven. Een veranderde smaak heeft gevolgen voor de keuze en inname van voedsel en kan leiden tot gewichtsverlies, ondervoeding, verminderde immuniteit en een afname van de gezondheid. Patiënten met de diagnose dysgeusie moeten voorzichtig zijn met het toevoegen van suiker en zout aan voedsel en moeten ervoor zorgen dat ze hun gebrek aan smaak niet overcompenseren met te grote hoeveelheden. Aangezien ouderen vaak meerdere medicijnen gebruiken, lopen zij het risico op smaakstoornissen, waardoor de kans op depressie, verlies van eetlust en extreem gewichtsverlies toeneemt. Dit is reden voor een evaluatie en behandeling van hun dysgeusie. Bij patiënten die chemotherapie ondergaan, kunnen de smaakstoornissen vaak ernstig zijn en het moeilijk maken om zich aan de kankerbehandeling te houden. Andere problemen die kunnen optreden zijn anorexia en gedragsveranderingen die verkeerd geïnterpreteerd kunnen worden als psychiatrische waanvoorstellingen met betrekking tot voedsel. Symptomen zoals paranoia, amnesie, cerebellaire stoornissen en lethargie kunnen ook optreden wanneer histidine wordt behandeld.