Edgar Allan Poe’s “Alone” – Gedicht, Recensie en Interpretatie

Hier is eindelijk een van mijn beloofde literaire recensies. Ik heb gekozen voor “Alone”, omdat het mijn op één na favoriete gedicht van Edgar Allan Poe is (na “The Raven”), en meer mensen het zouden moeten lezen. Ik heb het hele gedicht hieronder geplaatst voor mensen die het nog niet gelezen hebben.

Van jongs af aan ben ik niet
zoals anderen waren; ik heb niet gezien
zoals anderen zagen; ik kon
mijn hartstochten niet uit een gemeenschappelijke bron halen.
Uit dezelfde bron heb ik
mijn verdriet niet geput; ik kon
mijn hart niet op dezelfde toon tot vreugde wekken;
En alles wat ik liefhad, had ik alleen lief.
Toen, in mijn jeugd, in de dageraad
van een stormachtig leven, werd uit elke diepte van goed en kwaad
het mysterie getrokken dat mij nog steeds bindt:
Van de stroom, of de fontein,
Van de rode rotswand van de berg,
Van de zon die om mij heen draaide
In haar herfsttint van goud,
Van de bliksem in de lucht
Als hij mij voorbij vloog,
Van de donder en de storm,
En de wolk die de gedaante aannam
(Toen de rest van de hemel blauw was)
Van een demon in mijn ogen.

– Edgar Allan Poe

Over het algemeen heeft Poe’s “Alone” een nogal melancholieke toon, met een spreker die terugdenkt aan zijn (of haar) jeugd. De spreker vertelt over gevoelens van eenzaamheid en “er niet bij horen”, en hoe die gevoelens elke vorm hebben aangenomen die er is; positief en negatief, en hoe ze geaccepteerd moesten worden. Een van de stilistische kenmerken van het gedicht is dat het niet is onderverdeeld in strofen (in tegenstelling tot sommige andere gedichten van Poe, zoals “Annabel Lee” en “The Raven”). Er zijn 22 regels met rijmende regel-paren met veel herhaling in het gedicht, zoals “as others”, “I have not”, “I could not”, “from the”, waarvan de betekenis later zal worden toegelicht. Er is ook een duidelijke beeldspraak en metaforen (vooral regel 8-22) die de gedachten van de spreker over zijn leven verder uitdrukken.

Ik persoonlijk geloof dat de spreker Poe zelf is, die nadenkt over zijn leven en zijn jeugd. Zijn vader verliet zijn moeder toen hij nog heel jong was, en zijn moeder stierf aan tuberculose toen hij drie jaar oud was. Hij moest toen bij een andere familie gaan wonen – een zakenman die wilde dat Poe net zo succesvol zou worden als hij, hoewel dat niet was wat hij wilde. Poe ging een korte tijd naar de universiteit, maar kon zich die niet veroorloven, omdat zijn pleegvader hem niet genoeg geld gaf. Poe moest toen zijn eigen meubels verbranden om zich warm te houden, en ging later in het leger. Toen hij terugkeerde naar zijn geboortestad realiseerde hij zich dat het meisje van wie hij hield verloofd was, en dat hij alleen was (of totdat hij trouwde met Virginia, die later ook aan tuberculose overleed).

In de eerste paar regels geeft Poe aan hoe hij anders was dan ieder ander; hoe hij zijn passies niet kon putten uit een gemeenschappelijke bron, en dat alles wat hij liefhad, hij alleen liefhad. Dit zou kunnen verwijzen naar zijn passie voor schrijven en literatuur en hoe zijn pleegvader niet wilde dat hij schrijver werd, of het zou naar iets anders kunnen verwijzen. Hoe dan ook, hij was anders dan alle anderen door zijn gecompliceerde achtergrond, die hem op de een of andere manier isoleerde. De “kindertijd in de dageraad” (regel 9) verwijst naar het einde van zijn kindertijd of leven, en hoe hij toen tot het besef kwam dat wat er ook gebeurde; goed en slecht, hem nog steeds bond (hij kon niets doen aan wat er met hem gebeurde). “Van de stortvloed, of de fontein” (regel 13) heeft twee woorden die naast elkaar staan (stortvloed en fontein) – het water-element in twee verschillende toestanden die totaal van elkaar verschillen. De beeldspraak vertegenwoordigt de tegenstellingen in Poe’s leven, hoe goede en slechte dingen gebeuren, maar hij moet toezien hoe ze voorbij vliegen “From the lightning in the sky, as I watched it flying by” (regel 17-18). Dit zou ook een zeer melancholische interpretatie kunnen hebben; een metafoor voor hoe hij moet toekijken hoe dingen sterven, of mensen uit zijn leven verdwijnen (zijn moeder, stiefmoeder, meisje van wie hij hield, vrouw etc.). De lucht lijkt blauw, als in alles in het leven lijkt goed en iedereen om hem heen lijkt gelukkig, maar het is gewoon een demon in zijn ogen (regel 19-22); hij kan niet genieten van het leven en ziet niet het goede. De herhaling van “I have not” en “I could not” verwijst naar hoe Poe minder bevoorrecht was dan alle anderen, omdat hij geen echte familie had zoals de meeste mensen. Ze dienen om zijn verlatenheid en melancholische gevoelens verder uit te beelden.

In conclusie kan gezegd worden dat het gedicht over het algemeen erg goed geschreven is, omdat het de gevoelens van de schrijver uitbeeldt door middel van sterke beeldspraak en metaforen. Het gedicht is ook een spiegelbeeld van Poe’s eigen gedachten over zijn leven, en dat hij moet accepteren wat er ook gebeurt – of het nu goed of slecht is, en dat alles in zijn ogen niets anders is dan een demon. Een andere reden waarom ik dit gedicht mooi vind, is de relevantie ervan in een moderne context, want veel mensen genieten tegenwoordig niet meer zo van literatuur als vóór het tijdperk van computers en smart phones. Bijgevolg kunnen mensen die schrijven of lezen zich nogal geïsoleerd voelen (tenzij ze een lees/schrijfclub vinden). Vandaar dat mensen zich kunnen herkennen in het gedicht van Poe en het gevoel anders te zijn.