Over de Mod-stijl van de jaren zestig te spreken, moet je niet vergeten wie Edie Sedgwick was. De vrouw die zwarte gympen en kroonluchter oorbellen haar eigen stempel van authenticiteit gaf. Zij fascineerde Andy Warhol die haar tot zijn “koningin” maakte, maakte Bob Dylan zo enthousiast dat hij een essentieel deel van zijn teksten werd en slaagde er uiteindelijk in om Vogue magazine te doordrenken met haar unieke, ontkleurde stijl. Maar wat betoverend was aan deze “it girl” van het decennium was ook een factor in haar eigen ondergang.
Heden ten dage hebben we een Lindsay Lohan, een Amy Winehouse of een Kate Moss. Vijftig jaar geleden had de wereld van mode, kunst en film Edie Sedgwick. Het kind van een rijke familie dat een wereld van liefdesverdriet, waanzin en overdaad niet overleefde, waarin zij zich opsloot, vermoedelijk om te ontsnappen aan de herinneringen aan haar eigen familieverleden.
Opgroeiend onder het strenge bewind van haar vader, “Fuzzy” – een man die er nooit in slaagde de relatie met zijn kinderen te verzoenen – wordt Edie’s jeugd gekenmerkt door misbruik, narcisme en manipulatie. Kenners van haar verhaal noemen dit moment in haar leven cruciaal voor de persoon die zij is geworden. Net als de dood van haar twee broers en zussen Minty en Bobby. Beiden stierven tragisch en beiden stierven op zeer jonge leeftijd.
Terwijl Andy Warhol ervan wordt beschuldigd Edie Sedgwick in een wereld van verslaving en geestelijke krankzinnigheid te hebben gedreven, had de in Californië geboren Sedgwick al een tijd in een psychiatrisch ziekenhuis doorgebracht voordat zij de schilder ontmoette. Een eetstoornis waar ze als jonge vrouw aan leed was de schuldige. In 1962 werd Edie opgenomen in het revalidatiecentrum Silver Hill, met de diagnose anorexia en een gewicht van iets meer dan 40 kilo. Zo goed als niets voor een 19-jarige tiener.
Ze heeft het aan Chuck Wein te danken dat ze Andy Warhol ontmoette. De Cambridge dandy en op dat moment vertegenwoordiger van een Edie die langzamerhand een socialite in de New York scene aan het worden was, stelde hen aan elkaar voor in de flat van Lester Persky (theaterproducent). Het genie van de popart en de toen nog jonge Sedgwick klikten onmiddellijk. De stijl van Edie trok direct Warhol’s aandacht. Zwarte leggings, korte jurkjes, valse wimpers, vintage juwelen en (afhankelijk van haar humeur) al dan niet blootsvoets, waren het statement waarmee Edie werd geboren; van Andy Warhol nam zij het haar over: een korte pixie, zilver geverfd. Het was niet ongewoon om hen beiden dezelfde gestreepte overall te zien dragen.
Celebrity-expert Stephen Jones beschrijft haar look als volgt: “Sedgwick was casual niet elegant, actief niet passief, donkere brillen niet lange jurken. Haar uiterlijk was een mengeling van zoet en zuur; een engelengezicht vervormd door gebleekt haar en misvormende make-up. We hadden haar de eerste punker kunnen noemen”. Haar stijl werd voortdurend vastgelegd door de camera van Warhol, wat haar naar het sociale sterrendom lanceerde en urban legends voortbracht zoals de beroemde “ze verwijdert nooit haar make-up, maar brengt alleen laag na laag aan over wat er al op is geschilderd”.
Na een aantal films te hebben gemaakt als Warhol’s muze – waaronder ‘Kitchen’, ‘Vynil’ en ‘Poor little rich girl’ – en een iconisch personage te zijn geworden in The Factory (zoals Andy Warhol’s studio werd genoemd), verliet Edie Sedgwick de kunstenaar, om hem nooit meer terug te zien. Sommigen zeggen dat het de invloed van Bob Dylan was die haar ertoe bracht deze beslissing te nemen, anderen zeggen dat het kwam door een ruzie waarin Warhol haar wreed meedeelde dat Dylan in het geheim getrouwd was, terwijl hij wist dat ze verliefd op hem was.
De socialite, die toen al op de cover van Vogue had gestaan, sloot een facet van haar leven af door afstand te nemen van Warhol, maar helaas voor haar, niet van de verslaving. Zij is er nooit in geslaagd een relatie met Bob Dylan te hebben, gezien zijn huwelijk met Sarah Lawnds (hoewel er veel over wordt gesproken dat sommige van zijn melodieën met haar in gedachten zijn geschreven), en door zijn grillige karakter en drugsproblemen is het haar nooit gelukt een stabiele liefdesrelatie te onderhouden. Zelfs de modewereld keerde haar de rug toe. Nadat ze haar als model had gepromoot, wees Vogue-redactrice Gloria Schiff haar zelf af voor een rol in haar tijdschrift omdat “ze in de roddelrubrieken werd vereenzelvigd met de drugscene, en in die tijd was er veel beduchtheid voor mensen die betrokken waren bij de drugscene. Mensen waren er doodsbang voor.”
Na verschillende keren te zijn opgenomen in afkickklinieken, overleed Edie Sedgwick uiteindelijk op 28-jarige leeftijd aan een overdosis in bed in haar eigen huis. Haar stijl, echter, overleefde haar. Haar verhaal inspireerde de film ‘The Factory Girl’, met in de hoofdrol een van haar grootste fans, Sienna Miller, en haar look blijft tot op de dag van vandaag een referentie voor de grote modeontwerpers. Haar allure is zelfs overal terug te vinden in de lentecollectie 2013 van Marc Jacobs. Mod, matrozenstrepen, bijna zilverblond haar, panty’s onder rokjes en getinte ogen die bijna zwart gekleurd waren, zijn en blijven de erfenis die Edie Sedgwick aan de popcultuur wist na te laten, ondanks haar tragische einde.
De kunstcollectie van Andy Warhol leeft nu voort in het bezit van koningin Elizabeth II. En als u er meer over wilt weten, kunt u het tijdschrift Quién van deze twee weken kopen.