Een nadere beschouwing
Het vrijkomen van feromonen is een van de verschillende vormen van non-verbale communicatie die veel dieren gebruiken om boodschappen over te brengen aan andere leden van dezelfde soort. De complexe moleculaire structuur van feromonen maakt het mogelijk dat deze chemische boodschappen een grote hoeveelheid vaak zeer specifieke informatie bevatten. Het feromoon dat wordt vrijgegeven door seksueel ontvankelijke zijderupsen, voor het eerst geïsoleerd in de jaren 1950, is een van de best bestudeerde voorbeelden. Het feromoon bombykol, dat door het vrouwtje uit een klier in haar buik wordt vrijgemaakt, kan door mannelijke zijderupsen tot op enkele kilometers afstand worden gedetecteerd. Het mannetje herkent de chemische stof in de omgeving met minuscule receptoren aan het uiteinde van zijn antennes en is dan in staat zich op het vrouwtje te richten. Horzels laten bij verstoring een alarmferomoon vrij dat andere horzels te hulp roept. Feromonen van vrouwtjesmuizen kunnen een mannetjesmuis opwekken om onmiddellijk te paren. Feromonen kunnen niet alleen instinctieve gedragsreacties teweegbrengen, maar ook veranderingen in de fysiologie van een dier teweegbrengen, zoals het begin van de puberteit of het opwekken van oestrus. Feromonen die door dieren, zoals katten en honden, worden gebruikt om territoria af te bakenen, kunnen informatie overbrengen over de soort, het geslacht, de leeftijd, de sociale en reproductieve status, de grootte en zelfs wanneer het dier voor het laatst in het gebied was. Maar kunnen mensen ook via chemicaliën communiceren? In de jaren zeventig toonde Martha McClintock aan dat de menstruatiecyclus van vrouwen die dicht bij elkaar in slaapzalen woonden, de neiging vertoonde synchroon te lopen, een effect waarvan sommigen dachten dat het door feromonen werd bewerkstelligd. Ondanks dit bewijs zijn bij de mens nog geen feromoonreceptoren gevonden.