Toen Orson Welles’ meesterwerk Citizen Kane in 1941 voor het eerst in de bioscopen draaide, was krantenmagnaat William Randolph Hearst bepaald niet onder de indruk: de gelijkenissen tussen hemzelf en Welles’ creatie Charles Foster Kane waren te sterk om genegeerd te kunnen worden. De machtige persbaron deed er alles aan om de film te laten ontsporen. Nu, meer dan 70 jaar later, lijkt het erop dat de familie van de Amerikaanse media-impresario bij uitstek van het begin van de vorige eeuw Welles eindelijk heeft vergeven, na te hebben ingestemd met een vertoning van Citizen Kane in het bezoekerscentrum van Hearst Castle in Californië.
De vertoning op 9 maart maakt deel uit van het internationale filmfestival van San Luis Obispo, dat elk jaar plaatsvindt in de centraal-Californische regio waar het sierlijke voormalige huis van Hearst zich bevindt. Het kasteel werd in 1957, zes jaar na de dood van de eigenaar, aan de staat geschonken en is nu een belangrijke toeristische attractie. Kane, geschreven en geregisseerd door Welles toen hij pas 26 was, wordt vertoond met de zegen van Hearsts nazaten.
Directeur Wendy Eidson van het festival vertelde de LA Times dat het waarschijnlijk de eerste keer was dat de klassieker van Welles te zien was op het uitgestrekte landgoed van Hearst, dat door de eigenaar “La Cuesta Encantada” (“De betoverde heuvel”) werd genoemd en jaarlijks door een miljoen toeristen wordt bezocht.
“Ik opperde het idee om Citizen Kane daar als grap te vertonen, en ze lachten niet,” zei Eidson. “Ik was een beetje gevloerd.” Maar de achterkleinzoon van de magnaat, Steve Hearst, zei dat de vertoning “een geweldige kans was om een duidelijk onderscheid te maken tussen WR en Orson Welles, tussen het middeleeuwse, somber ogende kasteel dat in Citizen Kane wordt getoond en de lichte, mooie, architectonisch superieure werkelijkheid”.
De inspanningen van Hearst om Citizen Kane te vernietigen zijn legendarisch. Hij zou ertegen hebben gelobbyd bij de Academy of Motion Picture Arts and Sciences, het orgaan dat de Oscars bepaalt, met als resultaat dat How Green Was My Valley in 1942 als beste film uit de bus kwam. Hearst hield ook advertenties voor de film uit zijn vele kranten, en een van zijn bondgenoten in Hollywood zou zelfs geprobeerd hebben de opnamen te kopen om ze vlak voor de release van de film te verbranden. Een ander verhaal is dat J Edgar Hoover, hoofd van de FBI, een tien jaar durend onderzoek startte naar Welles als gevolg van Hearsts woede over de film.
Hearst zou vooral woedend zijn geweest over de weergave in Welles’ film van Kane’s metgezel, Susan Alexander, een alcoholische zangeres die door de magnaat wordt overgehaald om een rampzalige operacarrière te beginnen, gesteund door zijn kranten. De magnaat zelf had een romantische relatie met een succesvol acteur, Marion Davies. Welles once said that she was not the basis for Alexander, but the comparison seems to have stuck in Hearst’s craw nonetheless.
Steve Hearst, who manages the family’s ranches and other business interests, said there were many comparisons to be made between Kane and his great-grandfather, but also huge differences. “The character Orson Welles depicted was quite a bit more flamboyant and outgoing than WR was,” he said. “He wasn’t the kind of guy who would be dancing in the editorial room with his staffers.”
{{topLeft}}
{{bottomLeft}}
{{topRight}}
{{bottomRight}}
{{/goalExceededMarkerPercentage}}
{{/ticker}}
{{heading}}
{{#paragraphs}}
{{.}}
{{/paragraphs}}{{highlightedText}}
- Film
- Orson Welles
- Festivals
- Citizen Kane
- news
- Share on Facebook
- Share on Twitter
- Share via Email
- Share on LinkedIn
- Share on Pinterest
- Share on WhatsApp
- Share on Messenger