Een bepalend kenmerk dat verschillende thermoplastische polymeren van elkaar onderscheidt, is of ze als amorf of semikristallijn worden beschouwd. Populaire thermoplasten die in de verpakkingsindustrie worden gebruikt, zoals HDPE en polypropyleen, zijn geclassificeerd als semi-kristallijn, terwijl anderen zoals polystyreen en ABS, als amorf worden beschouwd. Het belangrijkste verschil tussen deze klassen van thermoplasten is de rangschikking van de moleculaire ketens en hoe die op hun beurt het gedrag van het polymeer onder warmte beïnvloeden. Lees verder om meer te leren over de verschillen tussen de twee thermoplastische classificaties:
Het ontvangen van de classificatie van een semi-kristallijn polymeer betekent dat het materiaal georganiseerde en dicht opeengepakte moleculaire ketens vertoont. De gebieden van kristalliniteit worden sferulieten genoemd en kunnen variëren in vorm en grootte met amorfe gebieden die tussen de kristallijne gebieden bestaan. Deze sterk georganiseerde moleculaire structuur resulteert in een gedefinieerd smeltpunt. Deze polymeren zijn anisotroop in stroming, zodat zij een grotere krimp vertonen dwars op de stroming in plaats van met de stroming mee, wat soms kan resulteren in enige dimensionale instabiliteit.
In termen van eigenschappen hebben semi-kristallijne thermoplasten een goede sterkte & slijtage, en een goede chemische weerstand, maar zij missen doorgaans in slagvastheid. Bovendien kan de graad van kristalliniteit vele kenmerken van het polymeer beïnvloeden. De mate van kristalliniteit kan variëren tussen verschillende materialen en ook tussen verschillende soorten van hetzelfde materiaal. Materialen met een hoger molecuulgewicht, bijvoorbeeld, hebben doorgaans een lagere kristalliniteitsgraad met meer onvolmaakte kristallen. Sterk vertakte polymeren kunnen ook een lagere graad van kristalliniteit vertonen, zoals blijkt uit een vergelijking tussen het meer vertakte polyethyleen met lage dichtheid (LDPE), dat een flexibeler en minder dicht product is, en zijn meer kristallijne tegenhanger, polyethyleen met hoge dichtheid (HDPE).
Terwijl semi-kristallijne polymeren georganiseerde en dicht opeengepakte moleculaire ketens vertonen, zijn de polymeerketens voor amorfe kunststoffen meer ongeorganiseerd. In dit soort materiaal zijn de moleculen willekeurig georiënteerd en in elkaar verstrengeld, waardoor ze een temperatuurbereik hebben waarbij ze smelten. Om een beeld te geven: de organisatie, of het gebrek daaraan, van de polymeerketens wordt vaak vergeleken met een bord gekookte spaghetti. Deze eigenschap vergemakkelijkt ook het thermovormen. Deze polymeren zijn isotroop in stroming, dus ze krimpen gelijkmatig in de richting van de stroming en dwars op de stroming. Dit resulteert meestal in minder krimp en minder neiging tot kromtrekken. Wat de eigenschappen betreft, hebben amorfe polymeren doorgaans een betere slagvastheid, maar zijn ze gevoeliger voor stress-cracking en hebben ze een slechte weerstand tegen vermoeiing. Bovendien zijn deze polymeren doorgaans transparant.
Niet zeker welk materiaal geschikt is voor uw toepassing? Voor meer informatie over onze producten, bekijk onze materialen pagina of klik op de link aan de linkerkant om contact op te nemen met ons verkoopteam vandaag nog!