Hoe heet het als je je weken, maanden of zelfs jaren verdrietig of hopeloos voelt? Als u denkt aan depressie, ja, dat klopt. Maar het zou ook persisterende depressieve stoornis (PDD) kunnen zijn, ook bekend als dysthymie.
- Persisterende depressieve stoornis is een vrij nieuwe klinische diagnose die langdurige gevoelens van droefheid en lusteloosheid beschrijft die niet helemaal voldoen aan de diagnostische criteria voor depressieve stoornis.
- Om een onderscheid te kunnen maken tussen een persisterende depressieve stoornis en een depressieve stoornis, gaan we eerst na wat de diagnose depressieve stoornis inhoudt.
- Persistente depressieve stoornis, aan de andere kant, kan moeilijker te lokaliseren zijn.
- Omdat persisterende depressieve stoornis en depressieve stoornis afzonderlijke aandoeningen zijn, wil niet zeggen dat ze elkaar uitsluiten.
- De behandeling van een hardnekkige depressieve stoornis en een depressieve stoornis is vergelijkbaar, maar volgens sommige deskundigen is PDD moeilijker te temmen.
Persisterende depressieve stoornis is een vrij nieuwe klinische diagnose die langdurige gevoelens van droefheid en lusteloosheid beschrijft die niet helemaal voldoen aan de diagnostische criteria voor depressieve stoornis.
Wanneer de meesten van ons denken aan en praten over depressie, verwijzen we naar depressieve stoornis (MDD), soms klinische depressie genoemd. En hoewel de criteria voor het stellen van de diagnose MDD vrij flexibel zijn, is het ook mogelijk depressieve symptomen te hebben die niet helemaal passen bij de klinische diagnose. Voor sommigen is dat het geval bij de diagnose PDD.
Deze aandoening maakte zijn klinische debuut in de DSM-5, de meest recente versie van het handboek dat professionals in de geestelijke gezondheidszorg gebruiken om diagnoses te stellen, gepubliceerd in 2013. Daarvoor stond PDD bekend als dysthymie en werd het voornamelijk gebruikt om aan te geven dat iemand twee jaar of langer depressieve symptomen had, maar niet genoeg, of niet in een vorm die ernstig genoeg was, om de diagnose depressieve stoornis te stellen.
Nu kan iedereen die ten minste twee jaar achter elkaar een klinisch significante depressie ervaart, ongeacht of deze ernstig genoeg is om aan de criteria voor depressie te voldoen, worden gediagnosticeerd met een persisterende depressieve stoornis.
Om een onderscheid te kunnen maken tussen een persisterende depressieve stoornis en een depressieve stoornis, gaan we eerst na wat de diagnose depressieve stoornis inhoudt.
Om de diagnose MDD te krijgen, moet u ten minste vijf symptomen uit een specifieke lijst vertonen, en ten minste één van die symptomen moet ofwel een depressieve stemming zijn, ofwel verlies van interesse of plezier in dingen die u normaal leuk vindt. Hier zijn enkele van de andere mogelijke symptomen, die u zou moeten ervaren binnen dezelfde twee weken span:
- Aanzienlijk gewichtsverlies of -toename, of een afname of toename van de eetlust
- Insomnia of hypersomnia (overmatige slaperigheid)
- Zich langzamer of rustelozer bewegen dan gewoonlijk
- Vermoeidheid of verlies van energie
- Gevoelens van waardeloosheid of immense schuld
- Het moeilijker vinden om te denken, concentratie of het nemen van beslissingen
- terugkerende gedachten aan de dood, terugkerende zelfmoordgedachten (zelfs zonder een specifiek plan), een zelfmoordpoging, of een specifiek plan om door zelfmoord te sterven.
Een ander cruciaal aspect van een depressieve stoornis is dat deze symptomen een aanzienlijk ongemak veroorzaken en u belemmeren om op de een of andere manier te functioneren (op het werk, in een sociale omgeving, of gewoon in uw dagelijks leven).
Mensen hebben meestal ten minste enkele maanden achtereen last van depressieve episoden, zegt Katherine L. Wisner, M.D., hoogleraar psychiatrie en gedragswetenschappen aan de Northwestern University Feinberg School of Medicine, vertelt SELF, hoewel deze perioden soms maar twee weken duren.
Persistente depressieve stoornis, aan de andere kant, kan moeilijker te lokaliseren zijn.
Om een persisterende depressieve stoornis te hebben, moet je gedurende een periode van ten minste twee jaar gedurende het grootste deel van de dag een depressieve stemming hebben, samen met een paar andere specifieke symptomen.
Of course, even the phrase “depressieve stemming” is open voor interpretatie, maar voor deze doeleinden kan het iets zijn dat je zelf beseft of iets dat je familie of vrienden hebben opgepikt en tegen je hebben gezegd.
Daarnaast moet u ook twee of meer van de volgende symptomen vertonen:
- Slechte eetlust of te veel eten
- Insomnia of hypersomnia
- Weinig energie of vermoeidheid
- Lage eigenzelfvertrouwen
- moeilijkheden om zich te concentreren of beslissingen te nemen
- gevoelens van hopeloosheid
In tegenstelling tot bij MDD, hoeven de symptomen van PDD niet noodzakelijkerwijs ernstige problemen of stoornissen te veroorzaken – maar dat kunnen ze wel.
Omdat het hier gaat om depressieve verschijnselen die lang aanhouden, maar niet echt invaliderend zijn, kan het voor patiënten en artsen bijzonder moeilijk zijn om ze te herkennen.
“Het wordt wel omschreven als een depressieve persoonlijkheid,” zegt Pierre Azzam, M.D., assistent-professor in de psychiatrie aan de Universiteit van Pittsburgh Medical Center, vertelt SELF. “Mensen zijn zo gewend aan pessimisme, een slecht humeur of somberheid, dat het bijna gaat voelen alsof het is wie ze zijn.”
Omdat persisterende depressieve stoornis en depressieve stoornis afzonderlijke aandoeningen zijn, wil niet zeggen dat ze elkaar uitsluiten.
In feite kunnen mensen beide tegelijk ervaren, een aandoening die soms “dubbele depressie” wordt genoemd, zegt Dr. Azzam. Je kunt jarenlang een hardnekkige depressieve stoornis hebben en daarbovenop een zware depressieve episode doormaken.
Als je begint te denken dat je een hardnekkige depressieve stoornis hebt, zoek dan zo snel mogelijk behandeling, zegt Dr. Wisner. Naast een screening op PDD en/of MDD is het ook belangrijk om een goed medisch onderzoek te laten doen. Symptomen van depressie, zoals ernstige vermoeidheid, kunnen overlappen met aandoeningen zoals hypothyreoïdie en bloedarmoede. “Het is belangrijk om alle onderliggende ziekten te behandelen om de beste respons op de behandeling voor PDD te krijgen”, zegt Dr. Wisner.
Het is ook essentieel om een bipolaire stoornis uit te sluiten, zegt ze. Volgens het National Institute of Mental Health kan deze psychische aandoening gevoelens van depressie veroorzaken, die gepaard gaan met perioden van manie (het heen en weer gaan tussen perioden van neerslachtigheid en perioden van opgetogenheid en energie).
Het onderscheid tussen deze aandoeningen is belangrijk omdat uw arts een bipolaire depressie mogelijk anders behandelt dan andere gezondheidsproblemen die soortgelijke gevoelens veroorzaken; sommige medicijnen die artsen voorschrijven om depressie te behandelen, worden in verband gebracht met manie, hoewel hiernaar nog meer onderzoek moet worden gedaan. Waar u ook mee te maken hebt, het is belangrijk dat uw arts zeker is van uw diagnose voordat hij met de behandeling begint.
De behandeling van een hardnekkige depressieve stoornis en een depressieve stoornis is vergelijkbaar, maar volgens sommige deskundigen is PDD moeilijker te temmen.
Hoewel het van de persoon afhangt, bestaat de behandeling voor een van deze aandoeningen meestal uit een combinatie van medicatie en psychotherapie.
Als u naar een arts gaat die bevestigt dat u PDD of MDD hebt, kan deze u antidepressiva aanraden, meestal selectieve serotonineheropnameremmers (SSRI’s). SSRI’s blokkeren de heropname van de neurotransmitter serotonine in uw hersenen, waardoor er meer serotonine beschikbaar komt en uw stemming mogelijk verbetert. Ze hebben ook minder bijwerkingen dan andere antidepressiva, dus worden ze het vaakst voorgeschreven.
Andere vormen van antidepressiva zijn serotonine- noradrenalineheropnameremmers (SNRI’s), die de heropname van serotonine en de neurotransmitter noradrenaline in uw hersenen blokkeren, en atypische antidepressiva, die niet netjes in andere antidepressivacategorieën passen en elk op hun eigen manier werken. Helaas kan het vinden van de juiste medicatie en de juiste dosering wat trial-and-error kosten, omdat iedereen anders op medicijnen reageert. Hier is meer informatie die u kan helpen bij het vinden van het beste antidepressivum voor u.
Als het op therapie aankomt, kunnen verschillende soorten mensen met PDD of MDD helpen. Cognitieve gedragstherapie richt zich bijvoorbeeld op het veranderen van negatieve gedachten en gedragingen. Er is ook interpersoonlijke therapie, die zich richt op het oplossen van persoonlijke relaties en sociaal functioneren. Dr. Wisner zegt dat een andere goede vorm van therapie gedragsactivatie is, waarbij een therapeut je helpt te begrijpen welke activiteiten je misschien verwaarloost en die je opnieuw in je leven kunt opnemen of vaker kunt doen om je stemming positief te beïnvloeden.
Hoewel de behandeling voor zowel PDD als MDD vaak gelijk is, duurt het bij sommige mensen langer voordat PDD op de behandeling reageert, zegt Dr. Azzam, soms wel een paar maanden voordat er enige merkbare verbetering optreedt. Artsen zijn er niet helemaal zeker van waarom. “Het kan zijn dat de duur van de persisterende depressieve stoornis neurologische veranderingen teweegbrengt,” legt dr. Azzam uit.
Dat betekent echter niet dat je persisterende depressieve stoornis gewoon moet proberen te doorstaan als je denkt dat je die hebt. Als u symptomen van depressie ervaart – zelfs als u denkt dat ze niet “erg genoeg” zijn – neem dan contact op met een zorgverlener om erover te praten. The earlier you receive treatment, the better.
Related:
- I Have Depression and Anxiety. Please Stop Telling Me to ‘Go for a Run’
- Why Aren’t We Talking About Suicide When We Talk About Gun Violence?
- 8 Things You Should Know Before Going on Antidepressants for the First Time