Apple heeft de meerderheidsrechten op de Peanuts-catalogus van striptekenaar Charles M Schulz verworven als nieuwste zet in de strijd tussen de streaminggiganten.
De sombere avonturen van Charlie Brown, zijn beagle Snoopy en hun vriendjes uit de buurt gaven de essentie weer van het naoorlogse Amerika van de late jaren 40 tot de eeuwwisseling, toen de maker van de serie op 77-jarige leeftijd overleed.
Schulz, die alle 17.897 strips zelf schreef en tekende en die naar schatting 32 miljoen dollar per jaar verdiende aan zijn buitengewone bedrijfstak, werd destijds door Alistair Cooke van de BBC, een scherpzinnig waarnemer van het nationale karakter, geprezen als ’s lands grootste humorist sinds Mark Twain.
Peanuts werd op het hoogtepunt van zijn populariteit wereldwijd in meer dan 2.600 kranten gesyndiceerd en trok een lezerspubliek van 355 miljoen mensen uit 75 landen. De geanimeerde TV-specials A Charlie Brown Christmas (1965), It’s the Great Pumpkin, Charlie Brown (1966) en A Charlie Brown Thanksgiving (1973) worden nog steeds jaarlijks herhaald.
Boren in Minneapolis, Minnesota, in 1922, was “Sparky” Schulz een timide jongen en zou later zijn puberale angsten kanaliseren in zijn aanbeden protagonist. “Soms lig ik ’s nachts wakker en vraag ik: ‘Waarom ik?’ En een stem antwoordt: ‘Niets persoonlijks, je naam kwam toevallig ter sprake’,” zegt Charlie Brown, een volstrekt karakteristieke uitspraak.
Door de dood van zijn moeder Dena in februari 1943 was Schulz erg aangedaan. Hij ging naar de oorlog en diende in Europa bij een machinegeweersquadron (zonder ook maar één schot te lossen, natuurlijk). Daarna keerde hij terug naar zijn geboortestaat en ging in de stripwereld aan de slag als letterkundige voor het rooms-katholieke tijdschrift Timeless Topix.
Zijn eigen eerste strips, bekend onder de naam Li’l Folks, verschenen tussen juni 1947 en januari 1950 in The St Paul Pioneer Press en leidden ertoe dat zijn werk werd opgepikt door The Saturday Evening Post. Deze eerste uitstapjes naar milde, observerende humor hadden kinderfiguren die in wezen de Peanuts-bende in klad waren.
Het United Feature Syndicate accepteerde het werk van Schulz in 1950 en begon het dagelijks in serie te brengen in negen kranten in steden, waaronder The Washington Post, Seattle Times, Chicago Tribune en Boston Globe. Het was hier dat de titel “Peanuts” werd toegevoegd, tot grote ergernis van Schulz: hij verklaarde later dat hij het nietszeggend en onwaardig vond.
Toen de jaren 1950 vorderden, nam de populariteit van Peanuts een hoge vlucht. Schulz voegde een aantal van de favoriete personages van de serie toe, van Lucy en Linus tot Woodstock, Peppermint Patty en Schroeder, en ook een aantal van de beste stijlfiguren, met name Snoopy’s fantasie om een Eerste Wereldoorlog gevechtspiloot te zijn op de staart van de Rode Baron.
Veel van wat de wijde wereld begrijpt van de Amerikaanse jeugd van na Norman Rockwell, van limonadekraampjes van $1 tot honkbal, kan worden teruggevoerd op Schulz.
Terwijl de strip zich voornamelijk bezighield met de groeipijnen van de eeuwig getroebleerde Charlie Brown – volwassenen kwamen zelden aan bod – konden de turbulenties van de jaren zestig af en toe binnendringen.
Schulz introduceerde Franklin, zijn eerste Afro-Amerikaanse personage, op het hoogtepunt van de burgerrechtenbeweging in 1968 nadat hij een gepassioneerde brief had ontvangen van een fan, de lerares Harriet Glickman uit Los Angeles, waarin werd gewezen op de blankheid van zijn cast.
Glickman was ervan overtuigd dat de introductie van een zwarte vriend blanke kinderen zou helpen verder te kijken dan de raciale grenzen die de samenleving voor hun ouders zo wreed hadden verdeeld. Net als Fred Rogers op tv zag Schulz in dat zijn jonge publiek, met de juiste sturing, de sleutel vormde tot een harmonieuzere toekomst voor Amerika. Franklin verscheen op het toneel en vertelde Charlie Brown dat zijn vader in de Vietnam-oorlog diende.
Een recente controverse in de sociale media over Franklins plaats aan de Thanksgiving-dinertafel in de eerder genoemde tv-special is even gevaarlijk misplaatst als toon-doof voor Schulz’ gevoeligheid.
Toen de 20e eeuw ten einde liep, kwamen er nieuwe uitdagers, met name Jim Davis’ Garfield, terwijl de hoeveelheid ruimte die kranten aan strips wijdden begon te slinken. De gezondheid van de tekenaar zelf werd ook een reden tot bezorgdheid. Hij onderging een hart-bypass operatie in juli 1981 en kreeg een telefoontje van President Reagan die hem beterschap wenste. Later werd bij hem terminale darmkanker geconstateerd.
Schulz tekende zijn laatste strip, gedrukt op 13 februari 2000, een dag na zijn dood, met een brief aan zijn fans, rechtstreeks uit Snoopy’s typemachine:
“Beste vrienden,
Ik heb het geluk gehad Charlie Brown en zijn vrienden bijna 50 jaar lang te mogen tekenen. Het was de vervulling van mijn kinderambitie.
Ter spijt ben ik niet langer in staat om het schema aan te houden dat een dagelijks stripverhaal vereist. Mijn familie wil niet dat Peanuts door iemand anders wordt voortgezet, daarom kondig ik mijn pensionering aan.
Ik ben door de jaren heen dankbaar geweest voor de loyaliteit van onze redacteuren en de geweldige steun en liefde die de fans van de strip mij hebben betuigd.
Charlie Brown, Snoopy, Linus, Lucy… Hoe kan ik ze ooit vergeten?”
Hij heeft Charlie nooit een voetbal laten trappen zonder dat Lucy hem bewoog, een conclusie waar hij uiteindelijk spijt van zou krijgen, op het randje van tranen.
“Er zijn geen happy endings in mijn verhalen omdat geluk niet grappig is,” zei hij ooit, en hij hield tot het laatst vast aan deze filosofie.
De meest recente poging om Peanuts nieuw leven in te blazen was een animatiefilm uit 2015, die Schulz’ kenmerkende dikke lijntekenstijl opofferde voor lelijke CGI. Apple zou er goed aan doen om terug te keren naar de basis als het de eenvoudige genialiteit van Schulz’ concept wil heroveren.
Zoals Alistair Cooke opmerkte, presenteerden strips vóór Peanuts de conventies en clichés van het gezinsleven, maar het genie van de Minnesotan lag in het veel rigoureuzer ondervragen van deze dynamiek, het erkennen van kinderneuroses en het feit dat, “Kinderen moeten met precies dezelfde curve-balls omgaan als volwassenen. Zij weten het, maar de volwassenen niet.”
Linus die op zomerkamp gaat en zich zorgen maakt dat zijn ouders zijn verhuisd als hij terugkomt, wordt met de nodige ernst behandeld.
En wat Schulz’ held betreft: “Goeie genade Charlie Brown, wat is er met je aan de hand?” is ongetwijfeld de onbeantwoordbare vraag die in het hart van ons allemaal ligt.