How Political Hip-Hop Has Evolved Over Time

Politieke hiphopmuziek is overal, maar zo voelt het niet voor de mainstream fans. Dat verschil is een weerspiegeling van de progressie van hiphop en het steeds veranderende medialandschap.

K. Dot en president Obama in de Oval Office in 2016 (Vimeo via VIBE)

In de late jaren ’80 en vroege jaren ’90 vertrouwden rappers op hun muziek om de worstelingen van zwart Amerika te verwoorden. Chuck D van Public Enemy noemde rap de ‘Black CNN’. De meeste sociale kwesties die hiphopartiesten raakten, werden niet accuraat weergegeven in de mainstream media. En hip-hop zelf werd niet gerespecteerd als kunstvorm. De strijd voor de relevantie van rap en de strijd voor sociale rechtvaardigheid waren dus met elkaar verweven. “Fight the Power” was een oproep tot actie. Een stem voor de ondervertegenwoordigden. Een bevestiging van de cultuur.

Hip-hop heeft nu meer van die geloofwaardigheid waar het ooit naar streefde. Sociale media hebben de stem versterkt van degenen voor wie Public Enemy en anderen opkwamen. De grootste sterren van de rap hebben ook toegang tot platforms die ooit onbereikbaar waren. En eerlijk gezegd is er meer politieke hiphopmuziek en activisme dan ooit tevoren. Childish Gambino, Rapsody, J. Cole en anderen hebben veelgeprezen muziek uitgebracht om hun overtuigingen met de wereld te delen.

Maar mainstream hiphopfans hebben nog steeds het gevoel dat politieke hiphop tekortschiet. Er is een groot verschil tussen perceptie en realiteit. Dat verschil komt voort uit de manier waarop politieke rap wordt geconsumeerd en geleverd in ons veranderende medialandschap.

De artiesten van vandaag maximaliseren hun stem

Vorige maand nam Cardi B het op Instagram op om uit te leggen waarom ze geen nummers uitbrengt over serieuze onderwerpen. Van Instagram (@iamcardib):

“Ik rap over mijn kutje omdat het klinkt alsof dat is wat mensen willen horen. Toen ik ‘Be Careful’ deed, hoorde ik in het begin gekke shit, zo van ‘wat is dit in godsnaam?’ Dus ik heb zoiets van oké, als dat niet is wat de mensen willen horen, dan ga ik weer over mijn kutje rappen.

Tweede van alles, er zijn een heleboel vrouwelijke rappers die rappen over hun kont, niet praten over hun kut, niet praten over het krijgen van ‘down and dirty, en jullie steunen ze niet.”

Gotta houden van de rauwe levering, maar iemand moest het zeggen. Cardi ging verder met het noemen van Rapsody, Tierra Whack, en anderen die niet de steun krijgen die ze verdienen. Haar commentaar was in eerste instantie gericht op Jermaine Dupri’s kritiek op vrouwen in hip-hop, maar haar commentaar is ook van toepassing op politieke rap. Kun je je voorstellen dat Cardi B een nummer uitbrengt over haar adoratie voor FDR? Zelfs als het nummer vuur zou zijn, zou het gehaat worden door haar fans, Fox News, en iedereen daartussenin.

In plaats daarvan vertrouwt Cardi op andere kanalen voor activisme. Eerder deze maand interviewde ze presidentskandidaat Bernie Sanders. De rapper uit de Bronx verzamelde vragen van haar fans om aan de senator uit Vermont te stellen in een 1-1 chat:

Bernie x Cardi B

Ze maximaliseert haar impact door gebruik te maken van verschillende platforms voor verschillende doelgroepen. Dit is een onderwerp waar ik onlangs over sprak in een aflevering van de Trapital Podcast. Moody Jones – hoofd digitaal bij EMPIRE – sprak over de noodzaak voor artiesten om consistent te zijn op verschillende platforms, maar zich bewust te zijn van de unieke verschillen tussen de media. Cardi’s volgers op Facebook zijn niet noodzakelijkerwijs dezelfde mensen die haar volgen op Instagram.

Hetzelfde geldt voor bedrijven. De eerste stap is om consistentie binnen het merk aan te tonen. De tweede stap is om de tactiek aan te passen aan de verschillende doelgroepen. Elk platform richt zich op een ander type persoon. Als een bedrijf een podcast lanceert, zal die podcast een iets ander publiek bereiken dan zijn IGTV-clips.

In de gouden eeuw van de hiphop waren die outlets niet beschikbaar. Vergeet niet dat Chuck D bekend stond als een politiek bewuste rapper. Ondertussen is Cardi een mainstream artiest die zich af en toe verdiept in politiek. Maar ondanks Chuck D’s interesse in politiek, had hij nooit een interview kunnen krijgen met Ronald Reagan of Michael Dukakis. Ze zouden de geheime dienst hebben gebeld als de frontman van Public Enemy bij een van hen in de buurt zou komen.

De grootste sterren van vandaag hebben toegang die ooit ongekend was. Als een van de supersterren van de hiphop een politiek getinte plaat maakt – met alle andere opties die er zijn – dan is dat omdat ze echt een plaat willen uitbrengen. Het is een subtiel verschil dat de verwachtingen van de kunstvorm heeft verhoogd.

In 2004 interviewde Diddy de toenmalige kandidaat voor de Amerikaanse Senaat Barack Obama tijdens MTV’s Vote or Die-campagne. Ook noemde een 34-jarige Diddy de 42-jarige Obama een ‘kind’. Klassiek Diddy.

De onderliggende thema’s komen niet aan bod

Politieke hiphop is op een paar manieren verschoven. Ten eerste hebben de rappers van nu die zich op politieke muziek richten (bijv. Killer Mike) veel kleinere aanhangers dan hun voorgangers. Mike’s groep Run the Jewels heeft een hartstochtelijke aanhang, maar die leeft aan de rand van de mainstream rap. Ten tweede hebben de rappers van vandaag een breder scala aan politieke meningen en kritiek (bv. Lupe Fiasco die president Obama een terrorist noemt of Chance the Rapper’s “zwarte mensen hoeven geen Democraten te zijn”). Ten derde, en dat is het belangrijkste, wanneer de politieke rapnummers van vandaag viral gaan, is de discussie meestal gericht op kritiek op de muziek zelf.

Songs als “Fight the Power” kregen ook kritiek, maar de onderliggende kwesties werden ook besproken. De songs van nu brengen zelden de spreekwoordelijke “serieuze discussie over ras” op gang die ze beogen.

Om eerlijk te zijn, is een deel van de kritiek terecht. Liedjes als Macklemore’s “White Privilege II” hadden weinig kans van slagen. De intentie was er, maar de impact was weg. De videoclip “I’m Not Racist” van Joyner Lucas was nog problematischer. De onderliggende boodschap (dat racisme kan worden opgelost met een knuffel…? what the hell?) werd zo erg afgekraakt dat er een compilatievideo op YouTube is van alle negatieve reacties op de polariserende videoclip. Het was Kendall-Jenner-Pepsi-commercial niveau slecht!

Maar zelfs Childish Gambino’s “This is America” – die zowel bijval als kritiek kreeg – bracht geen echt gesprek op gang over de thema’s ervan. Het gesprek spitste zich toe op de grafische scènes in de video. De diepere thema’s werden behandeld als paaseieren in een Marvel film, niet als gespreksstarters. Ondanks de intentie leeft “This is America” als erfenis in een vacuüm, omringd door de bredere thema’s die het aan de orde wilde stellen.

Als de fans van vandaag vragen om politieke rap, dan willen ze albums als Kendrick Lamar’s To Pimp a Butterfly. Maar er zijn maar zo veel Kendrick Lamars. To Pimp a Butterfly lijkt misschien vrij recent, maar er is veel veranderd sinds dat album in maart 2015 uitkwam. Dat project kwam op het hoogtepunt van de Black Lives Matter beweging. Er was een onuitgesproken oproep tot actie voor iemand als Kendrick om zich uit te spreken. En ondanks de respectabiliteitspolitiek achter dat album, en veel van Kendrick’s overtuigingen, vulde het nog steeds die leegte voor velen.

Hip-hop media is ook aanzienlijk veranderd sinds 2015. Vandaag de dag kan Kendrick zijn boodschap overbrengen via visuele albums, documentaires of andere media. Hij kan ook partnerschappen aangaan met bedrijven om actie te voeren.

Er is een natuurlijke progressie van wat er mogelijk is voor het activisme van hiphop. De meeste artiesten kunnen hun gewenste boodschap overbrengen via liedjes, video’s en sociale media. Zodra de artiest meer macht krijgt, kan die boodschap worden versterkt via documentaires, opiniestukken, interviews, enz. En daarna hebben de grootste artiesten de macht om de partnerschappen, initiatieven en bedrijven op te bouwen om hun gewenste verandering te bewerkstelligen:

Dit is de evolutie, maar ik aarzel om het een progressie te noemen. Kunstenaars die ‘communiceren’ moeten zich niet verplicht voelen om over te stappen naar ‘versterken’ of ‘bouwen’. Het is een reflectie van wat mogelijk is.

Wat de toekomst brengt

Jay Z’s carrière weerspiegelt deze evolutie. In 2003 baseerde Jay Z zich op nummers als “99 Problems” om zijn visie op raciale profilering te delen. Naarmate Jay meer macht kreeg, groeide zijn toegang. In 2016 bracht hij de korte video ‘The War on Drugs is an Epic Fail’ uit voor de New York Times. En eerder deze maand ging hij een samenwerking aan met de NFL om sociale rechtvaardigheid te steunen. De NFL-Roc Nation deal heeft veel problemen – zoals ik zowel hier als hier heb behandeld – maar het weerspiegelt nog steeds het potentieel van hiphop als een change agent voor de problemen die het wil oplossen.

Hoewel hiphop collectief meer toegang heeft dan ooit, zijn de sterkste kanalen nog steeds gereserveerd voor de sterren. Recente albums als Joey Bada$$’ All Amerikkkan Bada$$ en Rapsody’s Eve hebben hun politieke boodschappen goed overgebracht en kregen veel lof toegezwaaid. Muziek is nu nog het belangrijkste kanaal voor hen om hun kwesties over te brengen, maar dat kan veranderen naarmate hun carrières vorderen.

Toen hiphop aan macht won, verloor het zijn gedekte underdogstatus. De rebelse positie dreef Public Enemy’s persona. Zelfs Kanye West’s “George Bush doesn’t care about black people” uitspraak in 2005 weerspiegelde het sentiment van die tijd. Maar in de cultuur van vandaag is hiphop minder een underdog dan toen. En in de media van vandaag haalt een artiest die zich uitspreekt nauwelijks de krantenkoppen. Nummers als YG en Nipsey Hussle’s “Fuck Donald Trump” verbazen niemand. Eminems anti-Trump cypher was een paar dagen een verhaal, maar de mensen waren het snel weer vergeten.

Als de shockwaarde weg is, gaat de culturele relevantie er vaak mee verloren. Het is een schande. De artiesten van vandaag hebben tot nu toe het beste werk afgeleverd dat over deze kwesties gaat. But for both better and worse, hip-hop is in a very different place.

Trapital is one of LinkedIn’s Must-Read Series. Get the next article in your inbox.

Trapital is written by Dan Runcie: info trapital.co