Ideologieën en Meta Verhalen

Wat is het Postmoderne medialandschap en hoe beïnvloedt het Ideologieën en Meta Verhalen? Hieronder volgt een onderzoek naar media representaties en de deconstructie van Ideologieën en Meta verhalen in de Postmoderne media omgeving.

Ideologie wordt beschouwd als een individueel wereldbeeld gestructureerd door hun sociale, politieke en economische positie in de samenleving. Ideologieën omkaderen het discours, doordat ze onze gedachten, ideeën, overtuigingen, waarden, identiteiten, gedragingen en relaties structureren. Op die manier produceert het veel van wat er in ons en in de samenleving gebeurt. Discours is de manier waarop we onze ideologie of wereldbeschouwing structureren en communiceren in gedachten en taal. Ideologieën beïnvloeden de vorming van instellingen, zoals de kerk, het onderwijs, de overheid en de media, en het soort discours dat deze instellingen uitdrukken en verspreiden. . Deze worden dominante ideologieën en vertogen genoemd, en omvatten opvattingen over genderrollen, de economie en sociale instellingen. Veel theoretici beschouwen deze als voortkomend uit en verankerd in relaties van macht en controle over de heersende maatschappij, die ze als waarheidsgetrouw en deugdzaam beschouwt. Dit houdt effectief een gevoel van structuur en stabiliteit in de samenleving in stand, met minimale bevraging van deze dominante ideologieën/discoursen.

“De macht van het discours ligt in zijn vermogen om bepaalde soorten kennis te legitimeren en andere te ondermijnen; en in zijn vermogen om subjectposities te creëren en mensen te veranderen in objecten die kunnen worden gecontroleerd. De reguliere media nemen gewoonlijk het dominante door de staat gesanctioneerde discours over, en laten dat zien door zendtijd en ruimte te geven aan autoritaire figuren van die instellingen”. Nikki Lisa Cole.

Als het discours eenmaal is geconsumeerd en gedeeld door de samenleving, wordt het teruggevoerd naar de reproductie van ideologie. . Volgens de theoreticus Marshall McLewen in zijn werk ‘The Media is the Message’, wordt het discours door de samenleving geconsumeerd via de interactie van het publiek met mediaboodschappen. Theoreticus Stuart Hall stelt verder dat mediateksten worden gecodeerd met een discours voordat de media zelfs maar zijn gemaakt, met inbegrip van de ideologieën van de makers en producenten van de media. Zodra er interactie is tussen het publiek en de media via productie, circulatie en distributie, wordt de betekenis van het discours en de ideologieën uit de media gehaald door de samenleving te beïnvloeden, te instrueren, te vermaken of te overtuigen, via complexe, perceptuele, cognitieve, emotionele en gedragsmatige methoden, door consumptie, wat leidt tot beïnvloeding van de reproductie van ideologieën. De reproductie vindt plaats wanneer het publiek de kennis en het discours uit de media terugbrengt in de wereld.

Een voorbeeld van een discours dat de reproductie van ideologieën beïnvloedt, kan worden geïdentificeerd aan de hand van het dominante discours dat in de mainstream media werd verspreid over de gebeurtenissen van 9/11, waarbij taal werd gebruikt als terrorisme en trauma. Gestructureerd door de media en de overheid om de samenleving te overtuigen en te controleren, wat leidde tot het beïnvloeden van de reproductie van ideologieën zoals het nationalisme in de Verenigde Staten en de maatschappelijke acceptatie van de antiterrorismewetten, die resulteerden in meer burgerbewaking en een gebrek aan privacy voor individuen. Dit bewijst de structuur, de controle en de macht die dominante discoursen hebben over de mainstream maatschappij. Deze structuur en controle komen voort uit mediapresentaties, gedefinieerd als de manieren waarop de media bepaalde groepen, gemeenschappen, ervaringen, ideeën of onderwerpen afschilderen vanuit een bepaald ideologisch perspectief, afhankelijk van de codering van mediaboodschappen. In deze gemedieerde werkelijkheid geven media-representaties een nieuwe voorstelling van de werkelijkheid of creëren zij een totaal verzonnen werkelijkheid, gebonden door generalisatie, stereotypering en augmentatie, en dragen zij bij tot de verspreiding van dominante discoursen met een essentialistisch en etnocentrisch perspectief. Een voorbeeld hiervan zijn de mediapresentaties, die de moslimcultuur/minderheidsgroep stereotyperen, wat leidde tot een wij-verszij etnocentrische houding in de Verenigde Staten en in de mainstream maatschappij een essentialistisch perspectief op deze cultuur vormde, wat resulteerde in de maatschappelijke acceptatie van de ‘War on Terror’ en de Amerikaanse overheersing over Irak, Afghanistan en Syrië.

Dominante ideologieën, gebaseerd op instituties, organiseren de samenleving, via economische, sociale en politieke structuren. Vergelijkbaar met het Meta Verhaal, dat een groots of dominant verhaal is dat andere verhalen structureert en legitimeert. Bijvoorbeeld het meta narratief Terrorisme, dat economische, culturele en politieke narratieven legitimeert. Mediabeelden maken gebruik van meta narratieven in teksten om bepaalde waarden of ideologieën over te brengen of uit te drukken. Wat gebeurt er als deze gestructureerde metaverhalen en dominante ideologieën worden meegenomen naar het ongestructureerde of gedeconstrueerde, multidimensionale postmoderne medialandschap?

Het resultaat is het Postmoderne Meta-verhaal. Postmodernisme is een dubbelzinnige, complexe en soms tegenstrijdige term die wordt gebruikt om bepaalde ontwikkelingen in de cultuur en de filosofie te omschrijven. Deze ontwikkelingen worden gekenmerkt door: een erkenning van het feit dat universele waarden en waarheden relatief zijn; onzekerheid; twijfel aan narratieven; en de constante doordringende aanwezigheid van kritiek en tegenspraak als reactie op een gevestigd of gestructureerd concept. Postmoderne werken zijn gebaseerd op referentie, pastiche, en een afbraak van algemene verwachtingen. Combineer dit met Meta narrative en het resultaat is een tekst met een sceptische, dubieuze kritiek op Meta Narratives, waar waarheid, rede, wetenschap, of waarden hun legitimiteit verliezen in een gestructureerde en representatieve wereld. . Team America is een Postmodern Meta Narratief dat gebruik maakt van mediatekst gebouwd op referentie om kritiek te leveren op de Amerikaanse cultuur en media stereotypering, gezien in de bovenstaande afbeelding met de Essentialistische stereotypering van Moslim individuen en cultuur. Het doel van het Postmoderne Meta Narratief is om de legitimiteit van alle elementen in dat medialandschap op een kritische manier te onthullen, te overtuigen, te analyseren, te ondervragen, uit te dagen en te becommentariëren, waardoor we het dominante discours en ideologieën kunnen overwegen en bevragen.

“Postmodernisme is een ongeloof ten opzichte van meta narratieven. Een scepticisme ten opzichte van de verhalen die ons helpen alle andere verhalen te ordenen”. Jean-Francois Lyotard.

De verhalen van het postmoderne medialandschap dienen als katalysator om nieuwe ideologische perspectieven te introduceren met kritiek op en deconstructie van de dominante ideologieën en discoursen. Door het imiteren en nabootsen van metaverhalen en het negeren van de waarden, ideeën en denkwijzen die impliciet zijn of verwacht worden in de cultuur, leidt dit tot een diversiteit in mediavoorstellingen. Deze postmoderne diverse media representaties hebben een reflexieve benadering, waarbij de makers hun wortels vertalen in lokale vormen, ver van de dominante, statische, gemarginaliseerde en homogene representaties. Het postmoderne medialandschap met zijn diverse mediapresentaties heeft een nieuwe opkomende hybride cultuur voortgebracht, een cultuur van onderlinge verbondenheid, waarvan sommigen vrezen dat zij tot globalisering zal leiden. . Een voorbeeld van een mediatekst die diverse media representaties verkent door middel van een Postmodern Meta Narrative is televisieprogramma Community, met bewijs van de deconstructie van culturele verwachtingen en dominante ideologieën via tegenstrijdigheden en kritiek.

Het theoretische proces van het extraheren van betekenis uit tekst en betekenissen in gemedieerde werkelijkheden wordt Semiotiek genoemd. Theoreticus Jean Baudrille meent dat we door het postmodernisme nu leven in een hyperreële non-wereld van simulacra door het opnieuw presenteren van de werkelijkheid door middel van augmentatie, abstractie en reproductie van tekens in teksten en gemedieerde werkelijkheden, wat leidt tot betekenisgeving die volledig is geabstraheerd van betekenis zonder dat er nog een reden over is in de Semiotiek.

“De werkelijkheid wordt geproduceerd uit geminiaturiseerde eenheden, matrices, geheugenbanken en opdrachtmodellen – en daarmee kan zij een onbepaald aantal keren worden gereproduceerd. Het hoeft niet langer rationeel te zijn, omdat het niet langer wordt afgemeten aan een ideaal of negatief geval. Het is niet langer omgeven door een denkbeeldig iets, het is niet langer reëel. Het is een hyperrealiteit: het product van een stralende synthese van combinatorische modellen in een hyperspace”. Jean Baudrillard.

Theoreticus Roland Barthes beschrijft dat semiotiek of de manier waarop we betekenis ontlenen aan tekens en teksten geen universele lineaire vorm is, maar een multidimensionale ruimte, waarin het publiek mediateksten en discours interpreteert via de abstractie, simulatie, reproductie en samensmelting van eerdere mediateksten en discours, waarbij het publiek kiest wat het uit de tekst consumeert, waardoor de betekenissen en interpretaties relatief zijn aan de ideologieën van het individuele lid van het publiek.

“We weten dat tekst niet een regel woorden is die één enkele theologische betekenis vrijgeeft. Maar een meerdimensionale ruimte waarin verschillende geschriften, geen van alle origineel, zich vermengen en botsen. De tekst is een weefsel van citaten, afkomstig uit de talrijke centra van de cultuur”. Roland Barthes. .

ostmodernisme heeft de manier veranderd waarop het publiek met de tekst omgaat en er betekenis aan ontleent, door commentaar te leveren op en vraagtekens te plaatsen bij de legitimiteit van alle elementen van cultuur en discours in een multidimensionaal, divers representatief medialandschap, waarin dominante ideologieën en metaverhalen op een kritische manier worden nagebootst, en het publiek wordt opgeroepen zijn eigen ideologische visie in twijfel te trekken en te heroverwegen. . Het postmoderne medialandschap is een ruimte waar waarheid relatief is en waar metaverhalen, essentialisme, etnocentrische opvattingen en dominante ideologieën worden gedeconstrueerd, waar de samenleving haar eigen ideologieën fabriceert, met een collage van reflexieve discoursen die de reproductie beïnvloeden van een ongestructureerde, verbonden, diverse, op vrijheid en gelijkheid gebaseerde ideologie en samenleving.

Footnotes: