Inside the Jackson machine

Op een dag in 1965 organiseerde het model Evelyn Leahy een modeshow voor kinderen in het Forest Glen Park in Illinois. Ze had een band nodig en herinnerde zich een groep die ze onlangs had zien spelen in een winkelcentrum in Gary, Indiana. Ze belde hun moeder, Katherine, een vriendin, en vroeg of ze wilden optreden. Het probleem was dat ze nog geen naam hadden om op de flyers te zetten. Katherine bedacht er een: The Jackson Brothers Five. Te lang, reageerde Leahy. Haar suggestie?

Tijdens het volgende decennium, met de hulp van hun angstaanjagende vader, Joe, zouden The Jackson 5, zoals ze zichzelf noemden – Jackie, Tito, Jermaine, Marlon en Michael – een reeks hits uitbrengen, waaronder “ABC”, “The Love You Save” en “I’ll Be There” via Motown Records. Jackie was de oudste, maar ze waren zo verstandig om Michael, die pas vijf was toen hij erbij kwam, vooraan te zetten op de leadzang. Hij was niet alleen een getalenteerde zanger, maar ook een vroegrijpe technicus. Het was Michael die kon dansen als James Brown, Michael die ter plekke een omgewerkte melodie kon leren. “Michael was jong, maar hij was professioneel,” herinnert Clifton Davis zich, die “Never Can Say Goodbye” schreef. “Zijn gehoor en toonhoogte waren geweldig. Hij kon dingen nemen en ze hem eigen maken.”

Onvermijdelijk ging Michael solo, een van de eerste artiesten uit een Motown groep die dat deed. Zijn eerste eigen nummer, “Got To Be There”, kwam uit in 1971, maar het duurde tot het album Off The Wall uit 1979 voordat hij echt op dreef kwam. Zijn roem overschaduwde vanaf dat moment zozeer die van de band, die was overgestapt naar Epic Records en hun naam had veranderd in The Jacksons, dat het gemakkelijk is om te vergeten dat ze doorgingen met het opnemen van muziek. Maar opnemen deden ze, inclusief hits als “Can You Feel It” van hun 1980 album, Triumph. In 1984, na de release van Victory, gingen de broers nog een laatste keer op tournee met Michael. Nu, op de 50e verjaardag van de debuutsingle van de band, “Big Boy”, brengen The Jacksons hun eerste officiële boek uit, The Jacksons: Legacy. Met nieuwe interviews en ongeziene foto’s, vertelt het het verhaal van pop’s koninklijke familie in hun eigen woorden…

Jackie over het oprichten van de band

“Tito, Jermaine en ik begonnen de groep. We waren gewoon wat aan het klooien op gitaar en bas en op een dag kwam Michael erbij, die bongo’s speelde op een Quaker havermoutdoos. Hij speelde ze zo goed, dat we dachten dat hij deel moest uitmaken van de groep. Zodra we dat deden, begon hij vooraan te dansen, zijn James Brown ding te doen. Michael keek altijd naar James Brown op televisie, en Jackie Wilson ook – ook The Temptations en dan The Four Tops. Hij kopieerde wat zij deden. Toen realiseerden we ons hoeveel showmanschap hij had, en we dachten dat hij misschien lead moest gaan zingen.”

Gladys Knight over het zien van een vroege Jacksons show in 1967

“Ik zat in mijn kleedkamer op de tweede verdieping toen ik die kleine stemmetjes hoorde. Ik kon vanaf de leuning naar het podium kijken, dus stond ik op uit mijn schminkstoel en zag die kleine kinderen. Ik kon het niet zo goed zien omdat de gordijnen in de weg zaten, maar ik kon zien hoe ze bewogen. Ik dacht bij mezelf, ‘Oh, mijn god. Wie is dat? Zo jong als ik was, ik herkende talent toen ik het zag. Zelfs met hun kleine kinderstemmetjes hoorde ik hun potentieel en wist ik wat deze jongens konden bereiken. Ik ging terug naar mijn kleedkamer en toen The Pips boven kwamen vroeg ik: ‘Wie was dat daarnet aan het zingen?’ Ze vertelden me dat het ‘Joe’s boys’ waren.”

Jackie en Marlon over opgroeien in Gary, Indiana

Jackie: “Gary was niet de veiligste plek om te wonen. Er waren bendes en pa had zes jongens. Hij wilde voorkomen dat we aan de drugs zouden raken, dus hield hij ons bezig: “Hij liet ons stenen verplaatsen van de ene kant van de achtertuin naar de andere. We stapelden ze aan de ene kant van de tuin op en twee dagen later moesten we ze weer terugleggen. Het waren geen kleine stenen, en het waren er veel.”

Jackie over spelen op Diana Ross’ verjaardagsfeestje na het tekenen bij Motown

“We waren kinderen uit Gary, Indiana, die nog nooit in een groot landhuis waren geweest. Ik zag Smokey Robinson en Stevie Wonder. We moesten hun liedjes voor hen zingen. Mijn broers waren aan het rondrennen, plezier aan het maken. Ze vergaten dat we een show moesten doen en dat het erop of eronder was voor ons.”

Marlon over het verlaten van Motown door de band voor Epic Records in 1976

“Ik was te jong om te beseffen dat het een grote deal was om Motown te verlaten. We kwamen bij Motown met de naam Jackson 5 en ik dacht dat we er mee weg moesten komen. Maar ze hielden het en dat is waarom we het veranderden in The Jacksons. Emotioneel, was het moeilijk om te vertrekken. Ik waardeerde Motown echt. Berry gaf ons onze start.”

Jackie over het schrijven van 1980’s ‘Can You Feel It’

“Ik had verkering met Kathy Avanzino . Ik verliet haar huis op Mulholland Drive en het idee voor het liedje kwam in me op. Ik bleef de melodie zingen, met de drums en muziek en alles. Ik had een dictafoon in de auto en zette alles daar op. Ik kwam bij het huis in Encino en ging meteen naar de piano.”

Tito over het kijken naar Michael die moonwalkte tijdens ‘Billie Jean’

“Michael die de moonwalk deed, was voor iedereen een verrassing. Michael was hot op dat moment, dus iedereen was backstage verzameld rond de monitoren. We hadden de moonwalk al vaak gezien, omdat we Michael zijn hele leven om ons heen hadden gehad. We waren allemaal in staat om de moonwalk te doen, maar we hadden het nooit gepresenteerd of erover nagedacht om het zo in de show te stoppen. Hij gebruikte het op briljante wijze en het werd een kenmerkende beweging voor hem.”

Jackie over Michael

“Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn broer denk, want hij is overal om ons heen. Laatst, toen ik over de Strip reed, stond ik bij een stoplicht op Las Vegas Boulevard en ik draaide naar rechts en daar was een grote poster van hem die me aankeek. Ik zei: ‘Hé, Mike, wat is er aan de hand? Zulke dingen gebeuren de hele tijd. Als ik in een restaurant of een winkel loop, speelt plotseling een van zijn liedjes, dus hij is 24/7 om ons heen en we missen hem heel erg. Hij is altijd bij ons in de geest en dat zal altijd zo blijven. We moeten gewoon doorgaan met zijn boodschap, waar hij voor stond.”

Jackie over de samenwerking met Mick Jagger voor Victory’s ‘State Of Shock’

“We waren op dat moment niet in de studio toen ze dat deden, alleen Michael. Maar het eindproduct klonk ongelooflijk en het legde Mick heel goed vast. Michael vertelde me dat toen hij in de studio was Mick bezorgd was dat hij niet zou leveren wat Michael van hem verlangde. Michael moest hem geruststellen: ‘Nee, man, je doet het geweldig. Blijf doen wat je doet. Want Mick wilde indruk maken op ons allemaal.”

Tito over de tour die nooit doorging

“Hoewel Michael The O2 Arena deed , hadden we het al over de mogelijkheid gehad om weer met hem op pad te gaan. Dus dat was het plan, voor ons om hem later te vergezellen in The O2 Arena, misschien vijf nummers met hem te doen, en dan vanaf daar op tournee te gaan. Maar zoals we weten, is dat er nooit van gekomen.”