October 15, 2011
October 15, 2011JPEG
October 15, 2011TIFF
Google Earth – October 15, 2011KML
Roughly 300 kilometers (200 miles) east-southeast of Tehran lies Iran’s Dasht-e Kavir, or Great Salt Desert. To the untrained eye, Dasht-e Kavir looks like a place that has been bone-dry since the dawn of time. But to the well-trained eyes of a geologist, this desert tells a tale of wetter times. Tientallen miljoenen jaren geleden was dit gebied waarschijnlijk bezet door een zoutrijke oceaan, die een microcontinent omringde in wat nu centraal Iran is.
De Thematic Mapper op de Landsat 5 satelliet heeft dit natuurgetrouwe beeld van Dasht-e Kavir gemaakt op 15 oktober 2011. Het bovenste beeld is een breedbeeld, en het gebied dat in het wit is omlijnd, is te zien in de close-up hieronder.
Dasht-e Kavir is een complex landschap, maar het kan grotendeels worden verklaard door de invasie en de daaropvolgende verdamping van een oude oceaan. Toen de oceaan opdroogde, liet hij een zoutlaag achter die wel 6 tot 7 kilometer dik was. Zout heeft een vrij lage dichtheid, dus als een laag nieuw gesteente de zoutlaag begraaft – en als dat bovenliggende gesteente zacht genoeg is – kan het zout er langzaam doorheen stuwen en koepels vormen.
Zoals de naam al aangeeft, is de Grote Zoutwoestijn rijk aan zoutkoepels, of diapirs. Geologen hebben ongeveer 50 grote zoutdiaapirs in deze regio geïdentificeerd. Net als andere oppervlakken zijn zoutkoepels onderhevig aan erosie. Wind en regen schrapen rotsdeeltjes weg, waardoor de top van de koepel geleidelijk afslijt en in dwarsdoorsnede zichtbaar wordt.
Maar erosie is niet de enige kracht die in dit gebied werkzaam is. In de close-up zien we noord-zuid gerichte structuren, sommige verhoogd en andere verlaagd. Callan Bentley, een geoloog aan de Northern Virginia Community College, identificeert ze als plooien of breukzones die parallel lopen aan de trend van de bergen in de regio. Bentley schrijft de vervorming van de zoutkoepels toe aan plaattektoniek die heeft plaatsgevonden sinds de zoutkoepels werden gevormd. Bentley beschrijft het landschap als een “palimpsest verhaal dat helpt de leeftijd van het diapirisme te beperken tot pre-formatie.”
Opname door Jesse Allen en Robert Simmon van het Earth Observatory van NASA, met Landsat-gegevens van de U.S. Geological Survey. Onderschrift door Michon Scott met informatie van Callan Bentley, Northern Virginia Community College.