Drago Robertson Funeral Home. Ik heb me nog nooit zo miskend en onwelkom gevoeld. Dit is de begrafenisonderneming die mijn familie in de buurt al meer dan 20 jaar gebruikte, dus op hun aanbeveling heb ik hen ook gebruikt toen het om mijn moeder ging. Ik dacht dat ze medeleven met me zouden hebben en begrip, maar ik had het mis.
Toen mijn tante en ik aankwamen, hoorden we net een vrouw op een onbeleefde en nogal boze toon tegen een andere dame zeggen: “Daar ben ik hier niet voor!”, helaas is de onbeleefde vrouw de dame bij wie we een afspraak zouden hebben, Linda.
Ze begroet ons op een nogal kille manier. Een hand geven? Nee. Een handdruk is een professionele formaliteit, toch? Blijkbaar niet hier.
Toen ik uitlegde dat mijn moeder in een hospice lag, en ik afspraken wilde maken, doorliepen we de procedure. Ze was kil en absoluut niet begripvol. Toen ik haar mijn pinpas overhandigde, zodat ze weg kon om de procedure te gaan afhandelen, zei ze zelfs schertsend dat mensen problemen hebben met hun pas. Het was een volslagen gebrek aan respect, ik wilde toen meteen weggaan.
Aan het eind van de vergadering was ik in tranen en ze bood me geen zakdoekje aan, ik moest opstaan om het zelf te halen. De tranen waren van woede vanwege het gebrek aan zorgzaamheid, hoewel ik binnen een uur tranen van verdriet zou voelen, maar ik zou later meer woede voelen jegens deze begrafenisonderneming.
Mijn moeder stierf toen we op de terugweg naar huis waren. Ik wist niet dat het hospice Drago Funeral Home had gebeld en binnen een uur waren ze onderweg. Ik had niet het gevoel dat ik voldoende tijd had om afscheid van mijn moeder te nemen. Daar ben ik verbitterd over tegenover het hospice.
De meneer die mijn moeder kwam ophalen, Kelly was zijn naam, hoewel aardig, hij kwam alleen! Eén persoon, om een patiënt naar het uitvaartcentrum te brengen. Hier is de kick…. Mijn familie moest mijn moeders lichaam op een brancard dragen. Ik maak geen grapje. Kelly liet mijn moeder bijna vallen. Hij was een beetje te oud om mensen te dragen. Daarna moest mijn familie haar lichaam op de brancard naar het voertuig dragen. De familie moest haar lichaam dragen! Mijn God, ik heb geen woorden om dit circus te beschrijven.
Ik heb veel vrienden die in het mortuarium werken en zij zijn verbijsterd en ontzet over mijn verhaal. Ik heb geen woorden voor de pijn en woede die ik voel jegens deze mensen. Ik heb zelfs geen woorden voor de pijn die ik voel na het verlies van mijn moeder, die mijn wereld was toen ik haar verzorgster was. Het gebrek aan respect voor haar. Deze mensen geven er niets om. Het enige goede dat ze hebben gedaan, is de crematie van mijn mooie moeder met spoed verzenden. En ik moet zeggen, de USPS was veel gewetensvoller en attenter dan Robertson Drago Funeral Home. Mijn postbodes hier in Los Angeles, waren meelevend en zorgzaam over de situatie. Toen ik de doos opende, zat er een scheur in de zak en mijn moeder stroomde uit de doos. Haar as. Serieus.