Depressie… het vreet je gewoon van binnenuit op. Het is als een monster in je hoofd dat je overneemt. Het ergste is te weten dat mijn familie en vrienden alles deden wat ze konden, maar toch voelde ik me zo eenzaam. Alles wat tegen me gezegd werd, veranderde ik in iets slechts. Ik was letterlijk mijn eigen ergste vijand. Ik kwam thuis en voelde me zo uitgeput door al die stemmen in mijn hoofd dat ik gewoon sliep om het allemaal te blokkeren. Ik wilde niet wakker worden omdat het leven een nachtmerrie was. Ik werd misselijk van de angst voor de nacht, want dan werden de stemmen nog luider. Ik raakte zo gefrustreerd omdat het onmogelijk leek om te slapen, alsof slapeloosheid en depressie hand in hand gaan.
Ik wist dat ik hulp nodig had, maar door er om te vragen voelde ik me alleen maar een last. Ik wilde vrij zijn van medicijnen, dokters, therapeuten, ziekenhuizen en negatieve gedachten. Ik had het gevoel dat ik mezelf kwijt was en dat ik nooit meer de oude zou worden. Ik was niet gemotiveerd om iets te doen omdat ik geen toekomst voor mezelf kon zien. Angst zorgde ervoor dat ik geloofde dat iedereen deed alsof ze van me hielden. ‘Kop op’ was het ergste wat iemand tegen me zei. Die twee woorden riepen duizenden afschuwelijke gedachten bij me op en ik sloeg mezelf voor mijn kop omdat ik niet goed genoeg verborgen hield hoe ik me voelde voor iedereen om me heen.
Ik wilde dat iedereen wist hoe ik me voelde, maar ik durfde het ze niet te vertellen. Uiteindelijk isoleerde ik mezelf in mijn kamer, want geen contact met mensen betekende toch dat er niets mis kon gaan?
Op dit moment vertrouw ik op medicatie en ik ben dankbaar dat ik die heb, want ik weet dat het me echt heeft geholpen. Tegelijkertijd balanceer ik de wens dat ik ervan verlost zou kunnen zijn met de angst dat het tot een terugval zou kunnen leiden.
Het engste aan mijn hele herstelproces is dat de enige persoon die me echt kan helpen, ikzelf ben. Ik heb geleerd mijn denkprocessen te veranderen en te stoppen met mezelf te pesten. Het is een gewoonte die moeilijk te doorbreken is, maar ik weet dat ik een aantal positieve veranderingen heb doorgevoerd.
2013 was een achtbaanrit en toegegeven, een rit met meer dieptepunten dan hoogtepunten. Ik heb het gevoel dat ik naar de hel en terug ben geweest, maar zou ik veranderen wat ik heb meegemaakt? Als ik heel eerlijk moet zijn, denk ik niet dat ik dat zou doen. Dat wil niet zeggen dat depressie iets goeds is, want dat is het zeker niet, maar ik geloof dat je negatieve ervaringen moet omzetten in positieve als je dat kunt.
Als ik deze dingen niet had meegemaakt, had ik niet geleerd dat het belangrijkste in het leven is om gelukkig te zijn. Ik heb nu al mijn aanbiedingen voor de universiteit gekregen om voetbalzaken te studeren en ik zie nu een toekomst. Ik hoop een carrière op te bouwen in iets waar ik van hou, iets wat MIJ gelukkig maakt, en me niet te richten op wat anderen van me willen.
Als ik één advies zou moeten geven aan anderen die het moeilijk hebben, dan zou dat zijn om niet in stilte te lijden. Er zijn mensen die alles hebben meegemaakt wat jij nu meemaakt en er aan de andere kant uitgekomen zijn. Sterker nog, hun ervaringen hebben hen gemaakt tot wie ze nu zijn. Het lijkt misschien onmogelijk om er overheen te komen, maar geloof me, je komt er wel.
Je hoeft je niet schuldig te voelen omdat je je zo voelt, want depressie is een ziekte als alle andere, niet meer egocentrisch dan een gebroken been. Mij is altijd verteld dat ik mezelf hetzelfde respect en dezelfde zorg moet tonen die ik anderen zou tonen. We accepteren zo goed dat andere delen van ons lichaam breken, waarom kunnen we dat dan niet ook voor onze geest doen?
Worstelen met depressie kan heel moeilijk zijn, maar er is hulp beschikbaar. U kunt contact opnemen met Mind bij u in de buurt of bellen met onze Infolijn op 0300 123 3393.