Natal, voormalige provincie van Zuid-Afrika. Het was de kleinste van de vier traditionele provincies en besloeg het zuidoostelijke deel van het land.
De Portugese navigator Vasco de Gama zag de kust langs wat nu Durban is op Eerste Kerstdag in 1497 en noemde het land Terra Natalis, naar het Portugese woord (“Natal”) voor Kerstmis. De Portugezen onderhielden een handelsnederzetting verder noordwaarts bij Delagoa Bay vanaf de jaren 1540. Het binnenland van Natal werd sinds de 16e eeuw bewoond door de Nguni-tak van de Bantoe-sprekende volkeren. In de jaren 1820 en ’30 ontwikkelde de Zoeloe-clan van de Nguni, onder de opeenvolgende leiders van Dingiswayo (1807-17), Shaka (1817-28) en Dingane (1828-40), goed getrainde regimenten en nieuwe gevechtstactieken die de Zoeloes in staat stelden een machtig koninkrijk ten noorden van de Tugela-rivier te stichten. Shaka lanceerde verwoestende militaire campagnes ten zuiden van de Tugela-rivier die de volkeren in dat gebied ontwrichtten of vernietigden. Zij die niet door de Zoeloes werden gedood of ingelijfd, vluchtten naar andere gebieden of doken onder, waardoor een groot deel van de regio tijdelijk ontvolkt raakte. Intussen hadden de Britten in 1824 een handelspost in Port Natal (nu Durban) gevestigd en in datzelfde jaar ondertekenden zij een verdrag met Shaka waarbij zij Port Natal en ongeveer 80 km kustlijn tot een diepte van 160 km landinwaarts aan hen afstonden. De Britten deden weinig moeite om het binnenland te ontwikkelen, dat nog steeds door de Zoeloes werd gedecimeerd.
De Britse nederzetting in Port Natal groeide echter wel en in 1835 zorgde kapitein A.F. Gardiner ervoor dat Dingane een verdrag sloot waarbij de zuidelijke helft van Natal aan de Britten werd afgestaan. Het ogenschijnlijk lege binnenland werd in oktober 1837 betreden door de Voortrekkers, d.w.z. Afrikaners die de door de Britten geregeerde Kaapkolonie hadden verlaten. Zij staken de passen van de noordelijke Drakensbergen over onder leiding van Piet Retief en anderen. Retief kreeg van Dingane de belofte van bijna geheel Natal als hij wat gestolen vee voor de Zoeloe-leider terughaalde. Retiefs voortvarendheid bij deze taak verontrustte Dingane zozeer dat hij Retief en meer dan 60 van zijn volgelingen in februari 1838 liet afslachten. In december 1838 versloegen de Boeren onder het opperbevel van Andries Pretorius de Zoeloes in de Slag bij Bloedrivier, waarbij ze meer dan 3000 van Dingane’s leger vernietigden. Dingane werd vervangen door zijn broer Mpande, die concessies deed aan de Boeren (Afrikaners) en zich ten noorden van de Tugela vestigde in een vazalstaat die bekend stond als Zululand.
De Afrikaners stichtten de Republiek Natal met als hoofdstad Pietermaritzburg en als noordelijke grens de Tugela rivier. De nieuwe Boerenrepubliek werd al snel onrustig door een toevloed van inheemsen die terugkeerden naar Natal om het land dat zij aan de Zoeloes hadden afgestaan opnieuw in bezit te nemen. De Britten waren bovendien gekant tegen de oprichting van een onafhankelijke staat aan de kust van zuidelijk Afrika. De Britten annexeerden Natal in 1843. Als reactie daarop vertrokken veel Afrikaner inwoners van de voormalige republiek naar Transvaal en de Oranje Vrijstaat en werden zij vervangen door nieuwe immigranten, voornamelijk uit Groot-Brittannië. Natal kreeg een plaatselijk bestuur, maar bleef in feite een aanhangsel van de Kaapkolonie tot 1856, toen het een kroonkolonie werd en een eigen wetgevende raad kreeg. De belangrijkste diplomatieke vertegenwoordiger van de regering van Natal, Theophilus Shepstone, voerde (vanaf 1849) een beleid dat erop gericht was grote stukken land te reserveren voor de inheemse Bantoevolkeren, die tegen die tijd veel talrijker waren dan de blanken in de kolonie. Vanaf 1860 kwamen ook steeds meer Indianen de kolonie binnen om als contractarbeiders te werken op de suikerplantages aan de kust. De kolonie Natal werd uitgebreid door opeenvolgende aankopen, met name die van Zoeloeland, waarvan de Britten de controle hadden overgenomen na hun overwinning op de Zoeloes in de Zoeloeoorlog (1879). Zoeloeland werd in 1887 formeel door de Britten geannexeerd en in 1897 een deel van Natal gemaakt, waardoor het oostelijke deel van de kolonie werd.
Natal kreeg in 1893 intern zelfbestuur van de Britten. In 1895 werd de spoorlijn van Durban naar Pretoria in Transvaal voltooid, en in 1898 sloot Natal zich aan bij de douane-unie van de Zuid-Afrikaanse staten. Tijdens de Zuid-Afrikaanse oorlog (1899-1902) werd Natal binnengevallen door Boerenlegers, die door de Britse verdediging bij Ladysmith werden tegengehouden. Natal bleef tijdens de oorlog pro-Brits vanwege de Britse afkomst van de heersende blanke minderheid. In 1910 werd de kolonie een provincie van de Unie van Zuid-Afrika en in 1961 van de Republiek Zuid-Afrika. Natal bleef de basis van pro-Britse sentimenten in Zuid-Afrika in de 20e eeuw.
De zwarte reservaten die waren gereserveerd onder de Native Land Trust (1864) vormden uiteindelijk de uitgestrekte, maar zeer gefragmenteerde, niet-onafhankelijke zwarte staat KwaZulu. KwaZulu was het wettelijke thuisland voor alle Zoeloes van het land onder het Zuid-Afrikaanse regeringssysteem van apartheid, of rassenscheiding. Eind jaren ’80 en begin jaren ’90 werden Natal en KwaZulu het toneel van gewelddadige botsingen tussen rivaliserende zwarte politieke partijen die streden om de steun van de zwarte Zuid-Afrikanen in afwachting van de invoering van een meerderheidsregering volgens een geplande nieuwe grondwet. Duizenden mensen kwamen om in dit conflict, waarbij Zoeloe-aanhangers van de Inkatha Vrijheidspartij tegenover aanhangers van het Afrikaans Nationaal Congres stonden. Toen de nieuwe Zuid-Afrikaanse grondwet het apartheidssysteem afschafte, werd KwaZulu in 1994 weer opgenomen in de provincie Natal, die werd omgedoopt tot de provincie KwaZulu-Natal.