Het afgelopen weekend zijn Jason en ik Dog Mountain opgewandeld in de Columbia River Gorge op de grens van Oregon en Washington. We begonnen de wandeling om 6 uur ’s morgens. Het was donker. Met mijn hoofdlamp kon ik alleen het deel van het pad direct voor me zien en de contouren van de bomen om ons heen.
Na een paar mijl kwamen we bij een splitsing in de weg. Er stond een bord met pijlen die naar beide kanten wezen. Op de ene pijl stond, “Moeilijk”. Op de andere pijl stond: “Moeilijker”. 🙂
Dit bord geeft weer wat veel mensen ervaren in het ouderschap. Ouderschap is moeilijk, of het is nog moeilijker!
Compassievol ouderschap, zelfs als je weet dat je op de goede weg bent, kan aanvoelen als een zware strijd. Het komt misschien niet vanzelf.
Voor de meesten van ons geldt dat onze opvoeding ons niet heeft voorbereid op de emotionele eisen van het ouderschap. Zelfs nu heb je misschien geen goede rolmodellen. De te volgen stappen of het te volgen systeem zijn misschien niet duidelijk.
Net als ik op het pad met mijn hoofdlamp, kun je misschien maar een paar meter voor je zien. Je loopt in het donker, je eigen pad te banen.
Het belangrijkste en misschien wel het moeilijkste deel van een meelevende ouder zijn is…
In plaats van naar buiten te kijken naar mijn kind, kijk ik eerst naar binnen
Maar hoe “kijk je naar binnen” precies? Wat betekent dat eigenlijk?
En wat als je “naar binnen” kijkt en ziet dat het een zooitje is?
Dit mailtje ontvingen we onlangs…
“Zo vaak ga ik meteen over tot zelfveroordeling. Ik denk dat ik niet goed genoeg ben als moeder, dat ik een “probleemkind” heb, dat ik de enige ben die haar kan helpen, dat ik al haar problemen heb veroorzaakt. Hoe kan ik een time-in met haar doen als ik me zo reactief voel? Hoe kan ik bij die gevoelens blijven, haar helpen en er echt voor haar zijn? Mijn grootste angst is dat mijn dochter net zo hard moet worstelen als ik.”
Hoe kijk je naar binnen als de oordelen hoog oplopen en de angst groot is?
4 dingen om zelfveroordeling in de opvoeding te genezen:
Je kind heeft misschien een probleem, maar het is geen “probleemkind”
Ze maakt het jou niet moeilijk; ze heeft het moeilijk. Als een kind een probleem heeft, kun je misschien helpen, als een coach, om het er doorheen te helpen. Maar je moet eerst jezelf reguleren. Als je je boos, schuldig of bezorgd voelt, ben je niet erg nuttig.
Jij hebt haar probleem niet gecreëerd
Laten we dit opnieuw bekijken… je hebt een genetische erfenis, je hebt als kind bepaalde ervaringen gehad, en je hebt wat “smurrie” uit je verleden (dat hebben we allemaal!). Het beste wat we voor onze kinderen kunnen doen is model te staan voor onze eigen zelfregulering, onze eigen groei. Wees een voorbeeld van hoe je zachtjes en met mededogen voor je eigen gevoelens kunt zorgen; zorg dan voor de gevoelens van je kind. Zo simpel is het, zorg voor jezelf, zorg dan voor je kind. Hou de stappen in die volgorde. Probeer het niet omgekeerd te doen!
Je hoeft niet perfect te zijn
Kinderen hebben alleen ouders nodig die “goed genoeg” zijn. Onze vriendin, Dr. Carrie Contey zegt (ik parafraseer hier) dat je een deel van je geschiedenis zult doorgeven aan je kind. Je doel is om hen minder door te geven dan wat jij hebt gekregen. Geef ze een mooie gevlochten mand, in plaats van een grote zware hutkoffer!
Proberen perfect te zijn is een val. Je zult falen in perfect zijn. Maar je zult er altijd in slagen om mens te zijn, om een “werk in uitvoering” te zijn. Als je van je onvolmaakte zelf kunt houden, zullen je kinderen weten dat ze je liefde waard zijn, in hun onvolmaaktheid.
Als je je reactief voelt, dan is het goed om wat ruimte te krijgen
Zeg eens: “Ik voel me op dit moment reactief. Het ligt niet aan jou. Ik ga een pauze nemen zodat ik terug kan komen en de ouder kan zijn die ik wil zijn.” Blijf bij je gevoelens… probeer ze niet te weerstaan. De meeste gevoelens duren 90 seconden. Daarna gaan ze weg!
En als je het stappenplan voor het reguleren van je gevoelens nodig hebt, bekijk dan het werkblad Calming Plan. Download het hier gratis.