Ozzy Osbourne

Wie is Ozzy Osbourne?

Ozzy Osbourne werd in de jaren zeventig beroemd als de frontman van de legendarische heavy metal band Black Sabbath, met iconische songs als “War Pigs”, “Iron Man” en “Paranoid”. In 1979 begon hij aan een succesvolle solocarrière, waarbij hij de aandacht trok met zijn buitensporige publieke optredens en de woede van conservatieve groeperingen opwekte. Later kreeg Osbourne een nieuwe schare fans door met zijn familie de hoofdrol te spelen in de onwaarschijnlijke realityshow The Osbournes.

Vroeger leven en carrière

John Michael Osbourne werd geboren in een arbeidersgezin in Birmingham, Engeland, op 3 december 1948. Als vierde van zes kinderen kreeg hij de bijnaam Ozzy toen hij op de lagere school zat, waar hij worstelde met zijn dyslexie. Deze en andere problemen dwongen Osbourne ertoe de school te verlaten toen hij 16 was, waarna hij een aantal onbeduidende baantjes kreeg, waaronder een baantje in een slachthuis. Hij ging al snel over op meer illegale activiteiten door het plegen van een reeks kleine misdaden, met als hoogtepunt een korte gevangenisstraf voor inbraak.

Tijdens deze turbulente periode in zijn leven, koesterde Osbourne echter een diepe liefde voor muziek, en na zijn vrijlating uit de gevangenis, begon hij zijn potentieel als zanger te verkennen. In 1968 vormde hij samen met bassist Terence “Geezer” Butler, gitarist Tony Iommi en drummer Bill Ward de rockband Polka Tulk Blues, die ze al snel omdoopten tot Earth. Hoewel Earth enige lokale bekendheid verwierf, trok de groep pas de aandacht van platenproducenten toen ze begonnen te experimenteren met het harde, versterkte geluid dat later het heavy metal genre zou karakteriseren. Omdat de naam van de groep al in gebruik was door een andere groep, namen ze de naam Black Sabbath aan, een verwijzing naar de klassieke Boris Karloff film.

Black Sabbath Stardom

Uitgebracht door Vertigo Records in 1970, werd Black Sabbath’s titelloze debuutalbum grotendeels afgekeurd door de critici, maar verkocht goed in Engeland en daarbuiten. Met nummers als de titelsong, “The Wizard” en “Evil Woman,” bereikte Black Sabbath de Top 10 in het Verenigd Koninkrijk en nummer 23 in de Amerikaanse album charts. Het tweede album van de groep, Paranoid (1971), bevatte de metal anthems “War Pigs,” “Iron Man,” “Fairies Wear Boots” en “Paranoid,” en bracht Black Sabbath naar nieuwe hoogten, met een toppositie in de hitlijsten in het Verenigd Koninkrijk en nummer 12 in de Verenigde Staten.

Het gebruik van religieuze symboliek en mythische thema’s gaf hun publieke persoonlijkheid een gothic tintje. Het leverde ze ook constante kritiek op van rechtse groeperingen, negatieve publiciteit die de populariteit van de band bij zijn fans, voornamelijk jonge mannen, alleen maar aanwakkerde. Zoals het geval was met hun eerste twee albums, werden ook hun volgende albums Master of Reality (1971), Vol. 4 (1972) en Sabbath Bloody Sabbath (1973) succesvol in de hitlijsten, en behaalden uiteindelijk de platina status in de Verenigde Staten op basis van metal klassiekers als “Sweet Leaf,” “After Forever,” “Snowblind” en “Sabbath Bloody Sabbath.”

Substance Abuse and Leaving Black Sabbath

Met de release van 1975’s Sabotage, nam het fortuin van de band een wending naar beneden. Ondanks de kracht van nummers als “Symptom of the Universe” en “Am I Going Insane,” slaagde het album er niet in dezelfde status te bereiken als zijn voorgangers. Als klap op de vuurpijl moesten ze hun tournee afbreken toen Osbourne gewond raakte bij een motorongeluk.

Het constante gebruik van drugs en alcohol door de band – voornamelijk door Osbourne – droeg ook bij aan de spanning, samen met het verlies van fans aan de ontluikende punk rock beweging. Na de releases van Technical Ecstasy (1976) en Never Say Die (1978), gingen Osbourne en zijn bandleden uit elkaar. Hoewel Black Sabbath in de daaropvolgende decennia door zou gaan met verschillende frontmannen – waaronder Ronnie James Dio, Dave Donato, Ian Gilliam, Glenn Hughes en Tony Martin – zou de groep nooit dezelfde hoogten bereiken die bereikt werden tijdens het Osbourne-tijdperk, toen ze enkele van de meest gedenkwaardige nummers van heavy metal schreven en opnamen.

Solosucces: Blizzard of Ozz’ and More

In tegenstelling tot sommige artiesten, die in de vergetelheid raken nadat ze de groep hebben verlaten die hen beroemd heeft gemaakt, leverde Osbourne in 1980 een solodebuut af, Blizzard of Ozz, dat een doorslaand commercieel succes werd. Met de singles “Crazy Train” en “Mr. Crowley” bereikte het album de Top 10 in het Verenigd Koninkrijk en nr. 21 in de Verenigde Staten, waar het uiteindelijk de multi-platina status zou behalen. Zijn opvolger uit 1981, Diary of a Madman, deed het even goed. De daaropvolgende tournee was echter beladen met tegenslagen, waaronder een vliegtuigongeluk waarbij gitarist Randy Rhoads en twee andere leden van hun entourage om het leven kwamen.

Doorheen de jaren tachtig bleef Osbourne het imago cultiveren van de getroebleerde eenling en boze rebel, met zijn asociale theatraliteit die bijdroeg aan zijn publieke beruchtheid. Zo overlaadde hij zijn publiek met rauw vlees en beet hij op het podium het hoofd af van een levende vleermuis. Niet iedereen vond zijn persoonlijkheid en duistere muziek zo aantrekkelijk, en hij werd vaak uitgekozen door religieuze conservatieven die hoopten de negatieve effecten van rockmuziek op de samenleving aan te tonen.

Ondanks deze en andere uitdagingen – waaronder een verblijf in rehab in 1986 – bleef Osbourne commercieel succes behalen, met de albums Bark at the Moon (1983), The Ultimate Sin (1986) en No Rest for the Wicked (1988) die allemaal multi-platina werden in de V.S..Hij luidde de jaren negentig in met zijn zesde soloplaat, No More Tears (1991), die de Top 10 in de V.S. bereikte en de gelijknamige hitsingle bevatte.

In 1992 kondigde Osbourne aan dat de No More Tears Tour zijn laatste zou zijn. De populariteit van het dubbel-live album, Live & Loud (1993), zorgde ervoor dat Osbourne nog eens goed nadacht over zijn pensioen, en de albumversie van “I Don’t Want to Change the World” leverde Osbourne zijn eerste Grammy Award op. Hij keerde terug naar de studio voor Ozzmosis (1995), en het jaar daarop begon hij te toeren als onderdeel van een reizend metalfestival, Ozzfest.

Tegen het einde van het decennium was Osbourne’s ster aan het wegebben, en hij bleef worstelen met de drugsproblemen die hem gedurende zijn hele carrière hadden geteisterd. Hij vond echter zijn weg terug in de schijnwerpers in 2001 met de release van zijn achtste studioalbum, Down to Earth, dat nummer 4 bereikte in de Verenigde Staten en nummer 19 in het Verenigd Koninkrijk.

‘The Osbournes’

Osbourne voerde zijn beroemdheidsstatus al snel verder op met zijn eigen soort reality-tv. The Osbournes, dat begin 2002 van start ging, concentreerde zich op het huiselijke leven van Osbourne en zijn clan en werd een onmiddellijke hit. De komische aantrekkingskracht van de ouder wordende headbanger die alledaagse taken uitvoert zoals het vuilnis buiten zetten, charmeerde zelfs de conservatieven die Osbourne ooit verguisd hadden. De show nam die zomer echter ook een serieuzere wending, toen bij Ozzy’s vrouw Sharon darmkanker werd geconstateerd. De show duurde tot 2005, werd bekroond met een Primetime Emmy en werd een van MTV’s best gewaardeerde shows aller tijden.

READ MORE: The 10 Most Outrageous Moments From The Osbournes

Hall of Famer

In 2005 kwam Osbourne weer samen met Black Sabbath voor een tournee, en het jaar daarop werden de heavy metal-legendes opgenomen in de Rock and Roll Hall of Fame. Tijdens de ceremonie bracht Metallica – een van de talloze groepen voor wie Black Sabbath van grote invloed was – “Iron Man” ten gehore ter ere van de band.

Ondanks de jarenlange mishandeling van zijn lichaam toonde Osbourne een indrukwekkend uithoudingsvermogen door te blijven toeren als onderdeel van Ozzfest. Hij keerde terug naar de studio om Black Rain (2007) op te nemen, dat op nummer 3 binnenkwam in de Amerikaanse hitlijsten en werd gevolgd door het al even goed ontvangen Scream (2010). In 2012 herenigde Osbourne zich met zijn Sabbath-bandgenoten om een reeks concerten te geven en een nieuw studioalbum op te nemen, 13, dat het jaar daarop zijn release verdiende.

In 2015 kondigde de band plannen aan voor een laatste tournee, die toepasselijk The End werd genoemd. Het jaar daarop brachten ze ook een album met die naam uit, dat bestond uit onuitgebrachte tracks van 13 en verschillende live-optredens. De tournee eindigde in februari 2017 in de woonplaats van de bandleden, Birmingham.

Een jaar later kondigde Osbourne de data aan voor de Noord-Amerikaanse leg van No More Tours 2, de laatste tournee van zijn carrière. Hoewel hij opmerkte dat hij meer tijd met zijn gezin wilde doorbrengen, benadrukte de legendarische headbanger dat hij niet met pensioen ging als muzikant, en kleinere optredens zou blijven spelen en betrokken zou blijven bij Ozzfest.

Huwelijk met Sharon, gezinsleven en ‘World Detour’

Ozzy Osbourne trouwde in 1982 met zijn manager, Sharon. Ze kregen samen drie kinderen, Jack, Kelly en Aimee. Jack en Kelly verschenen met hun ouders in The Osbournes, maar Aimee weigerde. Osbourne heeft ook drie kinderen uit een eerder huwelijk met Thelma Riley en heeft nu ook verschillende kleinkinderen.

In mei 2016 kondigden Sharon en Osbourne hun plannen aan om te scheiden na meer dan drie decennia samen. Volgens Us Weekly kwam de breuk nadat Sharon hoorde van Osbourne’s vermeende affaire met een celebrity hairstylist. Twee maanden later besloot het koppel, dat samen zoveel ups en downs had doorstaan, echter om te proberen de relatie te laten werken. In juli zei Osbourne in een uitzending van Good Morning America met hun zoon Jack dat het huwelijk nog niet voorbij was. “Het is gewoon een hobbel in de weg,” zei hij. “Het is weer op de rails.”

Omstreeks die tijd keerden vader en zoon ook terug naar het vertrouwde rijk van de reality-tv met Ozzy & Jack’s World Detour. In deze drie seizoenen durende show bezochten de twee globetrotters zowel iconische monumenten als attracties buiten de gebaande paden.

Diagnose Parkinson en ‘Ordinary Man’

In een interview in januari 2020 met Robin Roberts van Good Morning America onthulde Osbourne dat bij hem de ziekte van Parkinson was geconstateerd. De volgende maand, annuleerde hij de Noord-Amerikaanse leg van zijn No More Tours 2 tour, met vermelding van de noodzaak om naar Europa te reizen voor behandeling en herstel.

Een paar dagen later, echter, toonde de artiest dat hij nog steeds tekeer ging tegen het sterven van het licht met de release van zijn 12e solo studioalbum, Ordinary Man, met daarop samenwerkingen met Elton John, Post Malone en Guns N’ Roses gitarist Slash.

A&E Biografie Special: The Nine Lives of Ozzy Osbourne’

A&E Network’s Emmy Award-winnende “Biography” banner ging in première met een nieuwe documentairespecial ter ere van een van de grootste sterren van de rock. Met exclusieve interviews en archiefmateriaal, Biography: The Nine Lives of Ozzy Osbourne, die in première ging op Labor Day, 7 september om 9/8c op A&E, ging dieper in op de vele levens en ongelooflijke carrière van de man die al decennia lang rock and roll rebellie verpersoonlijkt

Biography: The Nine Lives of Ozzy Osbourne laat Ozzy’s leven zien, van zijn kindertijd in armoede en zijn tijd in de gevangenis, tot het leiden van de legendarische Rock and Roll Hall of Fame-inductie Black Sabbath en zijn succesvolle Grammy Award-winnende solocarrière, tot een van de oudste rockmannen en een beminnelijke 21e-eeuwse televisievader. In de twee uur durende documentaire wordt onderzocht hoe Ozzy zichzelf en zijn carrière steeds opnieuw heeft uitgevonden om zichzelf naar meer succes te stuwen. Nu Ozzy 70 wordt, reflecteert hij op de intieme details van zijn successen, mislukkingen en zijn unieke vermogen om te overleven en door te zetten – inclusief nooit eerder vertoonde interviews over zijn recente Parkinson-diagnose. De documentaire, een selectie van het 2020 SXSW Film Festival, bevat ook interviews met Sharon, Kelly en Jack Osbourne, evenals vrienden en collega-muzikanten, waaronder Rick Rubin, Ice-T, Marilyn Manson, Rob Zombie, Jonathan Davis, Post Malone en nog veel meer.