Pacing

Definitie van Pacing

Pacing is een stijlmiddel, dat aangeeft hoe snel een verhaal zich ontvouwt. Als de lezer gefrustreerd raakt door de lengte van het verhaal, gebruikt de schrijver verschillende technieken om het tempo van het verhaal te beheersen. Als hij een kort verhaal schrijft, hoeft hij zijn verhaal niet over veel bladzijden te vertellen, en daarom snijdt hij extra woorden weg.

Als het echter een lang verhaal of een roman is, wordt het tempo geregeld door het door elkaar te gebruiken, wat betekent dat korte zinnen en actieve werkwoorden worden gebruikt in intense actiescènes, en beschrijvingen met details worden gebruikt voor scènes met een langzamer tempo. Schrijvers gebruiken dit tempo door de juiste woorden te kiezen. In eenvoudige bewoordingen is pacing het voortbewegen van een verhaal met een bepaalde snelheid.

Elementen van pacing

Laten we eens kijken naar een paar belangrijke pacing-elementen:

• Actie – Een actiescène dramatiseert de belangrijke gebeurtenissen van het verhaal en laat zien wat er in een verhaal gebeurt.
• Cliffhanger – Als het einde van een hoofdstuk of scène blijft hangen, gaat het tempo natuurlijk omhoog, want lezers zouden de bladzijden omslaan om te zien wat er daarna gebeurt.
• Dialoog – Een snelvuur-dialoog met minder of irrelevante informatie is boeiend, snel en verkwikt scènes.
• Woordkeuze – De taal zelf is een middel om tempo te maken, zoals het gebruik van concrete woorden, actieve stem, en zintuiglijke informatie.

Voorbeelden van pacing in de literatuur

Voorbeeld #1: Da Vinci Code (door Dan Brown)

De spannendste verhalen gebruiken opeenvolgingen die in verschillende tempo’s verlopen, waardoor het publiek betrokken blijft. In zijn roman, De Da Vinci Code, heeft Dan Brown deze taak volbracht door verschillende hoofdstukken, met dialogen, die informatie over relikwieën en personages overbrengen, te combineren met zeer snelle actiescènes. Hoewel het boek snel gaat, gaan de hoofdstukken in een rustig tempo dat helpt de spanning in het verhaal hoog te houden. Dit alles draagt bij aan een goedlopend verhaal, zonder dat de lezer zich verveelt.

Voorbeeld #2: The Most Dangerous Game (door Richard Connell)

In zijn korte verhaal, The Most Dangerous Game, creëert Richard Connell spannende en gespannen gevoelens van anticipatie en onzekerheid gedurende het verhaal. De spanning is de sleutel die het verhaal krachtig maakt en het tempo hoog houdt, maar het verhaal voelt niet gehaast aan. We vinden ook nergens een goed eindpunt. In feite wordt elke gebeurtenis van het plot gemarkeerd door een groot moment van spanning. Bijvoorbeeld wanneer Whitney het verhaal begint met te zeggen: “Daarginds rechts – ergens – is een groot eiland. Het is nogal een mysterie.” Dit geeft de lezers een hint dat het eiland erg belangrijk is, en daarna springt het verhaal over op het oplossen van het mysterie.

Voorbeeld #3: Pride and Prejudice (door Jane Austen)

Er zijn verschillende subplots in de roman van Jane Austen, Pride and Prejudice, die het verhaal van de roman in beweging houden. Deze subplots omvatten de romance tussen Bingley en Jane, het huwelijk van Collins en Charlotte, de verleiding die leidt tot het huwelijk tussen Lydia en Wickham, en een groot conflict tussen Wickham en Darcy. Jane Austen heeft ook brieven gebruikt als literair middel om het tempo van haar verhaal te veranderen door emotionele communicatie.

Voorbeeld #4: De halsketting (door Guy de Maupassant)

Het meest ongelooflijke aan schrijven is zijn controle over tempo en timing. Om de superieure mentaliteit van Mme. Loisel in zijn beroemde verhaal De halsketting te vatten, dompelt hij de lezer levendig onder in de werkelijkheid. Maupassant gebruikt zijn woordkeuze en timing om de ervaring van de lezer te controleren. Dan is er een uitnodiging voor een bal, en een kettingbal-sequentie, waarbij ze haar ketting verliest – een sequentie van zoeken, niet vinden, en uiteindelijk een gloednieuwe kopen. Dan zijn er tien jaren van hard leven en armoede, die M. Loisel en Mme onder ogen moeten zien. In feite is er veel te behandelen in slechts vijf of zes bladzijden; desondanks voelt het verhaal niet gehaast of traag aan.

Functie van het tempo

Het tempo is niet alleen de snelheid waarmee een verhaal zich voltrekt, maar ook een techniek, die bepaalt hoe aantrekkelijk het verhaal voor het publiek is. Een langzaam werk spreekt namelijk een ouder publiek aan, terwijl een snel werk een jonger publiek aantrekt. Niet alleen fictieschrijvers gebruiken deze techniek, maar ook dichters gebruiken interpunctie en opmaak om het tempo van hun gedichten te bepalen. Zelfs zij gebruiken maat en rijm om het tempo te beïnvloeden. Ook non-fictieschrijvers gebruiken deze techniek om het tempo van hun werk hoog te houden om saaiheid te voorkomen, en laag om meer aandacht aan details te geven.