Vorderingen in de spierfysiologie suggereren dat het perimysium een rol speelt in de transmissie van laterale contractiekrachten. Deze hypothese wordt sterk ondersteund door onze recente demonstratie van het bestaan van “Perimysial Junctional Plates” in de Flexor carpi radialis spier van runderen. De algemene organisatie van het collageennetwerk van het perimysium, alsook de continuïteit en heterogeniteit ervan, zijn echter nog niet in detail beschreven doorheen de ganse spier. Wij gebruikten een uitbreiding van de standaard NaOH digestietechniek en scanning elektronenmicroscopie om de perimysium architectuur in de Flexor carpi radialis spier van runderen te analyseren. Ten eerste stelden we vast dat het perimysium bestaat uit een sterk geordend netwerk van collageenvezels, dat de myofibers van pees tot pees bindt. Wij identificeerden basale collageenkabelstructuren, gekarakteriseerd door een recht gedeelte (3 cm lang) in de richting van de myofibers en een gebogen eindgedeelte op 60 graden. Deze kabels bereiken het myofiberoppervlak op het niveau van de eerder beschreven “Perimysial Junctional Plates”. Op een hoger organisatieniveau blijven deze kabels aan elkaar kleven om de wanden te vormen van talrijke buisjes die in een overlappend honingraatpatroon rond de myofibers zijn gerangschikt. Aan de uiteinden van deze buizen vertakken de rechte gedeelten van de collageenkabels zich in grote bundels die met de pezen versmelten. Tezamen identificeren deze observaties vier organisatieniveaus in het perimysium: (i) Perimysiale Junctional Plates die de focale aanhechting vormen tussen het perimysium en de myofibers, (ii) collageen plexi die aangrenzende myofibers vastmaken, (iii) een los raster van grote verweven vezels, en (iv) honingraatbuizen die twee pezen verbinden. Deze ruimtelijke ordening van het perimysium ondersteunt het beeld van een complex patroon van laterale krachtsoverdracht van myofibers naar pezen en aangrenzende spieren.