Media afspelen
Voor het zinken van de USS Maine werd een in Cuba gestationeerde Amerikaanse media-correspondent geciteerd die zei dat het Amerikaanse volk ernstig werd misleid door verslaggevers die waren uitgezonden om de revolutie te verslaan. Volgens hem werd een overweldigende meerderheid van de verhalen verkregen via informatie uit de derde hand, die vaak werd doorgespeeld door hun Cubaanse tolken en informanten. Deze mensen sympathiseerden vaak met de revolutie en verdraaiden de feiten om een positief licht op de revolutie te werpen. Routinematige kleine schermutselingen zouden uitgroeien tot grote veldslagen. De Cubaanse onderdrukking werd in beeld gebracht door onmenselijke behandeling, marteling, verkrachting en massale plundering door de Spaanse strijdkrachten. Deze verhalen onthulden stapels dode mannen, vrouwen en kinderen die langs de kant van de weg werden achtergelaten. Correspondenten namen zelden de moeite om de feiten te bevestigen; zij gaven de verhalen gewoon door aan hun redacteuren in de Verenigde Staten, waar ze na verdere bewerking en verkeerde voorstelling van zaken werden gepubliceerd. Deze vorm van journalistiek werd bekend als gele journalistiek. De gele journalistiek overspoelde het land en de propaganda droeg bij tot de militaire actie van de Verenigde Staten. De Verenigde Staten stuurden troepen naar Cuba en verschillende andere Spaanse koloniën over de hele wereld.
Hearst en PulitzerEdit
De twee kranteneigenaren aan wie de ontwikkeling van de journalistieke stijl van de gele journalistiek wordt toegeschreven, waren William Randolph Hearst en Joseph Pulitzer. Deze twee vochten een oplagestrijd uit in New York City. Pulitzer bezat de New York World, en Hearst de New York Journal. Door hun minachting voor verantwoorde journalistiek wordt algemeen aangenomen dat deze twee mannen de VS in de Spaans-Amerikaanse oorlog hebben gestort. Hun verhalen deden de publieke opinie in de VS geloven dat het Cubaanse volk ten onrechte werd vervolgd door de Spanjaarden, en dat de enige manier voor hen om hun onafhankelijkheid te verkrijgen, een Amerikaanse interventie was. Hearst en Pulitzer maakten hun verhalen geloofwaardig door zelfbevestiging en het geven van valse namen, data, en locaties van schermutselingen en wreedheden begaan door de Spanjaarden. De kranten beweerden ook dat hun feiten konden worden gestaafd door de regering.
Hoewel de invloed van Hearst en Pulitzer groot was onder de hogere klassen en regeringsfunctionarissen, waren er veel kranten in het Midwesten die hun gebruik van sensationele gele journalistiek aan de kaak stelden. Victor Lawson, eigenaar van zowel de Chicago Record als de Chicago Daily News, had een groot middenklasse lezerspubliek vergaard en wilde alleen de feiten melden rond het groeiende conflict tussen de Verenigde Staten en Spanje. Lawson richtte een kantoor op in het nabijgelegen Key West om het Cubaanse conflict op de voet te kunnen volgen. Maar de focus van de kranten in het midwesten op bepaalde feiten diende uiteindelijk als een andere oorzaak van de oorlog. Omdat de gebeurtenissen op Cuba niet altijd geloofwaardig waren, verlegden veel krantenbezitters uit het midwesten hun inhoud naar binnenlandse aangelegenheden, namelijk het effect van Cuba op de Amerikaanse economie. De Amerikaanse belangen in de handel met Cuba waren aanzienlijk, en door de berichtgeving van de kranten over deze zaken ging een groot deel van het lezerspubliek in het midwesten al snel geloven dat bescherming van deze belangen noodzakelijk was voor economische stabiliteit. De meest voor de hand liggende manier om deze belangen te beschermen was een oorlog met Spanje.
Bezorgd dat hun doelen werden ondermijnd door Lawson en andere kranten in het midwesten, waren Hearst en Pulitzer op zoek naar elk verhaal dat hun middenklasse-publiek kon vergroten. Twee goed getimede incidenten dienden om deze belangen te ondersteunen. Het eerste was het Olivette incident, waarbij een jonge en onschuldig ogende Cubaanse vrouw, Clemencia Arango, aan boord van het New Yorkse schip Olivette werd gearresteerd door Spaanse ambtenaren, op verdenking van het bezorgen van brieven aan rebellenleiders die in de stad gestationeerd waren. Ze werd naar een privé-vertrek gebracht en gefouilleerd. Een passagier en verslaggever die voor Hearst werkte, Richard Harding Davis, meldde het incident, maar was later ontzet over de sensationele beweringen waarin de Spaanse ambtenaren werden beschuldigd van seksuele intimidatie. De krantenkoppen luidden als volgt: “Beschermt onze vlag vrouwen?’, ‘Vernederingen door Spaanse ambtenaren aan boord van Amerikaanse schepen’ en ‘Verfijnde jonge vrouwen ontkleed en gefouilleerd door brutale Spanjaarden terwijl ze onder onze vlag op de Ollivette voeren’. Aanvankelijk slaagde Hearst er zelfs in steun te verwerven onder Amerikaanse vrouwen, maar hij kwam al snel in de problemen toen Arango de verhalen verduidelijkte. Hoewel hij nooit een verontschuldiging publiceerde, werd hij gedwongen een brief af te drukken waarin hij uitlegde dat zijn artikel niet had bedoeld te zeggen dat mannelijke politieagenten de vrouwen hadden gefouilleerd en dat de fouillering in feite heel correct was uitgevoerd door een politiematrone zonder mannen.
Gelukkig voor Hearst volgde al snel een tweede incident. Het betrof een Cubaanse tandarts genaamd Ricardo Ruiz die tijdens de Cubaanse tienjarige oorlog naar de Verenigde Staten was gevlucht en Amerikaans staatsburger was geworden. Ruiz keerde na het conflict vrijwillig terug naar Cuba, trouwde en kreeg kinderen. Hij werd al snel gevangen gezet op verdenking van samenwerking met rebellen, en stierf in de gevangenis. Hearst publiceerde de volgende dag een kop met de tekst ‘Amerikaan gedood in Spaanse gevangenis’. Het verhaal van Ruiz had een belangrijke invloed op de spanningen tussen de Verenigde Staten en Spanje onder de middenklasse, die zich met hem verwant voelde ook al was Ruiz een trotse Cubaan. Hoewel deze incidenten de Amerikaanse vijandigheid ten opzichte van Spanje aanwakkerden, waren ze onvoldoende om direct een oorlog te veroorzaken. It would be the sensationalizing of the sinking of the USS Maine that would accomplish this task.
“When Johnny Comes Marching Home” in audioEdit
Problems playing this file? See media help.
“When Johnny Comes Marching Home” was an adapted version of the popular United States military song, recorded during the Spanish–American War by Emile Berliner, inventor of the first lateral disc audio record, one year after he received the patent on the device.
The original version of the song, first published in 1863, expressed people’s longing for the return of their dear ones fighting in the American Civil War.
The sinking of USS MaineEdit
Frederic Remington, een kunstenaar die door Hearst was ingehuurd om een serie artikelen over de Cubaanse Revolutie te illustreren, raakte al snel verveeld over het schijnbaar vredige Cuba en stuurde Hearst in januari 1897 een telegram:
“Alles is rustig. Er zijn geen problemen. Er zal geen oorlog komen. Ik wil terug. “Hearsts vermeende antwoord was: “Blijf alstublieft. Jij zorgt voor de foto’s en ik zorg voor de oorlog.”
In de dagen na het zinken van de USS Maine, bracht Hearst een verhaal uit met de kop “Het oorlogsschip Maine werd in tweeën gesplitst door een geheime helse machine van de vijand”. Het verhaal vertelde hoe de Spanjaarden een torpedo onder de USS Maine hadden geplaatst en deze vanaf de wal tot ontploffing hadden gebracht. Hearst volgde dit artikel snel met een artikel met diagrammen en blauwdrukken van de geheime torpedo’s die door Spanje werden gebruikt. Kapitein Sigsbee van de USS Maine liet in een telegram aan de Secretaris van de Marine weten dat oordeel en mening opgeschort moesten worden tot nader bericht. Bij de Court of Naval Inquiry hield Sigsbee vol dat een mijn verantwoordelijk was voor het zinken van zijn schip. Het Hof vond hetzelfde, maar kon geen bewijs vinden om het zinken toe te schrijven aan “een persoon of personen.”
Een later onderzoek, in 1974, kwam tot de tegenovergestelde conclusie, dat de explosie binnenin het schip was ontstaan.
Veel verhalen zoals dat gepubliceerd door Hearst werden in het hele land gedrukt en gaven het Spaanse leger de schuld van de vernietiging van de USS Maine. Deze verhalen raakten een snaar bij het Amerikaanse volk en brachten de publieke opinie in een verdeelde razernij, waarbij een grote groep Amerikanen wilde aanvallen en een andere groep wilde wachten op bevestiging. De Amerikanen die wilden aanvallen wilden Spanje uit de macht zetten in veel van hun koloniën dicht bij de VS. Degenen die gemakkelijk over te halen waren door de Yellow Journalism kregen uiteindelijk de overhand, en Amerikaanse troepen werden naar Cuba gestuurd.