“Wat maakt de rit zo goed?” vroegen ze dan.
“Ga het gewoon doen.
In 2008 werd het door Bike Magazine uitgeroepen tot de beste trail van de V.S. Plotseling waren er minder mensen die er naar vroegen en meer mensen die er gewoon op reden. Destijds moest een dagtocht naar de MRT op mijn enige vrije dag per week, dus het begon altijd met een vroege ochtendsprint naar het beginpunt van de trail, dan op volle snelheid door het bos, gevolgd door een hapje eten op de late avondrit naar huis. Maar nu ik soms hele weekenden vrij kan nemen, hebben mijn vriendin, Katie, en ik twee dagen aan de tocht gewijd, zodat we de kans kregen om te rijden alsof we nergens anders hoefden te zijn.
De MRT kan het beste in de nazomer en vroege herfst worden gereden, als de Forest Service klaar is met het rooien van bomen die door winterstormen zijn omgewaaid en de rivier laag genoeg is zodat je bij de warmwaterbronnen langs het pad kunt komen. De tocht is een uithoudingsvermogenstest van 26 mijl (enkele reis), dus elke poging om het hele traject af te leggen begint met een autopendel vanaf McKenzie Bridge. Dat is drie uur rijden vanaf Portland, dus in plaats van om 4 uur ’s ochtends op te staan, hebben we de dag ervoor al gereden en wijn, kaas, pasta en pesto voor het avondeten gehaald bij Marché Provisions en cheesecake bij Sweet Life Patisserie in Eugene.
De MRT loopt parallel aan de McKenzie River, die is afgezet met rustieke hutten aan de rivier. We boekten twee nachten in Caddisfly Resort, een van een handvol familiebedrijven aan de rivier, zegt eigenaar Dick Lauer. De Caddisfly heeft drie redwood huisjes verscholen in het bos met een stuk zand dat naar het water leidt. Die van ons was gezellig en voelde al als thuis voordat we onze tassen hadden neergezet. Het is het soort vakantieplek dat een perfect basiskamp is voor outdooravonturen, maar ook een plek waar je graag een luie dag doorbrengt met het spelen van bordspelletjes. De hutten liggen ook op nauwelijks een mijl van de onderste trailhead, dus er is niet veel logistieke gymnastiek voor nodig om de rit bij je voordeur te beëindigen.
Als je niet je eigen shuttle wilt runnen, wat betekent dat je twee auto’s moet rijden (wij deden dat niet), McKenzie River Mountain Resort in de buurt van Caddisfly (een andere geweldige overnachtingsmogelijkheid) zet je af bij de start en haalt je op bij de finish. Ze verhuren ook volledig geveerde fietsen die overdreven lijken op de eerste kilometers van de route, die soepel en snel naar het helderblauwe water van Clear Lake lopen. Maar dan splitst het pad zich, en de linkervork loopt door een optioneel lavaveld aan de oostkant van het meer, dat alleen toegankelijk is voor experts. De rechtervork slingert naar het westen, langs de hutjes van het Clear Lake Resort. Daar sluit de route weer aan op de andere route, die de rijders meeneemt naar een gedeelte met snelle beklimmingen en technische afdalingen waarbij de full suspension zeer noodzakelijk lijkt.
De meningen over de moeilijkheidsgraad van de MRT lopen uiteen. Over het algemeen wordt de route makkelijker naarmate je verder komt, en er is een hoogteverschil van 1.500 voet over de lengte van de route, dus je gaat bergafwaarts ook al voelt het overwegend vlak. Maar alleen al de lengte van de tocht weerhoudt de meeste beginners ervan de hele tocht te voltooien.
Op ongeveer 9 mijl van de route komt u bij de Tamolitch Pool (ook wel bekend als de Blue Pool), een aanbevolen lunchplek en waar de McKenzie Rivier weer opduikt na enkele mijlen onder de grond te hebben gelegen.
Twee mijl daarna is het pad een slopende kronkel door de hongerige lavarotsen, waar zelfs de macho’s vaak afstappen om te lopen.
Als je dit gedeelte aankunt, voelt de rest van het pad bijna eenvoudig aan. Maar ook al zoeft het pad hier vlak en snel over sponzige dennennaalden – het gedeelte heet Speeder Bikes als eerbetoon aan “Return of the Jedi” – hier beginnen veel rijders hun benzine op te geven.
We reden op een afwisselende soundtrack van ruisend water en het gedempte geruis van schenen tegen gebladerte – maar we hoorden vooral het geluid van onze eigen ademhaling.
Zo kwamen we aan bij Deer Creek (aka Bigelow) Hot Springs, een badwater-warm bad dat zich mengt met de McKenzie Rivier op slechts een paar honderd meter van het hoofdpad.
Met nog 10 mijl te gaan, namen we een duik, hoppend tussen het koele rivierwater en de stomende hete bronnen. De enige controverse was of we een therapeutisch voordeel van de mid-ride marineren of dat het voelde gewoon zo goed dat we niet schelen. Dus zaten we te wachten tot de vonk in onze benen zou overslaan. We bleven heel lang.