Johnny Rotten mag dan een generatie van snauwende ontevredenen hebben gemobiliseerd, maar voor degenen die een beetje te vreemd, intelligent en normaal gekleed waren om door te gaan als punk, was Mark E. Smith de Messias. Opgericht in Manchester, Engeland, in 1976 – “Een groep vormen is het meest belachelijke idee ooit”, vertelde Smith ooit aan NME – was The Fall Smith’s megafoon, een band wiens compromisloze missie om compromisloos te zijn hen leidde naar nieuwe gebieden van lawaai, ritme en taal. Ze werden op één hoop gegooid met post-punk, maar hun ongeremde, garage-rock-meets-Krautrock wildgroei was een eigen vreemd beest.
Smith, die woensdag op 60-jarige leeftijd overleed, was een poëet-punk, een chagrijnige grappenmaker en een aanvoerder van een steeds wisselend band-roster. Tientallen muzikanten passeerden de gelederen van de Fall gedurende hun 42-jarig bestaan, waaronder de zanger’s vrouw Brix Smith, en lieten een duizelingwekkende discografie na die alle conventionele noties van rock uitdaagde & roll. Tegelijkertijd geloofde Smith altijd in “R and R als oerschreeuw”, volgens zijn tekst voor het Fall-nummer “Live at the Witch Trials” uit 1979. De Fall, die de popmuziek trotseerde terwijl ze af en toe een hit scoorden in Engeland, werd een cultus van perversiteit en paradox. En met zijn stem sui generis – sadistisch, sardonisch en satirisch – kon Smith zijn ontevredenheid snauwen als weinigen in de geschiedenis van de populaire muziek. Hier zijn 10 van de essentiële nummers van The Fall.