Sandy B., die “Dropping the Rock” schreef, geeft een prachtige lezing over karaktergebreken en de perceptie van de werkelijkheid voor de alcoholist. Dit is een must listen en een geweldig aandeel.
Een kwestie van perceptie
Ik realiseerde me dit jaar dat ik een andere houding had ten opzichte van de dood. De dood is absoluut essentieel voor het leven. En het leven is absoluut essentieel; je kunt het een niet hebben zonder het ander. Je kunt geen leven hebben dat maar doorgaat en doorgaat en waarin je een miljard wordt. Je zou maïs rijen hebben van 700 meter hoog als er nooit iets zou sterven. Ze zouden gewoon blijven groeien; je zou een helikopter moeten halen om het te oogsten. Ik denk het niet. Hoe dan ook, je zou kunnen zeggen dat de dood het einde van het leven is. Nou als dat het geval is, dan is het leven het einde van de dood. Of je kan zeggen dat het leven het begin van de dood is. Die vond ik altijd goed. Als je erover nadenkt, de grootste oorzaak van de dood is de geboorte. Niets komt in de buurt. Niets. Geen ziekte, niets. Dus kijk maar naar ons hele leven. Als je een boek leest, eindigt het, en dan zeg je, “wow.” Het gaat niet verder en verder. Je blijft het niet lezen voor de rest van je leven. Je luistert naar een liedje, en je zegt, “ja.”
Wat als het gewoon doorging? Je kent de plaat, je zou vast komen te zitten en het blijft maar doorgaan. Ik ben erg blij dat mijn leven een liedje heeft dat het hele jaar doorgaat. Je zou niet van een liedje houden dat over vorig jaar ging. Het is een nieuw jaar, dus dat moet weg. Het moet stoppen. Alles komt als je ademhaalt. Ik behandel het leven met ademhalen. Dit is de geboorte. Van adem. Kort gevolgd door, de dood, van een ademtocht. Die ene ademhaling is voorbij, maar het is nog niet voorbij. Is het omdat hier een andere komt en nog een? Dus hoe kan de dood niet het begin van het leven zijn? Dat is wat leven moet zijn. Iemand zei: “Het leven is prachtig, en de dood is nog mooier.” Het moet ongelooflijk zijn. Zo kunnen we een van de grote wapens kwijtraken die het menselijke ego heeft. Het enige dat sterft is het ego. Geen wonder dat mensen zich er zorgen over maken.
Het is in feite een van de redenen die Bill geeft voor het feit dat we in staat zijn helemaal klaar te komen om God het drankprobleem te laten verwijderen; omdat het ego zich realiseerde dat als het zich niet gewonnen gaf, het weg kon zijn. Het was fataal. Ik geef dat aan God, en we krijgen de vrijheid. Weet je, ik heb er in vijfenveertig jaar nooit aan gedacht om te gaan drinken. Door God en de stappen, is het weg. Het ego sterft, het is een volledige bevrijding van dat probleem. Hoe zit het met onze karakter gebreken? Hoe komt het dat we die niet net zo makkelijk kunnen loslaten? Ze zijn niet fataal. Dus hier zal het ego een gevecht leveren en het zal doen waar we het in stap zes over hebben; het zal zich gedeeltelijk gewonnen geven. Het kan zeggen, “Ik ben het ermee eens dat we ons moeten ontdoen van 65 procent, maar je wilt niet te ver gaan.” Dit is het ego dat me ompraat om niet mee te gaan in het wegwerken van al mijn gebreken.
“Hoe zou het zijn als je alles weggooide? Ik bedoel, weet je zeker dat je zo ver wilt gaan? Dus nemen we genoegen met halve maatregelen. Dat is waarom stap zes en zeven zo moeilijk zijn. Dat is wat we hier aan het doen zijn. We proberen meer bereid te zijn om los te laten. Het is moeilijk te geloven dat het grootste actie werkwoord in de AA loslaten is. Het klinkt niet als een actie werkwoord, of wel? Je weet wel, zoals een berg beklimmen. Dit is waar we mee bezig zijn. Dit is de moeilijkste. Dat is de moeilijke. Je hebt een sponsor nodig die zegt: “Ga dat beklimmen, je kunt het.”