Sebastião Salgado, voluit Sebastião Ribeiro Salgado, (geboren 8 februari 1944, Aimorés, Brazilië), Braziliaans fotojournalist wiens werk op krachtige wijze het lijden van daklozen en achtergestelden weergeeft.
Salgado was de enige zoon van een veeboer die wilde dat hij advocaat zou worden. In plaats daarvan ging hij economie studeren aan de Universiteit van São Paulo, waar hij in 1968 zijn masterdiploma behaalde. Terwijl hij werkte als econoom voor het Ministerie van Financiën (1968-69), sloot hij zich aan bij de volksbeweging tegen de militaire regering van Brazilië. Salgado, die als een politieke radicaal werd beschouwd, werd in augustus 1969 verbannen. Hij vluchtte met zijn vrouw naar Frankrijk, waar hij zijn studie voortzette aan de Universiteit van Parijs. In 1971, tijdens een opdracht in Rwanda als econoom voor de Internationale Koffieorganisatie, maakte hij zijn eerste foto’s en al snel besloot hij om zichzelf het vak te leren. In 1973 werd hij freelance fotojournalist.
In het volgende decennium fotografeerde Salgado een grote verscheidenheid aan onderwerpen, waaronder de hongersnood in Niger en de burgeroorlog in Mozambique. In 1979 trad hij toe tot de prestigieuze Magnum Photos coöperatie voor fotojournalisten en twee jaar later verwierf hij bekendheid in de Verenigde Staten met een meeslepende foto van John Hinckley’s poging om president Ronald Reagan te vermoorden. Tegen het midden van de jaren tachtig was Salgado zich bijna volledig gaan toeleggen op langetermijnprojecten die een verhaal vertelden aan de hand van een reeks beelden. Tegen die tijd had hij ook zijn stijl ontwikkeld: gepassioneerde foto’s gebaseerd op grote formele schoonheid en sterke composities, die een gevoel van adel verlenen aan zijn vaak vertrapte onderwerpen. Hij won de City of Paris/Kodak Award voor zijn eerste fotoboek, Other Americas (1986), dat het dagelijks leven van Latijns-Amerikaanse boeren vastlegde. Daarna volgden Sahel: Man in Distress (1986), een boek over de hongersnood van 1984-85 in de Sahel-regio in Afrika, en An Uncertain Grace (1990), dat een opmerkelijke groep foto’s bevat van met modder bedekte arbeiders in de goudmijn Serra Pelada in Brazilië.
In 1993 werd Salgado’s internationale reputatie bevestigd toen zijn retrospectieve tentoonstelling “In Human Effort” werd getoond in het Tokyo National Museum of Modern Art; het was de eerste keer in de geschiedenis van de nationale musea van Japan dat het werk van een individuele fotograaf werd tentoongesteld. Datzelfde jaar publiceerde hij Workers, een episch portret van de arbeidersklasse. Vier jaar later kreeg Terra: Struggle of the Landless enorme kritieken. De verzameling zwart-wit foto’s, gemaakt tussen 1980 en 1996, documenteert de benarde situatie van verarmde arbeiders in Brazilië; het werk bevat een voorwoord van de Portugese romanschrijver José Saramago en gedichten van de Braziliaanse singer-songwriter Chico Buarque. In de jaren negentig legde Salgado de ontheemding van mensen in meer dan 35 landen vast, en zijn foto’s uit deze periode zijn gebundeld in Migrations: Humanity in Transition (2000). Veel van zijn Afrikaanse foto’s zijn verzameld in Africa (2007). Genesis (2013) is het resultaat van een acht jaar durend wereldwijd onderzoek naar wilde dieren, landschappen en menselijke culturen die niet zijn aangetast door de aanvallen van moderniteit en industrialisatie.
In 1998 hielpen Salgado en zijn vrouw, Lélia Wanick Salgado, bij de oprichting van het Instituto Terra, een project dat zich inzet voor het herstel van een aangetast stuk regenwoud in Minas Gerais, Brazilië. Hij was het onderwerp van Wim Wenders’ documentaire The Salt of the Earth (2015).