Een nachtmerrie kan als volgt verlopen: U neemt een populaire, snelwerkende slaappil en valt snel in slaap, maar wordt een paar uur later wakker met een drang om te eten. U eet snel en lukraak. En omdat u niet echt wakker bent, stopt u soms zelfs niet-eetbare dingen zoals een koffieroerstaafje in uw mond en kauwt daarop. Uiteindelijk stop je met eten, word je wakker genoeg om naar bed te gaan, en ga je weer slapen. De volgende ochtend heeft u geen eetlust, maar ook geen herinnering aan wat er ’s nachts is gebeurd. Als u de slaappil blijft nemen, merkt u dat u aankomt.
Een andere versie: Uw psychiater schrijft u een zeer effectief antidepressivum voor en moedigt u aan het te nemen omdat het uw depressie eindelijk zou kunnen verlichten. U doet dat, maar na een paar dagen staat u midden in de nacht in de keuken gulzig te eten – maar u slaapt. Als iemand u wakker probeert te maken en u probeert te stoppen, wordt u geagiteerd en eet u verder. De volgende ochtend heeft u geen herinnering aan het eten, maar als dit nacht na nacht doorgaat, merkt u dat u snel in gewicht toeneemt.
Uw nachtelijke eetbuien lijken op iets dat eetbuistoornis wordt genoemd, een vorm van eetstoornis die bijna altijd gepaard gaat met gewichtstoename en uiteindelijk zwaarlijvigheid. De symptomen zijn onder meer eten:
- Veel sneller dan je normaal doet
- Tot je zo vol zit dat je je ongemakkelijk voelt
- Grote hoeveelheden eten terwijl je geen fysieke honger hebt, en
- Alleen omdat je je schaamt dat iemand ziet hoeveel je eet en je je erg overstuur en benauwd voelt over wat je aan het doen bent.
Natuurlijk herinnert u zich niet dat u ’s avonds op deze manier eet, maar anderen in het huishouden vertellen u dat u dat doet. Heeft u een eetbuistoornis? Misschien lijdt u aan SRED, een slaapgerelateerde eetstoornis. Het wordt gekenmerkt door de snelle consumptie van buitensporige hoeveelheden voedsel in een korte periode wanneer je geen honger hebt, en gaat meestal niet gepaard met het slikken van een slaappil of een antidepressivum. Oppervlakkig gezien lijkt het op een eetbuistoornis overdag. Maar in tegenstelling tot eetbuien overdag – die zorgvuldig kunnen worden gepland wanneer er niemand in de buurt is en waarbij het voedsel zorgvuldig wordt uitgekozen en in huis opgeslagen – zijn eetbuien ’s nachts ongepland; wat wordt gegeten kan willekeurig zijn en de eter slaapt. De eter heeft gedeeltelijk of volledig geheugenverlies; er is geen herinnering aan de eetbui de volgende ochtend. De nachtelijke eetbuien vinden meestal plaats binnen één tot drie uur na het in slaap vallen, maar sommige mensen kunnen wel vijf keer per nacht wakker worden om eetbuien te hebben.
De meerderheid van de patiënten met SRED heeft andere slaapstoornissen ervaren, zoals het rustelozebenensyndroom, periodic limb movements of sleep (PLMS), of somnambulisme (slaapwandelen). Dopamine, een neurotransmitter in de hersenen, kan betrokken zijn bij het veroorzaken van deze slaapstoornissen, omdat het betrokken is bij het rusteloze benen syndroom.
De incidentie van SRED in de algemene bevolking is extreem laag, volgens het artikel van Inoue, maar hoger bij mensen met een eetbuistoornis overdag. Recente rapporten hebben echter het gebruik van Zolpidem (Ambien) en het antidepressivum Mirtazapine (Remeron) in verband gebracht met slaapgerelateerde eetstoornis. De meldingen van amnesie-geassocieerde eetbuien na het gebruik van Zolpidem zijn nog steeds zeldzaam, maar er zijn genoeg meldingen gepubliceerd om dit als een bijwerking te herkennen. Mensen die hiermee te maken hebben gehad, stoppen met hun nachtelijke eetbuien zodra ze stoppen met het gebruik van de medicatie.
Hetzelfde geldt voor patiënten die worden behandeld met Mirtazapine. Hoewel het medicijn de afgifte van serotonine bevordert, wordt gedacht dat het vraatzuchtige nachtelijke eten te wijten kan zijn aan de activering van een andere neurotransmitter, histamine. Stoppen met de medicijnen die SRED veroorzaken is de meest effectieve manier om deze eetstoornis te behandelen. Behandeling met een anti-epileptisch medicijn, Topiramaat, is volgens het artikel van Jeong enigszins effectief geweest, hoewel de bijwerkingen van dit medicijn het nut ervan enigszins hebben verminderd.
De vraag wat in de hersenen deze nachtelijke eet-episoden triggert is nog steeds onbekend, vooral voor degenen bij wie SRED geen bijwerking is van hun medicatie. Er is veel geschreven over eetbuien overdag, en hoewel de ziekte niet goed begrepen wordt, worden de eetbuien vaak geassocieerd met acute of chronische emotionele problemen. Overdag eetbuien zijn echter niet beperkt tot negatieve stemmingen, maar kunnen ook plaatsvinden tijdens of na positieve emotionele toestanden. Zowel eetbuien overdag als ’s nachts hebben de drang om snel grote hoeveelheden voedsel te consumeren gemeen, maar omdat de eetbui ’s nachts niet weet wat hij of zij doet, wordt het eten niet uitgelokt door bewuste emotionele toestanden (zoals dat wel het geval kan zijn bij eetbuien overdag).
SRED kan een gelegenheid bieden om te bestuderen hoe de controle van de hersenen over honger en verzadiging niet in staat is deze abnormale eetbuien te stoppen. Het is duidelijk dat de nachtelijke eetbui niet in staat is om bewust te stoppen door middel van wilskracht, om te erkennen dat enorme hoeveelheden voedsel worden gegeten, of zelfs om het fysieke gevoel van verzadiging waar te nemen omdat hij of zij slaapt. Zou de eetbui eter overdag even vatbaar zijn voor hetzelfde onvermogen van de hersenen om de voedselinname onder controle te houden? Momenteel is een van de diagnostische kenmerken van eetbuien dat de eetbui eter de voedselinname niet onder controle kan houden. Maar wat als het de hersenen zijn, en niet de wilskracht van de eetbui eter, die geen controle heeft over de voedselinname?
De eetbui eter overdag merkt dat hij of zij ongecontroleerd eet en zoekt natuurlijk naar een reden: “Ik voel me vast verdrietig, gestrest, boos, moe, blij, euforisch, angstig en/of schuldig.” De nachtelijke eter heeft geen idee wat er gebeurt, geen waargenomen verandering in emotionele toestand, geen herinnering eraan, en geen schuldgevoel. Als onze hersenen computers waren, zouden we zeggen dat het een softwareprobleem is en niet een probleem veroorzaakt door de gebruiker. Misschien dat SRED ons in staat zal stellen om de hersenafwijking achter de eetbuien te zien.