Ik en elke andere arts die patiënten behandelt met de gebruikelijke bloedverdunner warfarine (Coumadin) hebben een probleem. Het effect van het geneesmiddel is vertraagd. Alsof het meten van het effect van het medicijn al niet moeilijk genoeg was door de vertraging, wordt het probleem nog verergerd doordat andere medicijnen zoals antibiotica kruisreageren en het metabolisme van Coumadin vertragen, terwijl voedsel dat vitamine K bevat het effect neutraliseert. ls gevolg hiervan vereist het beheer van de effecten van Coumadin als bloedverdunner frequente controle van bloedonderzoeken, en het verkrijgen van het juiste aantal behoort tot de kunst van de geneeskunde. Helaas is het aantal te vaak te hoog of te laag, waardoor het risico op bloedingen of stollingen toeneemt.
De laatste paar jaar zijn wetenschappers steeds dichter bij een geschikte orale vervanger gekomen. Afgeleid van het speeksel van teken, en werkend volgens een totaal ander mechanisme dan Coumadin, zijn er studies gaande naar twee geneesmiddelen, dabigatran (Pradaxa), een directe trombine (factor X)-remmer die vorige maand door de FDA is goedgekeurd voor bloedverdunnende beroertepatiënten met atriale fibrillatie, en rivaroxaban (Xarelto), een factor Xa-remmer die op het punt lijkt te staan te worden goedgekeurd. Beide nieuwe geneesmiddelen zijn patiëntvriendelijk en vereisen geen bloedonderzoek of een speciaal dieet. Het enige echte nadeel van deze medicijnen ten opzichte van warfarine is dat ze geen kant-en-klaar tegengif hebben.
Bij alle negatieve pers en publiciteit die ontstaat wanneer een medicijn faalt, zou het passend zijn om een mediafrenzy te zien waarin deze twee geweldige, nieuwe medicijnen worden verwelkomd. Verwacht dat niet op korte termijn. Warfarine, maak een buiging, uw tijd in de voorhoede nadert snel zijn einde.
Marc Siegel, MD, is internist en hoogleraar geneeskunde aan de New York University en de auteur van False Alarm: The Truth About the Epidemic of Fear
From the December 01, 2010 Issue of MM&M – Medical Marketing and Media