The Little Black Boy van William Blake

William Blake nam ‘The Little Black Boy’ op in zijn bundel Songs of Innocence, gepubliceerd in 1789. Het gedicht wordt beschouwd als een van de meest ongemakkelijke van Blake’s gedichten. Dat komt omdat het gaat over racisme en slavernij. Het zwarte ras lijdt om de blanke wereld wijsheid bij te brengen, maar het zwarte kind betreurt zijn eigen kleur omdat die de wereld lijkt te verhinderen zijn zuiverheid van ziel te beseffen.

Blake’s humanisme komt duidelijk naar voren in dit gedicht. In een tijd waarin zwarte mensen slechter werden behandeld dan dieren, maakt hij een zwarte vrouw en kind tot de hoeders van het onbaatzuchtige geven, dat de essentie is van het ware christendom. Hoewel in dit gedicht de filosofie van Christus wordt benadrukt, is er toch sprake van ambivalentie. Terwijl op het Engelse platteland ieder kind het geboorterecht heeft van goddelijke liefde, moet het zwarte jongetje zich inspannen om waardig te worden aanvaard. The black child has to cast off his colored skin to find friendship with the white child.

Analysis of The Little Black Boy

The black child, like the Chimney Sweeper, teaches that life is something to escape from; which means in many ways it portrays a tragic vision but the poem retains its innocence because there is belief in the happiness and redemption. The poem is a poem of transition, a poem of doubt in the heart of the poet as he explores prejudices and racial issues. It is a searching poem, which gives the reader an insight into how Blake saw the world.

Stanza One

My mother bore me in the southern wild,

And I am black, but O! my soul is white;

White as an angel is the English child:

But I am black as if bereav’d of light.

The poem, ‘The Little Black Boy,’ begins with the little black boy himself narrating. The boy tells the reader how his mother gave birth to him in the southern forest of Africa. So, he is black but only his skin is black while his soul is white (the whiteness of course representing purity). His spirit (soul) is as white as an angel. I think the insinuation is that the black child is bemoaning his skin, because it gives the appearance that he is “bereav’d of light”.

Stanza Two

My mother taught me underneath a tree

And sitting down before the heat of day,

She took me on her lap and kissed me,

And pointing to the east began to say.

De tweede strofe van het gedicht vervolgt de vertelling door de zwarte jongen. In deze vier regels vertelt hij de lezers dat zijn moeder hem opvoedde en onderwees in de schaduw van een boom tegen de hitte van de zon in. De moeder zette zich neer in de hitte van de dag, liet haar zoon op haar schoot zitten en kuste hem liefdevol. Toen wees de moeder met haar vinger in de richting van het oosten (waar de zon opkomt) en begon op de volgende manier tegen haar kind te spreken.

Stanza Drie

Kijk naar de opgaande zon: daar woont God

En geeft zijn licht, en geeft zijn warmte weg.

En bloemen en bomen en beesten en mensen ontvangen

Gemoed in de morgenvreugde in het middaguur.

De derde strofe van vier regels bevat de uitspraak van de moeder tot haar zoon. De moeder richt de aandacht van haar zwarte jongen op de opkomende zon en vertelt hem dat God daar woont. Van daaruit geeft de zon licht en warmte aan de schepselen van de wereld. Alle bloemen, bomen, beesten en mensen ontvangen van de zon troost in de ochtend en geluk in de middag. U ziet hier de christelijke ondertoon. Veel mensen zouden zwarte mensen als wilden hebben beschouwd, dus het idee dat ze christelijk zouden zijn en het licht van God waardig, zou hen vreemd zijn geweest. Toch valt Blake dit gedateerde concept moedig aan en ondermijnt het.

Stanza Four

En wij zijn op aarde gezet een kleine ruimte,

Om te leren de stralen van de liefde te dragen,

En deze zwarte lichamen en dit zonverbrande gezicht

Is slechts een wolk, en als een schaduwrijk bosje.

De moeder spreekt verder tot haar zoontje in de vierde strofe waarin zij haar zoontje vertelt dat de mens een beetje ruimte wordt geboden om de grote stralen van liefde te leren dragen. Zij worden de liefde en de verlichting van God waardig. Zij zegt dat de zwarte lichamen en zongebruinde gezichten als wolken en als schaduwrijke bosjes voor hen zijn. Wat dit betekent is dat hoewel men een zwart lichaam zou kunnen associëren met negativiteit, dat het vergeleken kan worden met een schaduw, dat een schaduw een verademing is op een zonnige dag. Ze laat haar zoon zien dat hij ondanks zijn huidskleur erbij hoort.

Stanza Vijf

Want als onze zielen de hitte hebben leren verdragen

De wolk zal verdwijnen, dan zullen wij zijn stem horen.

Zeggen: kom uit het bos mijner liefde & zorg,

En rond mijn gouden tent als lammeren jubelen.

In de vijfde strofe van ‘De kleine zwarte jongen’ vertelt de moeder de jongen dat wanneer de lichamen van de zwarten, zoals de moeder en de zoon, gewend raken aan het verdragen van de hitte van de zon, hun zielen vrij zullen zijn van de wolk, en zij in staat zullen zijn een goddelijke stem te horen die hen vraagt uit het bos te komen om zich over te geven aan de goddelijke zorg en liefde, om vrolijk rond te lopen in de gouden tent als gelukkige lammetjes (lammetjes worden religieus geassocieerd met het goddelijke). Hier in deze strofe wordt het lichaam gezien als een gewaad van de ziel dat op aarde gedragen moet worden. Als het kind eenmaal geestelijk is voorbereid om de schittering van de hemel tegemoet te treden, is deze materiële bescherming niet meer nodig.

Stanza Zes

Zo zei mijn moeder en kuste mij,

En zo zeg ik tegen kleine Engelse jongen.

Wanneer ik van zwart en hij van wit wolk vrij,

En rond de tent van God als lammeren verheugen wij ons:

In de volgende strofe is de jongen weer aan het woord en vertelt hij de lezers dat zijn moeder hem gekust heeft. Daarna richt hij zich tot een jonge blanke jongen. Hij zegt dat wanneer de zwarte jongen en de blanke jongen vrij worden van zwarte huid en blanke huid, zij als lammeren (kuddes) vrolijk zullen spelen rond de tent van God. “De zwarte jongen bewijst onbaatzuchtige diensten aan het blanke kind, want hij is gegroeid door lijden. Het blanke kind is geestelijk brozer omdat hij beschermd is geweest tegen lijden en ervaring.” Dus hoewel beide kinderen in de hemel zullen komen, zal het zwarte jongetje geestelijk rijker zijn omdat hij heeft doorstaan wat hij op aarde heeft doorstaan. Voor die tijd zou dit idee zeer controversieel zijn geweest, maar in overeenstemming met de liberale aard van veel dichters.

Stanza Zeven

Ik zal hem beschutten tegen de hitte tot hij het kan verdragen,

Om in vreugde op onze vaders knie te leunen.

En dan zal ik staan en zijn zilveren haar strelen,

En op hem lijken en dan zal hij van mij houden.

In de laatste vier regels van het gedicht is de verteller het kleine zwarte jongetje zelf. Hij vindt dat, hoewel zijn lichaam zwart is en door velen als minderwaardig wordt beschouwd, zijn ziel, zijn spirituele zelf net zo goed is als dat van een blank kind. Het lijkt er dus op dat hij de lessen van zijn moeder ter harte heeft genomen. De dichter zegt dat de zwarte jongen de blanke jongen zal afschermen van de stralen van Gods liefde. En dat fungeert als een lichaam of kledingstuk voor de ziel of het lichaam van het blanke kind. Omdat de zwarte jongen meer leed op aarde heeft doorstaan, zal hij de blanke jongen helpen om de stralen van Gods liefde te leren dragen. Nadat de blanke jongen geleerd heeft de stralen van liefde te dragen, zal het aanraken van de blanke jongen mogelijk worden. Onder de invloed van Gods liefde zullen zij misschien gelijk en gelijksoortig zijn. Dan, in deze positie van schijnbare gelijkheid, zal de blanke jongen de zwarte jongen onmiddellijk liefhebben.

Persoonlijke opmerkingen

Blake schreef ‘The Little Black Boy’ rond de tijd dat de Missie opgericht door de Methodist Society voor het eerst werd opgericht in 1787, en de trend van het religieuze denken zich keerde in de richting van het prediken van het christelijke evangelie aan de zwarte rassen. Zwarte jongens werden vaak tewerkgesteld als bedienden in grote Engelse huizen. In dit gedicht heeft Blake gewezen op de vergelijking tussen de zwarte en de blanke jongen. In het gedicht aanvaardt de kleine zwarte jongen zijn leven als een geschenk van God. Hij neemt het gracieus zoals het hem gegeven is en gebruikt het voor goede doeleinden, hoewel dat leven niet gemakkelijk is. Hij is waarschijnlijk een slaaf, die door zijn opzichter beschouwd wordt als “beroofd van het licht”, een lastdier dat voorbestemd is voor een bestaan van hard zwoegen. Geen wonder dat hij Gods geschenk niet eenvoudigweg een heerlijk geschenk kan noemen. Het “licht” en de “warmte” worden door “bloemen en bomen en beesten en mensen” ontvangen als troost in de morgen, vreugde in de middag”, maar de “stralen van liefde” zijn ook iets dat hij “moet leren verdragen”. Hij is dankbaar voor zijn leven, maar weet maar al te goed dat het een hard leven is.

Over William Blake

Geboren in Londen in november 1757, maakte William Blake een bescheiden maar veelbelovende start als dichter, als schilder en als boekillustrator. Hij was de meest opmerkelijke dichter onder de voorlopers van de Romantische Revival in het Engels. Er waren vijf kinderen in zijn gezin, waarvan Blake de tweede was. Het lijkt erop dat de ontbering en ontzegging van liefde van het gezin in zijn geest een eigen exotische fantasiewereld zou kunnen hebben voortgebracht. Tussen 1789 en 1795 begon Blake aan een reeks gedichten en ontwerpen in zijn verluchte drukkunst die zijn grootste prestatie vormen.

Over het geheel genomen is de poëzie van William Blake even verrukkelijk als uitdagend, en haar brede aantrekkingskracht strekt zich uit van de bedrieglijke cadans van zijn wiegeliedjes en pastorale werken tot de verontrustende noten van de tragedie van de verloren ziel en de stormachtige muziek van de profetische werken.