Onder een verlaagd plafond dat tegel voor tegel afbrokkelt, op een vloer die plakt van de alcohol van een week geleden, tussen muren die zijn getatoeëerd met volksliederen en illustraties van voorbije klassen, vertelt 3914 Spruce Street een verhaal dat tientallen jaren teruggaat. Sinds het begin van de jaren zeventig is het vier verdiepingen tellende huis, gelegen tussen Pi Kappa Alpha en Sigma Alpha Epsilon, de thuisbasis van Penns afdeling van Pi Lambda Phi, beter bekend als Pilam. Maar onder het gewicht van schulden is dit allemaal tot een einde gekomen.
Pilam heeft twee fusies, een brand en een advies om te verhuizen getrotseerd, culminerend in bijna een miljoen dollar aan renovaties die hen met een blijvende schuld hebben opgezadeld. In maart 2018, na jaren van worstelen om die schuld te compenseren door huurbetalingen, werd de groep gedwongen te vertrekken.
Ergens onderweg is de broederschap een archetype geworden, af en toe te zien op de Penn meme-pagina, OUPSCC. Pilam is afgekort grungy en idiosyncratisch, een alternatieve ruimte die geconfronteerd wordt met wat sommigen beschouwen als zijn onvermijdelijke einde.
In de beleving van Kuo-Hsien Tong (C ’89) was het M.O. van Pilam: bandfeesten. Op de altijd rumoerige feestjes werd muziek gedraaid van de grote jongens van de FM-radio tot lokale nieuwkomers, van punk tot surfrock en alles daartussenin.
De late jaren ’80 genoten van live optreden. De CD was nog maar een paar jaar geleden geïntroduceerd; als je muziek wilde, koos je meestal voor een cassette. Maar als je als studentenvereniging van de Universiteit van Pennsylvania op zoek was naar het wildste feest, kon je het beste een liveband inhuren.
“Er was een feest,” vertelt Tong, “waar zoveel mensen op de vloer stonden te dansen dat de vloerplanken door de trillingen een halve meter op en neer gierden.”
Zo treffend als de herinnering aan een golvende dansvloer ook mag zijn, de realiteit van de infrastructuur van het gebouw riep vragen op over de veiligheid. Volgens een door de universiteit opgedragen bouwkundig onderzoek van bijna twee decennia later ging het huis gebukt onder “zwak metselwerk rond de muren, aanzienlijke termietschade in structurele balken en plafonds en muren met waterschade”. Het studentenhuis werd onveilig verklaard voor bewoning en de bewoners werd geadviseerd te verhuizen.
“Het gebouw had structurele uitdagingen. Het was vaak aan reparatie toe,” erkent Tong. “
De infrastructuur was niet het enige veiligheidsprobleem waar de Pilam-broeders mee te maken kregen: in 2003 ontstond er een kleine brand in het huis, veroorzaakt door een sigaret die brandend op een stoel was blijven liggen.
William Kramer (W ’85, C ’85), een Pilam-alumnus, beschrijft de ruimte als een “put”. Er zaten gaten in de muren, de trap aan de voorkant stak uit het gebouw, en het metselwerk was op zijn best slordig. “Het was toen niet echt onveilig, maar het was er niet best aan toe.”
Toch had de plek zijn charmes. “We hadden 24 uur per dag bier van de tap,” zegt Kramer. “
In zijn dubbelleven als muziekpodium heeft Pilam headliners als Wesley Willis, van Montreal, en onlangs, Japanese Breakfast gehost. 3914 Spruce is de thuisbasis van rockgeschiedenis – met name reünieshows van The Dead Milkmen, een uit Philly afkomstige punkpopgroep die vooral bekend is van de MTV-hit “Punk Rock Girl”, en King Missile, bekend van “Detachable Penis”.
De jaarlijkse Human BBQ geldt als het grootste feest van het jaar – een halve dag vol bandrotaties en barbecuevlees (veganistische opties beschikbaar). Muzikale acts wisselen elkaar af tussen de kelder en de huiskamer. Groupies en algemene gasten zwermen rond en geven zich over aan alle vormen van losbandigheid.
De reputatie in Philadelphia was dat het een aan Penn gelieerde organisatie was, dus het was niet per se ‘zo cool’. Maar we konden veel goede acts brengen, en we hadden de bescherming van de school, dus we konden niet echt worden gesloten op de manier waarop andere ondergrondse housegelegenheden werden gesloten,” legt James La Marre (C ’11) uit, die als voorzitter van Pilam diende tijdens zijn tijd op Penn. “We hadden een langere levensduur als podium, en konden meer een culturele impact creëren.”
Concertposter / Van Pi Lam’s Facebookpagina
Holden Jaffe trad op tijdens de Human BBQ van 2018 als onderdeel van de folkrock-outfit Del Water Gap, genoemd naar het nabijgelegen recreatiegebied waar de Delaware River zich door de Appalachen snijdt. “We komen uit New York, en daar is niet echt een house show scene ontwikkeld,” zegt Jaffe. “Deze levendige housescene in Philly is nieuw voor me, en Pilam was de eerste DIY-show die we daar deden.
Het was zijn tweede keer dat hij bij Pilam speelde; de eerste was in januari van 2017-een vrijdagavond in bijtend koude winter. “We rolden daarheen en er was een stel bands aan het spelen. Binnen twintig minuten ging de hele PA kapot. Er waren daar waarschijnlijk 150 mensen aan het praten, roken. De energie in de zaal was als niets wat ik ooit eerder had gevoeld voor een totaal vreemde menigte.”
Veel Pilam-broeders geven toe dat ze nooit hadden verwacht dat ze lid zouden worden van een broederschap. Voor Cory Schwartz (C ’03), muzikant en kunstenaar, was Pilam niet alleen heel anders dan de gemiddelde studentenvereniging op Locust Walk, maar ook “een echt broeinest voor alternatieve, intellectuele activiteiten.”
Pilam creëerde ruimte voor Penn-studenten die zich in de marge van de samenleving bevonden, maar het bood ook onderdak aan Philadelphians in het algemeen. Schwartz herinnert zich de trein-happende “anarchisten” die in de kelder van Pilam neerstreken, “om hun ideeën te verspreiden. En die kinderen waren ook allemaal erg belezen – ze citeerden Chomsky en dat soort dingen. Uiteindelijk vernielden ze ons toilet in de kelder. We vulden het met cement, maar ze bleven het gebruiken, dus schopten we ze eruit.”
Ondanks het label “studentenvereniging” wordt Pilam vaak gezien als een gastvrije ruimte voor vrouwen en LGBTQ+-studenten. De groep is overgestapt op een informele, genderinclusieve structuur waarin ook niet-mannelijke onofficiële leden kunnen worden opgenomen. Sophie Germ (C ’19), een van die leden, deactiveerde een Panhellenic sorority nadat ze “het gevoel had een stuk vlees te zijn, in termen van rondgeleid te worden naar verschillende frats … Toen ik Pilam binnenstapte, was dat totaal niet het geval.”
Photo Courtesy of Ricky Mangerie
Huidige broeder John Willis (C ’21) vindt Pilam een “perfecte ruimte om andere queer mensen te ontvangen”-Willis heeft geholpen met het organiseren van een Queer Student Alliance Valentijnsfeest en een gay Spring Fling-feest, beide gehouden in Pilam.
“Mensen kwamen naar me toe en zeiden: ‘Dit is geweldig; we hebben geen ruimte op de campus. We hadden dit nodig.’ Dat hebben we nog steeds nodig, en daarom is het jammer dat we het huis kwijt zijn.”
Maar sommige broeders hebben een veel minder flatteus beeld. Pierre*, een niet-actieve Pilam-broeder van kleur die anoniem wenst te blijven, vond dat “de esthetisering van punk door rijke blanke kinderen erg afstotend was. Hun stemmen hebben de neiging erg luid te zijn in deze ruimte. Hij vindt de vermeende inclusiviteit van de studentenvereniging selectief en onwaar; volgens hem is het ook een reden voor de huidige financiële problemen van Pilam.
“Pilam verwelkomt op het eerste gezicht iedereen die interesse toont, maar veel van dat is omdat de ruimte een soort van wanhopig is. We hebben veel geworsteld met het vullen van de kamers,” zegt Pierre.
Het huis is ontworpen om maximaal 18 mensen te huisvesten, met een huur variërend van $800 tot $1100 per maand. Volgens Anton Relin (C’19), een voormalig penningmeester van Pilam, heeft de beheerder van het pand, Apartments at Penn, de groep in staat gesteld hun schuld stapsgewijs af te betalen met behulp van huurbetalingen.
Anton bevestigde Pierre’s observaties en legde uit dat de strijd van de groep om het huis te vullen, zelfs met extra vrouwelijke kostgangers, heeft geleid tot het financiële tumult van de groep.
“Pilam laat zien dat het een dom principe is om iedereen te accepteren, om volledig inclusief te zijn, wat de antithese is van een broederlijke structuur. Dat wil zeggen: we selecteren de mensen die we aardig vinden, maar dan ook echt aardig”, aldus Pierre. “Pilam was een experiment van het tegenovergestelde, dat wil zeggen: we selecteren iedereen die ons meeneemt. Pilam was een experiment van een niet-exclusieve sociale club, en het was uiteindelijk een mislukking.”
Voormalig bestuurslid Olivia Pawling publiceerde en circuleerde onlangs een document getiteld:
Pilam (in zijn huidige vorm) is inherent hypocriet vanwege de misogyne
en onverdraagzame aard van alle nationaal erkende broederschappen, en
doet zich voor als een veilige ruimte terwijl het in werkelijkheid een toevluchtsoord is voor
narcistische outcasts die denken dat het beschilderen van de muren van hun
Mansion een politieke beweging is: A Concept
In het document wordt de afdeling ervan beschuldigd klachten over aanranding en intimidatie onder het tapijt te vegen; dwepers, “valse punkers” en misbruikers aan te trekken; een nep Doe-Het-Zelf label aan te prijzen (“Doe-Het-Zelf is niet zomaar een nietszeggend woord dat mensen in de rondte gooien om punten te scoren… tenminste niet buiten deze ingewikkelde, intens misogynistische, en verontrustend onwetende circle-jerk van (een heleboel) pretentieuze kinderen.”)
Pawling weigerde commentaar te geven.
Snel zal 3914 Spruce Street eigendom zijn van Drexel’s Pilam.
Net als de meeste andere chapters van Pi Lambda Phi valt het chapter van Drexel onder wat voormalig Pilam-penningmeester Owain West (C ’19) omschrijft als “wat iemands normale opvatting van een frat ook is.”
“De culturen overlappen elkaar niet veel, of helemaal niet,” zegt West, eraan toevoegend dat zelfs de iconische geïllustreerde muren van het huis zijn overgeschilderd door Drexel Pilam.
Veel alumni vinden het nieuws, in verschillende mate, teleurstellend. Zelfs Pierre erkent het verlies: “Ik had altijd het gevoel dat Pilam, ook al waren de mensen daar rijke blanken die het niet snapten, ook al waren het aanstellers, ook al was het er smerig of viel het letterlijk uit elkaar, ik denk dat er die troost was die andere mensen ook voelden, dat Pilam er voor je was. Nu is dat weg.”
Omar Martinez (C ’21), een Pilam-broeder, denkt dat de verandering een goede “kans voor Pilam zal zijn om zichzelf te rebranden, als een organisatie in plaats van als ‘dat huis’.”
Hoewel Monica Yant-Kinney, een woordvoerster van Penn’s Office of Fraternity and Social Life, in een e-mail aan The Daily Pennsylvanian zei dat het chapter “niet uit 3914 is gezet”, omschreven veel leden hun verwijdering als een uitzetting.
All the end of the day, Pilam is its people, culture, and musical history-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how-how. Pilam gaat verder dan een stuk land. Pilam is de boodschap die schuilgaat achter het limoengroen van hun kelderbar, de enkele witgeschilderde verklaring: “NEVER STOP HANG OUT.”
La Marre, de vroegere voorzitter van Pilam, zegt dat hij nostalgisch is om de mensen, niet om de ruimte, hoewel hij toegeeft dat hij al een tijdje niet meer in het huis is geweest.
“Dit klinkt misschien een beetje bevoorrecht om te zeggen,” voegt hij eraan toe, “maar ik vind het een beetje punk dat ze eruit zijn gegooid.”