Achtergronden: De Dynamic Gait Index (DGI) meet de capaciteit om het looppatroon aan te passen aan complexe taken. Het huidige scoringssysteem met een combinatie van looppatroon (GP) en niveau van ondersteuning (LOA) is onduidelijk, en de test heeft een beperkt meetbereik.
Doelstelling: Deze studie ontwikkelde een nieuw scoringssysteem gebaseerd op 3 facetten van prestatie (LOA, GP, en tijd) en onderzocht de psychometrische eigenschappen van de gemodificeerde DGI (mDGI).
Opzet: Er werd een cross-sectionele, beschrijvende studie uitgevoerd.
Methoden: Negenhonderdvijfennegentig deelnemers (855 patiënten met neurologische pathologie en mobiliteitsbeperkingen en 140 patiënten zonder neurologische beperking) werden getest. Interbeoordelaarsbetrouwbaarheid werd berekend met behulp van kappa coëfficiënten. Interne consistentie werd berekend met behulp van de Cronbach alpha coëfficiënt. Factoranalyse en Raschanalyse onderzochten unidimensionaliteit en moeilijkheidsgraad. De interne validiteit werd bepaald door groepen te vergelijken met behulp van meervoudige t-toetsen. Minimaal detecteerbare verandering (MDC) werd berekend voor de totaalscore en de 3 facetscores met behulp van de betrouwbaarheidsschatting voor de alfa coëfficiënten.
Resultaten: Interbeoordelaarsovereenstemming was sterk, met kappa coëfficiënten variërend van 90% tot 98% voor tijdscores, 59% tot 88% voor GP-scores, en 84% tot 100% voor LOA-scores. Test-hertest correlaties (r) voor tijd, GP, en LOA waren respectievelijk .91, .91, en .87. Drie factoren (tijd, LOA, GP) hadden eigenwaarden groter dan 1,3 en verklaarden 79% van de variantie in scores. Alle groepsverschillen waren significant, met matige tot grote effectgroottes. De 95% minimaal detecteerbare verandering (MDC95) was 4 voor de mDGI-totaalscore, 2 voor de tijd- en GP-totaalscores, en 1 voor de LOA-totaalscore.
Beperkingen: De beperkingen omvatten ongelijke steekproefgroottes in de 2 groepen. De MI-groep bestond uit patiënten die fysiotherapie kregen; daarom is het mogelijk dat zij niet representatief zijn voor deze populatie.
Conclusies: De mDGI, met zijn uitgebreide scoringssysteem, verbetert het bereik, de discriminatie, en de facetten van de meting met betrekking tot de loopfunctie. De kracht van de psychometrische eigenschappen van de mDGI rechtvaardigt de toepassing ervan voor zowel klinische als onderzoeksdoeleinden.