Drugstesten in urine spelen een belangrijke rol bij het monitoren van legaal en illegaal drugsgebruik voor zowel medisch-juridische als klinische doeleinden. Een van de grootste problemen bij het testen van urinedrugs is vervalsing, waarbij een urinemonster wordt gemanipuleerd met chemische stoffen om een vals-negatief testresultaat te verkrijgen. Dit probleem wordt nog verergerd door het aantal gemakkelijk verkrijgbare chemische stoffen waarmee een urinemonster effectief kan worden gemanipuleerd. Veel voorkomende vervalsers zijn sommige huishoudchemicaliën zoals hypochlorietbleekmiddel, wasmiddel, keukenzout en toiletreiniger, en veel commerciële producten zoals UrinAid (glutaaraldehyde), Stealth® (met peroxidase en peroxide), Urine Luck (pyridiniumchlorochromaat, PCC), en Klear® (kaliumnitriet) die via internet verkrijgbaar zijn. Deze versnijdingsmiddelen kunnen het resultaat van een screeningtest, een bevestigingstest of beide ongeldig maken. Om vervalsing van urine tegen te gaan, hebben drugstestlaboratoria een aantal analysemethoden ontwikkeld om vervalsers in een urinemonster op te sporen. Hoewel deze methoden nuttig zijn om urinevervalsing op te sporen wanneer dergelijke activiteiten worden vermoed, onthullen zij niet welke soorten drugs worden verborgen. Dit is met name het geval wanneer oxiderende urinevervalsers betrokken zijn, aangezien deze oxidanten in staat zijn drugs en hun metabolieten in urine te vernietigen, waardoor de drugsanalyten door geen enkele testtechnologie kunnen worden opgespoord. Een veelbelovende benadering om deze huidige beperking aan te pakken is het gebruik van unieke oxidatieproducten, gevormd uit de reactie van drugsanalyten met oxiderende vervalsers, als markers voor het monitoren van drugsmisbruik en urinevervalsing. Deze nieuwe benadering zal uiteindelijk de doeltreffendheid van de huidige urinedrugstestprogramma’s verbeteren.