De kusten en binnenvlakten van het land zijn al bewoond sinds de Arawak-indianen er in precolumbiaanse tijden dorpen hadden. Vanaf het einde van de 15e eeuw was de nederzetting nauw verbonden met suikerrietplantages en exportgerichte handel. Gedurende de koloniale periode groeide de bevolking van Europese kolonisten en Afrikaanse slaven langzaam, en hun mulatto (gemengde Afrikaanse en Europese) nakomelingen overheersen nu in de meeste regio’s van het land. Mensen van voornamelijk Europese afkomst bewonen de zuidoostelijke savannes, waar zich grote suikerplantages, veeboerderijen en kleine en middelgrote boerderijen bevinden. De zuidoostelijke kustlijn zelf wordt echter steeds meer bewoond door zwarten uit Haïti en andere West-Indische naties die er zijn gaan werken op de plantages, in de fabrieken of op de dokken; de meesten zijn tijdelijke of seizoenarbeiders. Veel van de inwoners van de stad Azua en omgeving zijn afstammelingen van immigranten van de Canarische Eilanden.
Santo Domingo, de grootste stad van het land, ligt centraal in een van de dichtstbevolkte regio’s van het land. De stad werd in 1496 door de Spanjaarden gesticht en was daarmee de eerste permanente stad die door Europeanen op het Amerikaanse continent werd gesticht. De Cibao Vallei is ook dichtbevolkt, vooral in de centrale en oostelijke delen van Santiago, San Francisco de Macorís, en La Vega. Santiago, de op één na grootste stad van het land, wedijvert met Santo Domingo op politiek, cultureel en economisch gebied. Secundaire kustcentra zijn La Romana en San Pedro de Macorís in het zuidoosten, Barahona in het zuidwesten, en Puerto Plata in het noorden. Ten zuiden van de Cordillera Central ligt een alluviale vlakte waar rijst wordt verbouwd; de bevolking is geconcentreerd in San Juan de la Maguana.
Van oudsher had de Dominicaanse Republiek een grote plattelandsbevolking, maar sinds het midden van de 20e eeuw zijn steeds meer mensen naar steden en dorpen getrokken, zodat tegenwoordig ongeveer een kwart van de bevolking stedelijk is. Op het platteland bestaan sommige nederzettingen als duidelijk afgebakende dorpen, maar de meeste hebben de vorm van verspreide buurten, meestal gegroepeerd rond een kleine winkel of kerk of uitgestrekt langs een weg, met bewerkte stukken land achter de huizen. Bovendien zijn er nog veel huishoudens die zo geïsoleerd van de weg liggen dat zij alleen te voet of te paard bereikbaar zijn.