Deze loyaliteit kwam weer naar voren in Orde van de Feniks, waar Colin zijn dapperheid toonde door tot de eerste leden van Perkamentus’ leger te behoren. Hij was een nerveuze tovenaar, nauwelijks een geboren strijder, maar zijn verwantschap met Harry zorgde ervoor dat hij graag aan de kant van het recht vocht, ook al dreigde hij daardoor stevig in de gevarenzone te komen.
Hij en de DA verzetten zich tegen haar onder haar neus, deden precies datgene waar zij en het Ministerie het meest bang voor waren, en wanneer hij tijdens haar lessen het boek van Wilbert Slinkhard moest lezen, dacht hij in plaats daarvan aan de bevredigende herinneringen aan hun meest recente ontmoetingen, Hij herinnerde zich hoe Neville Hermelien met succes had ontwapend, hoe Colin Creevey na drie vergaderingen hard werken de Vloek onder de knie had gekregen, hoe Parvati Patil zo’n goede Vloek had uitgesproken dat ze de tafel met alle Sneakoscopen tot stof had doen vergaan.
Harry Potter en de Orde van de Feniks
Het is diezelfde loyaliteit, misschien wel zijn bepalende eigenschap, die hem de das omdeed. In de Slag om Zweinstein kwam Colin in opstand tegen de orders om veilig te blijven en sloop het kasteel weer in, om nog een laatste keer aan Harry Potter’s zijde te staan. En het was daar dat hij stierf.
Toen liep Neville bijna tegen hem op. Hij was de helft van een paar dat een lichaam van het terrein naar binnen droeg. Harry wierp een blik naar beneden en voelde weer een harde klap in zijn maag: Colin Creevey, hoewel minderjarig, moet net zo teruggeslopen zijn als Malfoy, Crabbe en Goyle hadden gedaan. Hij was klein in de dood. ‘Weet je wat? Ik kan hem wel alleen aan, Neville,’ zei Oliver Wood, en hij tilde Colin over zijn schouder in een brandweerlift en droeg hem de Grote Zaal in.
Harry Potter and the Deathly Hallows