Een van de dingen die ik als kind me als millennial kon veroorloven, was de mogelijkheid om een beetje van het verleden te zien terwijl het heden om me heen snel veranderde. Ik keek niet alleen naar tienershows en maffe tekenfilms, maar kon ook afstemmen op heruitzendingen van jaren ’60-programma’s als Bewitched, met Elizabeth Montgomery en Dick York (later vervangen door Dick Sargent).
Voor wie het plot snel wil samenvatten: de serie (die in 2005 een facelift kreeg met een filmversie met Nicole Kidman en Will Ferrell in de hoofdrollen) draait om een jonge vrouw, Samantha, die valt voor een New Yorkse reclameman, Darrin Stephens. De twee hebben een wervelende verkering en trouwen. Na hun huwelijk komt Darrin erachter dat zijn vrouw een heks is (gasp) en de twee moeten een manier vinden om een normaal, typisch leven te leiden temidden van de bovennatuurlijke capriolen die op hun pad komen. Als kind vond ik de serie altijd vermakelijk – van de modieuze mode tot Montgomery’s natuurlijke charme die doorklinkt in Samantha’s warme, maar sluwe glimlach, en natuurlijk die magische, wiebelende neus. Hoevelen van ons hebben wel eens met hun neus bewogen en gehoopt dat er iets tevoorschijn zou komen?
Maar ondanks alle lol en fantasie die de show ons schonk, lag er onder de oppervlakte iets op de loer waar ik altijd moeite mee had: Darrins minachting voor Samantha’s hekserij.
Stel je eens voor dat je moet verbergen wie je bent, omdat je bang bent dat de wereld je zal mijden omdat je bent zoals je bent geboren. Stel je dan voor dat je van iemand houdt en die kant van jezelf laat zien, alleen maar om te worden ontmoet met een nauwelijks verholen afkeer. Stel je voor dat je wordt gevraagd je voor iedereen te verbergen en dat je wordt verteld die identiteit te onderdrukken, in je eigen huis nota bene, om verdenking te voorkomen. Het gevoel is maar al te herkenbaar, en hoewel je misschien denkt dat ik het over een persoonlijke ervaring heb, was dit eigenlijk de kern van de show: Samantha, een krachtige heks, wordt door haar man gevraagd haar magie voor zich te houden.
Nou, om eerlijk te zijn tegen Darrin, Samantha was niet toeschietelijk over haar hekserij. En niet alleen kwam hij er pas achter nadat ze verloofd waren, maar Samantha stemde er ook mee in om in hun huwelijk zo dicht mogelijk bij de gedaante van een sterveling te blijven als ze kon. Hiervoor is Darrin geen compleet instrument. Het zijn zijn acties ten opzichte van haar latere momenten van het aanboren van haar kern zelf die hem een grote ol ‘natte slang.
Credit: ABC
Eerst is er zijn schaamteloze minachting voor Sam’s familie. Darrin en zijn schoonmoeder Endora hebben een even grote afkeer van elkaar, maar de andere leden van de uitgebreide familie van Sam zijn niet zo gemeen tegen haar man. Hoewel ze niet begrijpen waarom ze met een sterveling wil trouwen, zijn ze over het algemeen hartelijk tegen hem en accepteren ze hun verbintenis. Darrin daarentegen toonde soms zijn minachting voor Sam’s familieleden en gaf haar vaak een duwtje om ze weg te krijgen of om geen “problemen” te veroorzaken. Het was in deze figuurlijke vingerwijzing (die af en toe zelfs letterlijk was op de show) dat Darrin zijn ware kleuren toonde.
In afleveringen waarin Samantha’s magie mislukte, was ze diep verontschuldigend. En in plaats van te accepteren dat zijn vrouw een goede daad probeerde te verrichten, gaf Darrin zijn vrouw een “ik zei het je toch” blik voordat ze hem vertelde dat hij gelijk had over haar gebruik van magie. Ondertussen, in de gevallen waarin Sam’s magie hem veel voordeel opleverde – bewust of onbewust – was Darrin heel open om de magische bemoeienis te laten glijden.
Het is één ding om je vrouw te vragen geen magie te beoefenen in de buurt van gasten of zakenpartners die die kant van haar niet hoefden te zien, maar het is een ander ding om geïrriteerd te zijn over je vrouw die is wie ze is, zelfs in haar huis. Zou het teleporteren van een glas limonade uit de keuken echt iemand kwaad doen?
Tot overmaat van ramp vroeg hij niet alleen dat Samantha zowel in het openbaar als privé zou ontkennen wie ze was, maar hij dacht er ook niet aan om zijn mentaliteit over heksen te veranderen, ondanks het feit dat hij met een heks getrouwd is. In een aflevering over Halloween (seizoen 1, aflevering 7, “The Witches Are Out”) moest Samantha Darrin dwingen zijn fouten in te zien toen hem gevraagd werd de stereotiepe afbeelding van heksen in een advertentie te gebruiken. Darrin weigerde te erkennen waarom zijn vrouw zich aan deze heksenafbeelding stoorde, en pas toen Sam haar man met een vloek er zelf als een sjofele heks uit liet zien, begon hij het te begrijpen.
Hoewel Sam’s trucje hem van mening deed veranderen over het uiterlijk van heksen, veranderde het niet veel aan zijn onverdraagzame opvattingen over het stichten van een gezin. Na de geboorte van hun dochter Tabitha – en later hun zoon Adam – was Darrin voortdurend bang dat zijn kinderen de heksachtige kenmerken van hun moeder zouden erven. Maar door de term “heks” te vervangen door een andere identiteit, zie je hoe gemakkelijk zijn daden kunnen worden vertaald naar situaties in de echte wereld. En volgens die maatstaven was Darrin een egoïstische echtgenoot die niet het voordeel inzag van een open houding om de cultuur van zijn vrouw te verkennen als een manier om zijn ware, onsterfelijke liefde aan haar te tonen.
In deze tijden kunnen we allemaal wel een beetje magie gebruiken, maar Darrin Stephens haatte het – en daarvoor verdiende zijn vrouw Samantha zoveel beter.