De transfer van Malcom diende als uitstekend materiaal voor de steeds groter wordende groep Barça-haters om het populaire verhaal door te drukken dat de slogan “Més que un club” slechts een hypocriet, geromantiseerd, en verouderd motto is dat op dit moment voor niets anders dan marketing doeleinden dient.
En waarom niet? Toen het vliegtuig dat Bordeaux verliet in Rome aankwam, waren de enthousiaste fans (waaronder Malcoms moeder!) stomverbaasd toen ze ontdekten dat de man van het uur niet in het vliegtuig zat, maar in plaats daarvan op weg was naar Barcelona.
Het einde van dit verhaal kennen we inmiddels allemaal, en de manier waarop deze transfer heeft plaatsgevonden werpt (NOG EEN KEER) niet per se een heel vriendelijk licht op onze club. Maar we moeten allemaal realistisch blijven.
Was wat de leidinggevenden van FC Barcelona deden illegaal? Zeker niet. Als er niets is ondertekend, zijn mondelinge afspraken zinloos. En als Barça in beeld komt (tenzij de speler een diehard Madridista/Perico of in dit geval een Roma-fan is) spreekt het vanzelf dat onze club de voorkeur van de speler zou hebben.
Was het ethisch verantwoord? Roma’s president Pallotta lijkt te denken van niet. Maar vergeet hij gemakshalve de manier waarop ze Sanabria bij ons hebben weggekaapt, toen de jongeling op het punt stond zijn eerste profcontract te tekenen?
Was het vriendschappelijk? Nee. Idealiter zou dit op een andere manier zijn gegaan. Barça heeft haar excuses aangeboden, maar die zijn begrijpelijkerwijs niet aanvaard door Pallotta. Als de rollen waren omgedraaid, zouden wij ons ook in het ongelijk gesteld voelen. Maar ook hier mis ik het noemen van Girondins in dit alles.
Hoe dan ook, de afgelopen jaren met enige zelfkritiek beoordelend, heeft onze club zijn portie vuil aan zich voorbij zien komen sinds de dagen van UNICEF, en het spelen van het beste merk voetbal dat de wereld ooit heeft gezien. Van de Neymar ondertekening / verkoop fiasco’s, ex-president Rosell ontslag en eindigde in de gevangenis, het verruilen van UNICEF voor Qatar, tot het zien van andere waarden de club ooit stond voor langzaam maar zeker vervagen, moet het niet als een verrassing komen dat “Més que un club” wordt afgekeurd als nooit tevoren.
Een slogan die zelfs door Camp Nou zelf in twijfel wordt getrokken nu het deze week 50 jaar geleden is dat de 32e voorzitter van FC Barcelona, Narcís de Carreras, deze woorden uitsprak tijdens een toespraak in juli 1968. Momenteel herdenkt het stadion “Wat betekent Més que un club?”
In een poging die vraag te beantwoorden, is voor mij “Més que un club” een waardevoorstel. Het is een historische en culturele connotatie. Het is een feit. Net als onze geschiedenis, kan het motto van onze club nooit worden uitgewist, ongeacht welke raad van bestuur er nu aan het roer staat en ongeacht de richting waarin zij haar leiden.
Het is en blijft onze club met een dictum, dat voor ieder van ons een andere betekenis heeft. De socios en fans die de club seizoen na seizoen, door dik en dun, voor en na Messi, en zeer zeker met of zonder Bartomeu & Co. steunen, zijn degenen die bepalen waar “Més que un club” voor staat.
Barça’s geschiedenis is onze trots. Maar voor de critici, die de stok willen blijven porren, waarom vergelijken we FC Barcelona niet met een ander wereldwijd conglomeraat, zoals Apple?
Apple’s waardepropositie is “De Ervaring IS het Product”. Is dit niet meer het geval toen Steve Jobs overleed? Verandert dit naarmate hun producten zich in de loop der tijd ontwikkelen? Nee en nee. Goedschiks of kwaadschiks, Apple blijft toegewijd aan het naleven van hun bedrijfsmotto.
Het is hetzelfde in het geval van Barça. Wij zijn een club met een rijke historie in het overwinnen van obstakels. Historisch gezien zijn wij enorme underdogs. Een bestuurswissel met twijfelachtige praktijken doet niets af aan waar deze instelling voor staat, voor de miljoenen mensen in Catalonië, Spanje en de rest van de wereld.