Eggs Benedict. (Foto: Magdanatka/.com)
Het belangrijkste om te weten over eieren Benedictus is dat ze niets te maken hebben met de beroemde verrader Benedict Arnold.
Sommigen schrijven het gerecht zelfs toe aan paus Benedictus XIII, die van 1724 tot 1730 het Vaticaan regeerde en op zijn verzoek op een streng dieet van eieren met toast werd gezet, gekleed in een saus op citroenbasis. Maar het waren niet precies eieren Benedictus, en de uiteindelijke erfenis van die paus was sartoriaal, niet culinair: hij verbood het dragen van pruiken door de kardinalen.
Op de verhalen over verraders en pausen na, lijkt het erop dat de echte bron van de Benedictijnse eieren New York City in de Gilded Age was, een tijdperk waarin rijke mensen begonnen te feesten in het openbaar in plaats van privéwoningen, in het zicht van gewone mensen die ook graag laat op stap gingen en geld uitgaven in restaurants.
Een diner in Delmonico’s in 1906. (Foto: Library of Congress/LC-DIG-ds-02966)
Dit was het tijdperk waarin de brunch echt tot zijn recht kwam, en dit klassieke gerecht was een van de dingen die daaraan hebben bijgedragen. In het algemeen bestaat eggs benedict uit een opengespleten Engelse muffin, met aan elke kant een plakje Canadees spek, een gepocheerd ei en hollandaisesaus. De magie zit hem in de saus, die een geklopt mengsel is van eidooiers, boter en citroen.
Het is nadrukkelijk geen ontbijtgerecht; de juiste tijd om eggs benedict te eten is altijd na 10 uur ’s ochtends geweest. Hoewel de traditie van een luxueuze maaltijd halverwege de ochtend waarschijnlijk afkomstig is van Britse vossenjachtpartijen (de bedienden gingen vooruit en zetten een maaltijd klaar in een veld voor de aristocraten te paard), bereikte het zijn hoogtepunt toen de rijken zowel naar stedelijke centra verhuisden als zich bewust werden van het concept van het weekend.
In 1895 schreef de Britse schrijver Guy Beringer een gepassioneerde ode in het nu verdwenen Hunter’s Weekly dat zowel uitleg gaf als de brunch promootte. Het werd absoluut aanbevolen als remedie tegen een kater: Brunch is vrolijk, gezellig en opzwepend,” schreef Beringer. Het is gespreksondersteunend. Het brengt je in een goed humeur, het maakt je tevreden met jezelf en je medemensen, het veegt de zorgen en spinnenwebben van de week weg.”
Delmonico’s, 1893. (Foto: British Library/Public Domain)
Aan de overkant van de oceaan genoten ook de Amerikaanse vrijetijdsklassen van de opwinding van de brunch. Er zijn twee restaurants in Manhattan die nauw verbonden zijn met de Gilded Age, en die beide belangrijk zijn voor de culinaire geschiedenis, zelfs los van het gerecht in kwestie. Toch kan elk van hen aanspraak maken op de plaats waar de eieren Benedict werden uitgevonden.
Sommigen geloven dat eggs benedict in elkaar is geflanst in Delmonico’s, een restaurant in New York dat in de jaren 1830 door een Zwitserse familie werd geopend. Ze hadden visioenen van grandeur: ze vertelden iedereen dat de buitenkolommen van hun gebouw waren ontdekt tussen en geïmporteerd uit de ruïnes van Pompeii.
Een menu van Delmonico’s, ca. 1917. (Foto: New York Public Library)
Twee van de vaste gasten van het restaurant in de jaren 1860, een meneer en mevrouw LeGrand Benedict, zouden op een ochtend om de elementen van eieren Benedict hebben gevraagd, waarna het een populair off-menu item werd.
Een leukere, en misschien wel waarheidsgetrouwere versie geeft echter de eer aan Lemuel Benedict, een man uit een rijke familie die zijn volk te schande maakte door met een operazangeres te trouwen (het schandaal van alles!) en in taveernes te drinken met allerlei hoi polloi. Hij stond ook bekend als een zeer gulle drinker – met andere woorden, hij was een man van het volk, ondanks zijn hoge status.
Een ansichtkaart voor het Waldorf Astoria Hotel, 1902. (Foto: The New York Public Library)
Het verhaal gaat dat Lemuel op een katerige ochtend in 1894 naar het Waldorf Hotel ging en vroeg om “wat beboterde toast, knapperig spek, twee gepocheerde eieren, en een hoer met hollandaisesaus.” (Een “hooker” is wat we nu een “glug” of een “slug” noemen)
Je zult merken dat Lemuel’s gevraagde combinatie niet precies dezelfde is als die we vandaag de dag kennen. De overstap naar Canadees spek is te danken aan Oscar Tschirky, maître d’ in het Waldorf Hotel, die eerder bij Delmonico’s had gewerkt. Hij was een Amerikaanse culinaire pionier, die ook de Waldorfsalade creëerde en van de Thousand Island-dressing kortstondig een hoogwaardig kruid maakte.
Oscar Tschirky, 1885. (Foto: Publiek domein)
Nu is het niet meer dan logisch dat het ultieme brunchgerecht is uitgevonden door een sjacherijnige schurk met geld om te verbranden. Maar de bijdrage van Lemuel aan de gulzigheid van alledag zou in de vergetelheid zijn geraakt, ware het niet dat zijn nazaat Jack Benedict, een man die gepassioneerd is door zijn familiegeschiedenis, in vuur en vlam raakte door een artikel in Bon Appetit uit 1978 waarin de eer voor de eggs Benedict werd toegekend aan het echtpaar Benedict (geen familie) dat Delmonico’s frequenteerde.
Jack maakte er zijn latere levenswerk van om het gerecht terug te winnen voor zijn familie. Hij opende het L.C. Benedict Restaurant & Tavern in Winter Park, Colorado. Hij serveerde het gelijknamige gerecht op twee manieren: Lemuel’s Way, met toast en bacon, en Oscar’s Way, met Engelse muffin en Canadese bacon.
Een ontbijtmenu uit 1907 van het Waldorf. (Foto: New York Public Library)
Hij probeerde ook samen te werken met McDonald’s en stelde een “Eggs McBenedict” voor, maar blijkbaar was de Egg McMuffin al in de maak tegen de tijd dat Jack contact opnam.
Eggs Benedict had ongeveer 100 jaar nodig om een brunchklassieker te worden – een artikel van de Christian Science Monitor uit 1984 over brunch moest het gerecht nog definiëren – maar dankzij de katerige wanhoop van Lemuel en de verbeten campagne van Jack heeft de Benedict-familie een blijvende indruk gemaakt op de Amerikaanse weekendcultuur.
We heffen onze Bellini’s op jullie, Benedicts.