Duiken
Zoals vermeld in het gedeelte over de habitat, brengen zadelrobben een groot deel van hun tijd in het water door. Een zeehond kan ongeveer 15 minuten onder water blijven zonder weer naar boven te komen. Ze sparen zuurstof door hun hartslag met 90% te verlagen; alleen het zenuwstelsel en de zintuigen krijgen een normale bloedstroom. Na een tijdje zwemmen zijn zadelrobben niet zo snel uitgeput door het ontbreken van melkzuur in hun spieren, zoals bij andere dieren wel het geval is. Helaas hebben zadelrobben na een zwempartij tijd nodig om uit te rusten, zodat hun lichaam weer zijn normale chemische samenstelling kan aannemen. et als alle andere vinpotigen hebben zadelrobben longen die goed zijn aangepast aan het semi-aquatische leven. De luchtwegen van vinpotigen worden ondersteund door gladde spieren en kraakbeen, en door alveoli (kleine zakjes onder het oppervlak van het celmembraan), die meestal haarvaten worden genoemd. Zij dienen als plaats van diffusie voor gassen en voedingsstoffen. De longblaasjes van een zadelrob klappen volledig in tijdens diepe duiken. In tegenstelling tot landdieren zijn zadelrobben in staat hun longen op te blazen, zelfs nadat ze zijn ingeklapt, dankzij een geëvolueerd pulmonaal surfactant systeem. De surfactant werkt als een anti-kleefstof tijdens het inzakken van de longen en het heropenen van de longblaasjes.
Tijdens de migratie kunnen zadelrobben lange tijd op zee doorbrengen, zonder ooit een voet op land te zetten. Gedurende deze tijd is het niet abnormaal dat een zadelrob slaapt terwijl hij in het water ligt. Wetenschappers hebben ze slechts enkele minuten achter elkaar slapend aangetroffen, met de buik omhoog.
De ogen van zadelrobben zijn goed aangepast om zowel boven als onder het wateroppervlak te kunnen zien. Omdat het gezichtsvermogen voor de zeehonden van groot belang is voor de navigatie, zijn hun ogen proportioneel groot geworden en bevatten ze een grote bolvormige lens waarmee ze zich veel gemakkelijker op dingen kunnen concentreren. 
Opvallend genoeg hebben zadelrobben, om de intense schittering van het poolijs te kunnen weerstaan, een pupil ontwikkeld die beweeglijk is. Net als bij een kameel hebben zadelrobben ook een vlies dat de ogen bedekt om ze te beschermen tegen het ruwe zeewater.
Het lichaam van zadelrobben is zo ontworpen dat ze goed kunnen zwemmen. In tegenstelling tot veel andere zoogdieren bevinden de borstklieren en de testikels zich onder het huidoppervlak om de weerstand in het water te minimaliseren. Het kost veel minder energie om te bewegen zonder de extra weerstand. Flippers kunnen hun lichaam gemakkelijk recht door het water bewegen. Omdat water veel dichter is dan lucht, kunnen de zwemvliezen van een zadelrob veel korter zijn dan bijvoorbeeld de vleugels van een vogel als de apenguin.
Reguleren van lichaamstemperatuur
Harpzeehonden zijn zeer goed in het behouden van hun lichaamswarmte. Met een dikke laag blubber onder hun huid kunnen zadelrobben hun lichaamswarmte beter vasthouden. Deze vetlaag zorgt ook voor drijfvermogen, slaat energie op en geeft de zeehonden een vorm die beter geschikt is voor het watermilieu waarin ze zich vaak ophouden. Bij jonge zeehondenjongen vind je bont aan de oppervlakte van hun huid om hun kleine lichaampjes warm te houden.
Een andere interessante manier waarop zeehonden zich warm houden heeft te maken met dezelfde omleiding van de bloedstroom die hen in staat stelt langer onder water te blijven. Ze verlagen hun hartslag met 90%, waardoor alleen het zenuwstelsel en de zintuigen van een normale bloedstroom worden voorzien. Door de bloedsomloop van de oppervlakken weg te leiden, voorkomen ze een aanzienlijk warmteverlies.
Huid &Haarrobben staan er om bekend dat ze als pup een donzig witte vacht hebben. De vacht van een jong is goed aangepast aan de levensstijl van zadelrobben. Er zit een waterafstotende laag op de buitenkant om de weerstand in het water te verminderen; 
eronder zit echter nog een warme isolerende laag die helpt bij de thermoregulatie. Het was precies om deze reden dat de zadelrobben bijna tot uitsterving werden bejaagd. Jagers vonden de vacht van deze dieren zeer waardevol. e rui van zadelrobben vindt één keer per jaar plaats. Tijdens de ruiperiode ontdoen de zeehonden zich van hun versleten huid en vervangen deze door een nieuwe. Meestal blijven de zadelrobben in deze periode op het land; bij het vervangen van hun huid is er een compromis over hoe goed ze hun lichaamswarmte kunnen vasthouden. Om geen risico op onderkoeling te lopen, wachten zadelrobben tot hun huid klaar is voor de ijskoude wateren van het noordpoolgebied.
Harpzeehonden verteren
Harpzeehonden zijn vleesetende dieren en hebben een relatief kort spijsverteringskanaal in vergelijking met plantenetende dieren. Dit is te danken aan het feit dat een carnivoor dieet de consument voorziet van hoogwaardige voedingsstoffen. In tegenstelling tot een herbivoor dieet dat veel meer spijsvertering vergt om dezelfde hoeveelheid voedingsstoffen binnen te krijgen. Omdat de kwaliteit van hun voeding zo hoog is, hebben zadelrobben geen overtollige darmen nodig om de voedingsstoffen op te zuigen, zoals een herbivoor nodig zou hebben. Vreemd genoeg hebben zadelrobben echter wel een langer darmkanaal dan een dier met een vergelijkbaar dieet, de dwergvinvis. Dit zou te wijten kunnen zijn aan het feit dat zadelrobben harder moeten werken dan walvissen om op de plaatsen te komen waar hun prooi zich bevindt. Walvissen zijn schepselen van de zee en alleen van de zee; terwijl zeehonden moe zijn en van tijd tot tijd aan land moeten zijn. Met de overtollige darm kunnen zeehonden meer voedingsstoffen binnenkrijgen dan een walvis die hetzelfde eet, waardoor ze langer in het water hoeven te blijven om zich te voeden.
Om meer te weten te komen over de voortplantingstechnieken van zadelrobben, volg deze link! REPRODUCTIE