Aby jak najlepiej zaradzić brakom w nauce, edukatorzy muszą nie tylko zidentyfikować empirycznie potwierdzone interwencje, ale także być w stanie zastosować modyfikacje instruktażowe, które skutkują bardziej efektywnym uczeniem się uczniów. W niniejszym badaniu porównano efekt masowych i rozproszonych ćwiczeń z interwencją czasową, by ocenić, w jakim stopniu te modyfikacje prowadzą do zwiększenia płynności w rozwiązywaniu podstawowych zadań z dodawania. Czterdziestu ośmiu uczniów trzeciej klasy zostało przydzielonych do jednej z trzech grup, z których każda wykonywała cztery 1-minutowe procedury czasowe każdego dnia przez 19 dni. Grupa pierwsza wykonała wszystkie cztery 1-minutowe pomiary kolejno; grupa druga wykonała dwa 1-minutowe pomiary rano i dwa 1-minutowe pomiary po południu, a grupa trzecia wykonała jeden 1-minutowy niezależny pomiar czasu cztery razy w ciągu dnia. Modelowanie krzywej wzrostu zostało użyte do zbadania postępów w trakcie trwania badania. Wyniki sugerują, że uczniowie w warunkach rozproszonej praktyki, zarówno cztery razy dziennie, jak i dwa razy dziennie, wykazywali znacząco wyższe tempo wzrostu płynności niż ci, którzy ćwiczyli tylko raz dziennie w formacie masowym. Wyniki te wskazują, że połączenie rozproszonej praktyki z procedurami czasowymi jest użyteczną modyfikacją, która poprawia uczenie się uczniów bez konieczności poświęcania dodatkowego czasu na instruktaż w celu osiągnięcia biegłości w liczeniu faktów matematycznych.