„Rzeka biada”. W starożytnej geografii występuje kilka rzek o tej nazwie, z których wszystkie były, przynajmniej w pewnym okresie, uważane za związane z niższym światem.
Pierwszą rzeką, na którą spojrzano w tym świetle, był Acheron w Thesprotia, w Epirze, kraju, który ukazał się najwcześniejszym Grekom jako koniec świata na zachodzie, a położenie rzeki doprowadziło ich do przekonania, że było to wejście do niższego świata. Gdy następnie Epir i kraje za morzem stały się lepiej znane, Acheron, czyli wejście do niższego świata, został przeniesiony do innych, bardziej odległych części, a w końcu Acheron został umieszczony w samym niższym świecie. Tak więc w poematach homeryckich1 znajdujemy Acheron opisany jako rzeka Hadesu, do której rzekomo wpadają Phlegethon i Cocytus. Wergiliusz2 opisuje go jako główną rzekę Tartaru, z której wypływały Styks i Cocytus.
Według późniejszych tradycji Acheron był synem Heliosa i Gai lub Demeter, i został przemieniony w rzekę noszącą jego imię w dolnym świecie, ponieważ orzeźwił Tytanów napojem podczas ich walki z Zeusem. Dalej podają, że Ascalaphus był synem Acherona i Orphne lub Gorgyry.3 U późnych pisarzy imię Acheron jest używane w ogólnym znaczeniu dla oznaczenia całego dolnego świata.4
Etruskowie również byli zaznajomieni z kultem Acherona (Acheruns) od bardzo wczesnych czasów, jak musimy wnioskować z ich Libri Acheruntici (księgi Acheronu, tj, Podziemi), które wśród wielu innych rzeczy traktowały o deifikacji dusz i o ofiarach (Acheruntia sacra), przez które miało się to dokonywać.5 Opis Acheronu i w ogóle świata niższego w Platońskim Fajdrosie6 jest bardzo osobliwy i niezbyt łatwy do zrozumienia.
❧
W eschatologii żydowskiej dusze, zanim wejdą do raju, muszą przejść przez Acheron lub wykąpać się w nim. W legendzie chrześcijańskiej wody Acheronu (lub Jeziora Acheruskiego) są białe jak mleko, a w jego wnętrzu znajduje się Miasto Boże. Pokutujący grzesznicy są wrzucani do jego wód przez Michała, który następnie zabiera ich do Miasta Boga, gdzie mieszkają tylko sprawiedliwi.
Notatki
- Odyseja x, 513; comp. Pausanias. Description of Greece i, 17.5.
- Aeneid vi, 297, z dopiskiem Servius.
- Comes Natalis, iii, 1.
- Virgil. Aeneid vii, 312; Cicero. Post Reditum in Senatu, 10; Cornelius Nepos. Life of Dion, 10.
- Müller, Karl Otfried. (1828). Die Etrusker, p. ii, 27 ff.
- p. 112.
Source
- Smith, William. (1870). Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology. London: Taylor, Walton, and Maberly.
This article incorporates text from Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology (1870) by William Smith, which is in the public domain.