Acheron

„Rzeka biada”. W starożytnej geografii występuje kilka rzek o tej nazwie, z których wszystkie były, przynajmniej w pewnym okresie, uważane za związane z niższym światem.

Pierwszą rzeką, na którą spojrzano w tym świetle, był Acheron w Thesprotia, w Epirze, kraju, który ukazał się najwcześniejszym Grekom jako koniec świata na zachodzie, a położenie rzeki doprowadziło ich do przekonania, że było to wejście do niższego świata. Gdy następnie Epir i kraje za morzem stały się lepiej znane, Acheron, czyli wejście do niższego świata, został przeniesiony do innych, bardziej odległych części, a w końcu Acheron został umieszczony w samym niższym świecie. Tak więc w poematach homeryckich1 znajdujemy Acheron opisany jako rzeka Hadesu, do której rzekomo wpadają Phlegethon i Cocytus. Wergiliusz2 opisuje go jako główną rzekę Tartaru, z której wypływały Styks i Cocytus.

Według późniejszych tradycji Acheron był synem Heliosa i Gai lub Demeter, i został przemieniony w rzekę noszącą jego imię w dolnym świecie, ponieważ orzeźwił Tytanów napojem podczas ich walki z Zeusem. Dalej podają, że Ascalaphus był synem Acherona i Orphne lub Gorgyry.3 U późnych pisarzy imię Acheron jest używane w ogólnym znaczeniu dla oznaczenia całego dolnego świata.4

Etruskowie również byli zaznajomieni z kultem Acherona (Acheruns) od bardzo wczesnych czasów, jak musimy wnioskować z ich Libri Acheruntici (księgi Acheronu, tj, Podziemi), które wśród wielu innych rzeczy traktowały o deifikacji dusz i o ofiarach (Acheruntia sacra), przez które miało się to dokonywać.5 Opis Acheronu i w ogóle świata niższego w Platońskim Fajdrosie6 jest bardzo osobliwy i niezbyt łatwy do zrozumienia.

W eschatologii żydowskiej dusze, zanim wejdą do raju, muszą przejść przez Acheron lub wykąpać się w nim. W legendzie chrześcijańskiej wody Acheronu (lub Jeziora Acheruskiego) są białe jak mleko, a w jego wnętrzu znajduje się Miasto Boże. Pokutujący grzesznicy są wrzucani do jego wód przez Michała, który następnie zabiera ich do Miasta Boga, gdzie mieszkają tylko sprawiedliwi.

Notatki

  1. Odyseja x, 513; comp. Pausanias. Description of Greece i, 17.5.
  2. Aeneid vi, 297, z dopiskiem Servius.
  3. Comes Natalis, iii, 1.
  4. Virgil. Aeneid vii, 312; Cicero. Post Reditum in Senatu, 10; Cornelius Nepos. Life of Dion, 10.
  5. Müller, Karl Otfried. (1828). Die Etrusker, p. ii, 27 ff.
  6. p. 112.

Source

  • Smith, William. (1870). Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology. London: Taylor, Walton, and Maberly.

This article incorporates text from Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology (1870) by William Smith, which is in the public domain.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany.