Alfred Blalock, (ur. 5 kwietnia 1899, Culloden, Ga., USA – zm. 15 września 1964, Baltimore, Md.), amerykański chirurg, który wraz z kardiologiem dziecięcym Helen B. Taussig opracował metodę chirurgicznego leczenia niemowląt urodzonych z wadą zwaną tetralogią Fallota lub zespołem „niebieskiego dziecka”.
Po ukończeniu University of Georgia w 1918 roku Blalock wstąpił do Johns Hopkins University School of Medicine, gdzie w 1922 roku otrzymał tytuł magistra. Od 1925 do 1941 roku był rezydentem chirurgii w szkole medycznej Vanderbilt University. W tym czasie prowadził badania nad wstrząsem urazowym i krwotocznym; jego wniosek, że skutki wstrząsu wynikają z utraty objętości krwi, doprowadził do zastosowania leczenia zastępującego objętość, które przyczyniło się do uratowania niezliczonych istnień ludzkich podczas II wojny światowej.
Blalock powrócił do Johns Hopkins w 1941 roku jako profesor i kierownik wydziału chirurgii w szkole medycznej oraz jako chirurg naczelny szpitala Johns Hopkins. We współpracy z Taussigiem Blalock opracował procedurę znaną jako zespolenie tętnicy podobojczykowo-płucnej, dzięki której można było skorygować wrodzoną wadę serca powodującą zespół „niebieskiego dziecka” i umożliwić pacjentowi prowadzenie prawie normalnego życia. Pierwsza taka operacja została przeprowadzona przez Blalocka w 1944 roku.