Pasty do zębów to ogólny termin używany do opisania preparatów, które są używane razem ze szczoteczką do zębów w celu czyszczenia i/lub polerowania zębów. Aktywne pasty do zębów zostały po raz pierwszy opracowane w latach 50. i zawierały takie składniki jak mocznik, enzymy, fosforan amonu, laurylosiarczan sodu i fluorek cynku. Później dołączyły do nich substancje lecznicze. Dzisiejsze pasty do zębów mają dwa cele: pomóc szczoteczce w czyszczeniu powierzchni zęba i zapewnić efekt terapeutyczny. Efekt terapeutyczny może mieć podłoże przeciwpłytkowe lub przeciwzapalne, gdy charakter środków jest przeciwbakteryjny. Działanie hamujące powstawanie płytki nazębnej i przeciwpłytkowe past do zębów stosowanych do chemicznej kontroli płytki nazębnej jest oceniane w różnych, następujących po sobie etapach, z których ostatnim są domowe, randomizowane badania kliniczne trwające co najmniej 6 miesięcy. W niniejszym rozdziale dokonano przeglądu dowodów naukowych przemawiających za stosowaniem najczęściej stosowanych środków przeciwpłytkowych, zawartych w preparatach past do zębów, ze szczególnym uwzględnieniem 6-miesięcznych badań klinicznych oraz przeglądów systematycznych z metaanalizami wspomnianych badań. Wśród substancji aktywnych w pastach do zębów znalazły się: enzymy, alkohole aminowe, produkty ziołowe lub naturalne, triklosan, bisbiguanidy (chlorheksydyna), czwartorzędowe związki amoniowe (chlorek cetylopirydyniowy) oraz różne sole metali (sole cynku, fluorek cyny, fluorek cyny z aminofluorkiem). Pasty do zębów są idealnym nośnikiem wszelkich substancji czynnych stosowanych w profilaktyce zdrowia jamy ustnej, ponieważ stosuje się je w połączeniu ze szczotkowaniem zębów, które jest najczęściej stosowaną metodą higieny jamy ustnej. Najważniejsze wskazania do stosowania past do zębów ze składnikami aktywnymi związane są z długotrwałym stosowaniem w celu zapobiegania tworzeniu się biofilmu bakteryjnego, głównie u pacjentów z zapaleniem dziąseł lub u pacjentów stosujących wspomagającą terapię periodontologiczną.