Architektura islamska, tradycje budowlane ludności muzułmańskiej Bliskiego Wschodu i innych krajów od VII wieku. Architektura islamska znajduje swój najwyższy wyraz w budynkach religijnych, takich jak meczet i medresa. Wczesna islamska architektura religijna, której przykładem jest jerozolimska Kopuła na Skale (ad 691) i Wielki Meczet (705) w Damaszku, czerpała z chrześcijańskich cech architektonicznych, takich jak kopuły, łuki kolumnowe i mozaiki, ale także zawierała duże dziedzińce do modlitwy zgromadzeń i mihrab. Od wczesnych czasów stosowano charakterystyczny półokrągły łuk podkowiasty i bogatą, nieprzedstawiającą dekorację powierzchni. Architektura religijna stała się samodzielna wraz z powstaniem meczetu hipostylowego (patrz sala hipostylowa) w Iraku i Egipcie. W Iranie używano planu meczetu składającego się z czterech eyvans (sklepione sale) otwierających się na centralnym dziedzińcu. Te ceglane meczety posiadały również kopuły i zdobione kwadraty (patrz architektura bizantyjska) w rogach pomieszczeń. Perskie cechy architektoniczne rozprzestrzeniły się w Indiach, gdzie można je znaleźć w Taj Mahal i pałacach Mughal. Architektura osmańska, wywodząca się z tradycji islamskich i bizantyjskich, jest przykładem meczetu Selimiye (1575) w Edirne, Tur. z wielką centralną kopułą i smukłymi minaretami. Jednym z najwspanialszych przykładów świeckiej architektury islamskiej jest Alhambra. Dla pełnego traktowania tematu, zobacz sztuki islamskie.
