Cukrzyca typu 2 staje się bardzo powszechne i jest ściśle związane z brakiem aktywności fizycznej i otyłości. Wiąże się z kumulacją czynników ryzyka choroby wieńcowej, a w 60-80% przypadków występuje nadciśnienie tętnicze. Pierwszym działaniem terapeutycznym jest odpowiednie dostosowanie stylu życia. Terapie przeciwnadciśnieniowe, takie jak diuretyki, inhibitory ACE i antagoniści wapnia, skutecznie zmniejszają liczbę zdarzeń sercowo-naczyniowych u chorych na cukrzycę typu 2, chociaż antagoniści wapnia mogą być mniej skuteczni niż starsze terapie i inhibitory ACE w zmniejszaniu ryzyka zawału serca i niewydolności serca (ale prawdopodobnie bardziej skuteczni w redukcji udaru mózgu). Beta-blokery (BB) mają zły wizerunek jako potencjalna terapia ze względu na pozornie niekorzystny wpływ na zastępcze punkty końcowe, takie jak insulinooporność. Jednak w dużych, kontrolowanych badaniach wykazano, że BBs są bardzo skuteczne w zmniejszaniu ryzyka zdarzeń sercowo-naczyniowych i zgonu u chorych na cukrzycę po zawale serca. W badaniu UKPDS u chorych na cukrzycę typu 2 z nadciśnieniem tętniczym wykazano, że beta-blokada pierwszego rzutu jest co najmniej tak samo skuteczna jak inhibicja ACE w zapobieganiu wszystkim pierwotnym makro- i mikronaczyniowym punktom końcowym. Aktywnym składnikiem wydaje się być blokada beta-1, działająca nie tylko na obniżenie ciśnienia tętniczego, ale także zapobiegająca nagłej śmierci i uszkodzeniom układu sercowo-naczyniowego wynikającym z przewlekłej stymulacji beta-1 związanej z podwyższoną aktywnością noradrenaliny. Natomiast w badaniu LIFE atenolol był mniej skuteczny niż antagonista receptora angiotensyny losartan w redukcji zdarzeń sercowo-naczyniowych i śmiertelności z wszystkich przyczyn u głównie starszych nadciśnieniowców z cukrzycą. Tak więc najlepsze wyniki beta-adrenolityków w redukcji końcowych punktów końcowych związanych z układem sercowo-naczyniowym występują w badaniach nad nadciśnieniem tętniczym (w tym w badaniu UKPDS) z udziałem pacjentów w młodszym/średnim wieku (mniej niż 60-65 lat), ze stosunkowo dużą aktywnością układu współczulnego, stosunkowo zgodnymi/elastycznymi tętnicami (wąskie ciśnienie tętna) i prawidłowo funkcjonującymi receptorami beta-1. U pacjentów w podeszłym wieku z nadciśnieniem tętniczym beta-blokery mogą być podawane jako terapia drugiego rzutu w połączeniu z małą dawką diuretyku (ale być może jako lek pierwszego rzutu u starszych pacjentów z nadciśnieniem tętniczym i przebytym zawałem serca). Niewłaściwe przywiązywanie wagi do surogatowych punktów końcowych może więc prowadzić do błędnych nawyków w przepisywaniu leków. Beta-adrenolityki, obecnie zdecydowanie zbyt rzadko przepisywane, powinny być rozważane jako opcja terapeutyczna pierwszego wyboru u wszystkich chorych na cukrzycę z chorobą niedokrwienną serca lub u chorych na cukrzycę w młodszym/średnim wieku z nadciśnieniem tętniczym (ale współwystępująca z leczeniem diuretykami w małych dawkach u osób starszych). Substancją aktywną w ochronie układu sercowo-naczyniowego wydaje się być blokada beta-1; optymalną skuteczność w obniżaniu ciśnienia tętniczego i bezpieczeństwo, np. zmniejszenie ryzyka skurczu oskrzeli, uzyskuje się poprzez wybór leku o wysokiej selektywności beta-1.